Elke meter wordt 't mooier!

’T Is zo’n mooie zomerse middag met ideale velomobielomstandigheden. De zon schijnt aangenaam terwijl een heerlijk briesje door de voetengaten naar binnen waait. Rechts van mij rolt het zonovergoten Apeldoorns Kanaal met een aangename vooral niet te hoge snelheid voorbij. Met een korte tik op de claxon wijken hele groepen e-bikers die voor mij opduiken uiteen als de Rode Zee op Mozes’ commando. ’T leven is mooi maar het kan nog véél mooier en dat zou ik een paar kilometer verderop gaan merken.

Als ik de beruchte kruising bij Pannenkoekenrestaurant De Brugkabouter nader is het daar een drukte van belang. Een hele schoolklas dobbert op waterfietsen in het kanaal. Als een stel van die hyperactieve tieners mij tussen het riet door in de gaten krijgt stijgt gejoel en gejuich op vanaf het water. “Banaaaan!”, meen ik te verstaan. Ik toeter vrolijk terug en wuif in het voorbijgaan minzaam naar de watersportende jongelui. Maar het wordt nóg mooier.

Aan de andere kant van de grote weg naar Brummen staat een hele groep jongedames die zo te zien net uit het water komen. De oversized binnenbanden waarop ze in het kanaal hebben gedobberd liggen nog nat te glimmen in de berm van het fietspad. De zonder uitzondering in badkleding gehulde dames blokkeren het hele fietspad. Logisch natuurlijk als je gillend en giebelend net je haar aan het droogwrijven bent. Waar moet dat anders?

Four "Spruce Girls" wearing wood veneer bathing suits standing in the surf, Washington State, ca. 1929 (Flickr)

Met een korte dompteurstik op de claxon kondig ik mijn wens tot passage aan. En zoals ik al verwachtte en gewend ben wijkt het gezelschap snel uiteen. Niets anders dan  afdrukken van natte blote voeten op het asfalt achterlatend. Maar het wordt nóg mooier.

Op het moment dat ik de meiden passeer roepen ze in koor: “Ooooh wat gaaaaaf!!!”. Dank jullie wel lieve meiden, even voelde ik me geen ouwe vent in een obese glasvezelklomp op wieltjes maar een supersnelle bink in een cool human powered geel sportautootje!