De Verschrikkelijke Sneeuwfiets

Mist, dichte mist, zéér dichte mist! Is het WinterBikeToWorkDay 2016 en het enige winterse is de aanvriezende mist op mijn schermpje. En niet de zo innig gewenste blizzard! 

Vorige WinterBikeToWorkDay bevond ik me in het goede gezelschap van Veeti, Christian, Eva en Grete. Stuk voor stuk geharde winterbikkels die in slechts een dun thermohemdje gehuld, temperaturen van -25 Celsius trotseerden. Toen had ikzelf het geluk dat het in elk geval nog één echte graad vroor ;-).

WBTWD2016

Als je dit jaar Winter Bike To Work Day en de wereldkaart met alle deelnemers een beetje gevolgd hebt, ontdekte je al snel dat het een verbeten nek aan nek race is tussen Serviërs, Canadezen, Finnen, Noren én de inwoners van Alma Ata. Wie er de meeste winterfietsers op de been kan brengen!  In het westen van Kenya en het verre zuiden van Malawi zijn ook WinterBiketoWork-bikers actief, maar die tellen niet echt mee. Die fietsen waarschijnlijk in een luchtig hemdje, een korte broek en een paar teenslippers. En, last but not least, diep in de Algerijnse woestijn, fietst een Rus elke dag naar zijn werk. Zelfs in de winter dus. "ЗОЖ, укрепление иммунитета", Heeft ie erbij gezet. En gelijk heeft ie!

Ach jullie weten het allemaal wel: ik ben een echte sneeuwfan. Ik hou van dat witte spul. Daarom doe ik elk jaar mee  met WBTWD. Ik hoop op een soort omgekeerd effect. Niet omdat het winter is doe ik mee, maar omdat ik mee doe wordt het winter. Wat is er mooier dan het knerpende geluid van Marathon Plusjes op een verse laag poedersneeuw. De ijskoude lucht die in je neus bijt. Jaren geleden kreeg ik een kort voorproefje (de video hieronder) en daar is het helaas verder bij gebleven. En de OBT in Nijmegen natuurlijk maar dat was voor de LOL.



Ik heb het me al wel vaak in gedachten voorgesteld: 's ochtends gaat dan de wekker en als ik de gordijnen open schuif zie ik buiten één dikke witte deken. De sneeuwschuivers van de gemeente komen in de tijd dat ik m'n bordje Brinta leeg eet al drie keer door de straat maar veel lijkt het niet te helpen. "Ga jij naar je werk?", vraag ik Anja. "Hmm, ik denk maar dat ik thuis ga werken...", zegt ze. "En jij?"

"Nou het lijkt mij wel een avontuur...", antwoord ik dan. "Ik gooi in elk geval nog even de Marathon Winterbanden erop en ik neem een extra jas mee, en m'n warme winterschoenen voor het geval ik niet meer kan fietsen en moet lopen."

Een half uur later is alles al ingepakt en fiets ik voorzichtig de straat uit. Het is kwart over zes in de ochtend. De fietspaden zijn al wel een keer geveegd maar voor ik bij het kanaal ben heb ik het al aardig warm gekregen. Het is hard werken met drie wielen door de sneeuw. Op de anders al aardig drukke kanaalweg is geen kip te bekennen.  Het is er stil, zoals het alleen maar tijdens een sneeuwbui stil kan zijn. De sneeuwval wakkert verder aan maar ik geef niet op. Door de beschutting van de bomen langs het kanaal ligt de sneeuw daar iets minder dik. Met wat moeite kom ik nog wel vooruit: 18 km p/u staat er op de teller. Niet slecht toch? Net voorbij kruispunt de Brugkabouter gaat het wat minder vlot. Een sneeuwduin van zeker een halve meter hoog blokkeert het fietspad. Uitstappen en duwen.  De sneeuwval wordt heviger de wind wakkert verder aan. Bij de derde sneeuwduin hoor ik mijn telefoon overgaan. Het is Anja: "Het waterschap belde net; ze konden jou niet bereiken. Het kantoor blijft vandaag gesloten vanwege het weer. Kom maar snel naar huis, ik maak warme chocolademelk! Waar ben je nu?"  Een uur later duw ik een mooie witte Strada 94 alias 'de Verschrikkelijke Sneeuwfiets' de garage in. Het laatste stuk heb ik moeten lopen.