Ik weet weer waar ik ben!

Tot 2011 was ik zo'n ouderwetse fietser. Zo eentje die je langs de kant van de weg kunt aantreffen met een enorme kaart opengevouwen over het fietsstuur. En dan maar turen en zoeken: wáár zijn we? Want waar we  naar toe wilden was vrijwel altijd duidelijk, maar waar we precies waren? Dat was soms een hele puzzel.

In 2011 veranderde dat. We planden een fietsreis door Centraal Mongolië en bij de voorbereiding werd al snel duidelijk dat we in een deel van dat land geen echte wegen zouden aantreffen. Het waar we naar toe moesten zou wel eens een vraagstuk kunnen worden en waar we  precies zouden zijn een nog grotere puzzel. En toen betrad de moderne tijd ;-) mijn fietsvakantie. Er werd een Garmin Dakota 20 aangeschaft. Veel wist ik er er nog niet van maar qua formaat leek het me een handzaam ding.

Fietsen en kamperen in Centraal Mongolië. "En waar loopt hier de weg, Paul?"  Nou, een echte weg is er hier eigenlijk niet. We hobbelden soms stukken dwars door het gras tot we  weer een  soort spoor in de goede richting kruisten. Die GPS was dan best handig.

Die Dakota bewees ons in de weken in Centraal Mongolië goede diensten. Vooral dankzij, de via een Duitse fietser aangeschafte, prints van oude Russische topografische kaarten die ik er in had weten te prutsen.  

In de jaren daarop bleek zo'n GPS'je een steeds handiger ding, ook al had ik vanaf 2012 ook een echte smartphone. En vanaf het moment dat ik met de Strada grotere rondjes ging rijden bleek die Dakota 20 ook prima te voldoen. Het schermpje was wat klein, de reactiesnelheid van het aanraakscherm traag, maar het was zeker goed genoeg.

Eind augustus fietsten we weer eens een weekje door Nederland en nu ook door Duitsland. Ergens langs de Ems Radweg ging toen de aan-uit  knop stuk. Het hele apparaatje was in één klap onbruikbaar geworden. We werden weer ouderwetse langs-de-kant-van-de-weg-op-een-kaart-kijkende fietsers. Dat bleek ook nog gewoon te werken ;-).

Thuis kwam de keuzestress. Welke GPS gaat de Dakota vervangen?. Ik wilde een beter, groter scherm én een nog steeds handzaam formaat. Kaarten hoefden er niet bijgeleverd te worden, ik zou zelf wel de Open Fietsmap installeren. Oh ja, in verband met meer avontuurlijke buitenlandse fietstochten moest ie op AA batterijtjes kunnen werken (overal verkrijgbaar) en fatsoenlijk waterdicht zijn (dagen in de regen fietsen).

Op o.a. Twitter vroeg ik jullie een tijdje geleden om advies. Hartelijk dank voor alle goede raad! Ik kon helaas niet alle adviezen opvolgen. Dan had ik nu een stuk of 5 verschillende modellen gehad :-)

Zoeken, kijkend en lezend op het internet had ik op een gegeven moment drie kandidaten:

De schermgrootte en -resolutie van de Etrex 35, de gps64 en van mijn oude Dakota 20 zijn vrijwel gelijk. Ook qua breedte en dikte zijn alle vier modellen min of meer vergelijkbaar. De verhoudingen van de vier bovenstaande Garmins zijn correct ten opzichte van elkaar.

In eerste instantie had ik mijn oog laten vallen op de stoere GPS64. Die heeft de beste satelietontvangst en omdat het soms moeizame wat trage touchscreen van de Dakota 20 mij minder beviel, leken mij de knoppen van de 64 ook nog eens een voordeel. Maar uiteindelijk was ie wel erg groot hoog.  Het scherm van de Etrex 35 bleek qua resolutie en grootte vrijwel identiek te zijn aan mijn overleden Dakota. En ik wilde juist iets meer...  

Voor ik er erg in had kwam de pakketbezorger dus die Oregon 600 brengen. 'T is natuurlijk even wennen zo'n moderne GPS. Het touchscreen is bijna net zo snel als dat van een smartphone. Het verschuiven of in- of uitzoomen van een kaart gaat lekker vlot en het batterijgebruik valt me reuze mee. Niet onbelangrijk: het zicht in de velomobiel is overdag ook meestal zonder schermverlichting voldoende.  Ik weet de komende jaren weer waar ik ben!