"Kijk eens wat een mooie fiets dat is...."

Ik fietste afgelopen vrijdag voor een lunchafspraak naar Leusden. Een leuk dagtochtje van 130 kilometers op en neer. Mijn voorkeursroute loopt dan meestal via het Nationale Park de Hoge Veluwe. Mooie natuur en als je over de autoweg door het park rijdt heb je geen last van al die zwalkende wittefietsfietsers.

Op de terugweg  passeerde ik Otterlo en trapte stevig door naar de gelijknamige ingang van het park. Het was al wat later in de middag maar er stond toch nog een bescheiden rijtje wachtenden voor de kassa. De in deze vakantietijd onvermijdelijke mix van Japanners, Belgen, Brazilianen en Nederlandse gezinnetjes.

Ik remde wat af maar niet te veel. Als pensionado beschik ik over een jaarkaart voor het park. Nimmer hoef ik aan te sluiten bij het wachtende toeristengepeupel. Ik kan volstaan even duidelijk met mijn mooi gele jaarpasje te wuiven om ongehinderd door te kunnen rollen.

Helemaal achteraan in de rij stond zo'n Nederlandse papa met z'n zoontje. Op het moment dat ik aan kwam rijden draaide hij het kereltje, dat niet ouder dan een jaar of zes was, om en zei: "Kijk eens Niels, wat een hele mooie fiets daar aankomt! Die wil jij ook wel hebben hè? Gaaf joh! Zwaai maar eens!"

Nou, ik kan je verzekeren dat Niels helemaal niet zo'n fiets wil hebben. Hij komt met z'n hoofd niet eens boven de rand uit en heeft veel liever frietjes met appelmoes, een dinopoppetje of misschien ook al wel op die leeftijd, een eigen smartphone. Nee, Niels wil helemaal geen gele velomobiel.

Kijk eens wat een mooie fiets! Die wil jij wel hebben hè?  (Bron)

Dit is dus een héél typerende situatie die ik al vele vele malen heb meegemaakt. Als dit voor jou als lezer helemaal niet herkenbaar is dan ben je wellicht een fietser met een behoorlijk 'grumpy' uitstraling en moet je misschien maar eens in therapie ;-).

Wat véél belangrijker is, is dat er een diep verlangen schuil gaat achter al die pappa's en mamma's die hun kleingoed op onze fantastische voertuigjes wijzen. Sinds een tijdje weet ik het zeker. Elke keer dat een volwassene een kind zó enthousiast op onze fietsen wijst is dat een manifestatie van een gesublimeerd verlangen. Voor wie dit te moeilijk is: ze willen eigenlijk stervensgraag zelf zo'n fiets maar durven dat of kunnen dat niet uitspreken. Sociale controle, afkomst, tradities, vooroordelen en nog veel meer blokkeert een gezond verlangen naar velomobiele mobiliteit. Het is een nationaal probleem.

Oh, wat zouden ze dat graag willen. Met wapperende haren en opgestoken middelvinger  minzaam wuivend door het Nationale Park de Hoge Veluwe scheuren. Schijt aan de wereld, met Marathon Plusjes ben ik onkwetsbaar. Yellow power! In plaats daarvan zitten ze op zo'n manke witte fiets met een kinderzitje en zijn onderweg naar de Koperen Kop voor een ijsje, omdat anders het gezeur vanuit dat zitje nooit op zal houden.

Zal papa zo'n mooie fiets voor jou kopen?  (Bron)

Dus heb begrip voor deze pappa's en mamma's. Passeer ze niet te snel want juist zij moeten je fiets nog even heel goed in kunnen prenten. Het gemak waarmee je voorbij rolt, het comfort dat je uitstraalt. Negeer die kinderen, die zijn je toch gelijk weer vergeten en alleen maar bezig met het ijsje dat ze krijgen bij de Koperen Kop.

Ja ja, het potentieel van mogelijke velomobielrijders zou wel eens veel groter kunnen zijn dan wij allemaal denken. Misschien dat ik om te beginnen maar eens demonstratief op en neer moet gaan rijden bij scholen en kinderdagverblijven. Op het moment dat de ouders hun grut komen ophalen natuurlijk. Om al dat onderdrukte verlangen vrij te maken. Na verloop van tijd moeten dan de bestellingen bij velomobiel.nl, Intercitybike en de andere leveranciers vanzelf binnen gaan stromen.