Human powered in India

Vorig jaar stapte ik, na een mooie fietsvakantie  op weg naar huis, in Beijing in het vliegtuig naar Amsterdam. Zoals gebruikelijk liggen er dan bij de ingang kranten om te lezen. De enige krant die niet in het Chinees was, was de China Daily. Ik bladerde er wat doorheen en stuitte op een interessant verhaal over een échte HPV'er in India. Over hem gaat deze blogpost. Het betreffende artikel knipte ik uit en nam ik mee naar huis. Ik was het eigenlijk alweer vergeten tot ik het afgelopen week in een stapeltje nog uit te zoeken vakantiespullen tegenkwam.

China Daily 11 oktober 2014. Let ook eens op de subkop waarin gesproken
wordt over een 'eco-friendly cycle'.

Het gaat over Satyen Das, een rickshawrijder uit Kolkata (vroeger heette dat Calcutta). Als je wel eens in India geweest bent dan weet je dat dit een bikkelhard bestaan is. Voor een habbekrats moet je de hele dag mensen door de drukke stad fietsen. Daar is niks moois en duurzaams aan. Het is meestal ploeteren om elke dag weer de huurprijs (je hebt vaak geen eigen rickshaw) terug te verdienen en er aan het einde van de dag ook nog wat aan over te houden.

In Nederland kunnen we goede sier maken met onze duurzame mensaangedreven voertuigjes maar op veel plekken in de wereld betekent 'human powered' gewoon dat je een arme stakker bent. 

Zelf heb ik een aantal malen in India rondgereisd, altijd met de eigen fiets, maar vaak maakte ik in de steden gebruik van de rickshawtaxi's. Het voelde altijd dubbel aan: enerzijds hielp je mensen hun brood te verdienen (je betaalde als buitenlander ook wat extra) aan de andere kant zag je de man voor je zich het apezuur fietsen om jou naar je bestemming te brengen.

Da's lang geleden! India 1988. Sightseeën in Agra met ieder een eigen rickshaw wallah

Maar....ook al moet je als rickshawrijder keihard werken dan hoeft dat nog niet te betekenen dat je geen grootse plannen zou kunnen hebben! Satyen Das, die uit mijn krantenknipsel, bijvoorbeeld vatte het plan om om met zijn driewieler een tocht van 2500 kilometers naar Ladakh in Noord India te maken. En dan ga je dus wel over passen van meer dan 5000 meter hoog! Da´s nog eens andere koek dan een lullig Oliebollentochtje of een Rondje IJsselmeer. ´Respect´ moet ik dan geloof ik zeggen!

Satyen bereikte 'powered only by will' uiteindelijk na meer dan twee maanden Ladakh. En haalde daarmee talloze kranten in de regio. Ook de China Daily dus die ik bij het instappen van vlucht KL4302 in mijn jaszak stopte.