De Kap van Tante Gerrie

Ik neem graag grote woorden in de mond en schrijf die dan ongegeneerd hier op: 'hard core dekselmijder' en 'last man standing'  voor wat betreft cabrio rijden, om er een paar te noemen. Maar ik heb ook heel erg veel last van een geel mannetje in mijn hoofd. Jullie weten niet half hoe erg dat is...  Of misschien toch wel? Lees verder....

Een jaar geleden probeerde ik de Sinnerkap van Lorenz drie dagen uit. Het was behoorlijk koud, zo'n kap bleek heel comfortabel. Maar afgezien van het feit dat ik allerlei stoere taal uitsloeg over 'open rijden als levenshouding' had ik er gewoonweg niet die 500 euro (of meer) voor over. Want zeg nou zelf? Het regent toch bijna nooit en echte kou hebben we  sinds de  'global warming' toch ook niet meer?

Maar er gebeurde iets onverwachts. Tante Gerrie, een ver familielid die ik sinds mijn vroege jeugd niet meer gezien had, kwam te overlijden en via de ingewikkelde wegen van het erfrecht bleek ik ineens erfgenaam te zijn.  En toen leek het me een mooi idee om van die erfenis iets aan te schaffen wat ik anders niet zo snel gekocht zou hebben. Vlak voordat ik op vakantie ging naar Cuba heb ik 'm snel nog besteld: mijn eigen Sinner toerkap.

Vier weken later stopte er een auto van UPS in Dieren en kwam er een man met een hele grote doos uit. En ik wist gelijk wat daar in zou zitten! De Kap van Tante Gerrie.

Het mooiste wat er is: iets uitpakken ;-)

De Kap van Tante Gerrie

De daarop volgende werkdagen keek ik met andere ogen naar het weerbericht. Probeer ik normaal gesproken de buien te vermijden, nu hoopte ik juist op een flinke plens water. Want dan zou ik mijn nieuwe dakje kunnen proberen.

Vrijdagochtend had ik mazzel: het regende behoorlijk. Tja, wat moet ik er van zeggen. Het was droog en warm binnen. De regendruppels zeilden nog wel door het openstaande vizier naar binnen maar mijn bril kon ik ophouden. De twee shirtjes die ik bij vertrek aan had getrokken waren véél te warm. In 'no time' zat ik net zo hard te zweten als een paar dagen eerder in Cuba ;-).

Tijdens de lunchpauze die vrijdag werd ik door een collega aangesproken. "Hé, je hebt nu zo'n dakje op je fiets, zag ik..."  Ik vertelde hem het hoe en wat en sloot mijn verhaal af met: "En binnen zit je lekker droog en warm. Dan doe ik het dashboardlampje aan het zet een muziekje op voor tijdens het fietsen...."

Juist die combinatie van woorden: 'droog en warm', 'dashboardlampje' en 'muziekje op' had verrassend véél impact. Het bleef even stil en toen sprak hij verrast: "Potverdorie, zo heb je dus helemaal geen auto meer nodig!"