Tóch ligfietsen in Bolivia

Het grote fietsavontuur in Bolivia zit er sinds gisteren op. Daarover in een volgend bericht meer.

Maar eerst moet mij wat van het hart. Schreef ik in een vorig bericht nog dat velomobielen, en waarschijnlijk ligfietsen, op de wegen van de Zuid-Amerikaanse altiplano wel eens problematisch zou kunnen zijn, nu net terug van vijf weken fietsvakantie, moet ik deze mening deels herzien.

Ligfietser in zicht!
Terwijl wij ons, over een overigens bij wijze van uitzondering uitstekende brede en verharde weg, naar de voet van de 6000 meter hoge vulkaan de Sajama spoedden, zagen we aan de andere zijde van de weg een vreemd voertuig. Het bleek een ligfiets, zelfs een trike, en de eigenaar ervan was een Fransman die kort daarvoor de Chileens-Boliviaanse grens was overgestoken.

Pierre Virlogeux bleek onderweg van Canada naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika en was met zijn zeer zwaar beladen trike mét aanhanger even gestopt om een gebroken spaak te bekijken.

We wisselden fietservaringen uit en Pierre vertelde ons dat hij die gebroken spaak waarschijnlijk had opgelopen op 15 kilometer onverharde weg in Chili. Hij probeerde, zo vertelde hij,  zoveel mogelijk op het asfalt te blijven. Ik had al gezien dat hij erg weinig grondspeling had, zijn achterderailleur hing maar een miniem stukje boven het asfalt. 

Pierre vertelde ook dat hij nogal eens in het donker doorreed om ergens onderdak te vinden. de grote hoeveelheid lampen en lampjes (een stuk of acht, zie foto) op zijn fiets was me al opgevallen. Zelf probeer ik fietsen in het verre buitenland na zonsondergang te vermijden: het risico op deze bewuste weg met veel internationaal en zwaar vrachtverkeer zou mij veel te groot zijn! 

Bolivia: weg nummer 4, de besneeuwde toppen rechts liggen al in Chili

Even ervaringen uitwisselen op ongeveer 4200 m boven zeeniveau

Thuisgekomen las ik op zijn website dat hij de afslag naar de vulkaan Sajama niet genomen had omdat hij niet wist of de weg steil of vlak zou zijn. Nou beste Pierre, die weg was vlak want wij sloegen kort na onze ontmoeting daar af. Maar het was toch een wijze beslissing om met je ligfiets op de nationale weg nr. 4 door te blijven rijden. 

De hoeveelheid mul zand en wasbord op die zijweg werd ons fataal. In combinatie met een sterk aanwakkerende wind en snel dalende temperaturen besloten wij om te draaien en drie kilometer verderop een taxi te charteren voor vervoer naar het gelijknamige dorpje aan de voet van de vulkaan. Daar zou nl. een hotel met heuse warme douches zijn, en daar hadden we  na een week wildkamperen wel wat voor over!

Met zijn trike + aanhanger was deze weg voor Pierre een 100% mission impossible geworden. Maar ze zijn er dus wel: ligfietsers op de Zuid-Amerikaanse hoogvlaktes.

• Volg Pierre via zijn website Grand Pedaleur Libre