Een queeste langs hoog water

Dit verhaal begint niet zoals je zou verwachten op een ijzige eerste zondagmorgen van de maand, op de Houtmarkt in Zutphen. Het begint een paar honderd jaar eerder in Engeland. Ergens halverwege de 14e eeuw was er daar een uitzonderlijk goed appeljaar. Er waren zo veel appels dat ze weggegooid werden. Een monnik in Wales vond dat zonde ;-) en kwam op het lumineuze idee 'pies' te maken met appelvulling. Zo ontstond de allereerste appeltaart en het recept werd snel razend populair. De `apple pie` hype waaide de Noordzee over en werd verfijnd door die slimme Hollanders. Die verbeterden het recept door specerijen als kaneel toe te voegen Specerijen die in die tijd behoorden tot de allerduurste ingrediënten. Destijds was een heerlijk appeltaartje iets voor de elite.Vandaag de dag is dat niet héél veel anders: appelgebak is immers de signature dish van de elite der fietsers: de ligfietsers en velomobielrijders.

In 1514 verschijnt Een notabel boecxken van cokeryen, het eerste Nederlandstalige kookboek. Het is een boekje vol heerlijke recepten met veelal luxe ingrediënten. We vinden er ook het oudste Nederlandse recept voor appeltaart.

En dan zijn we ineens toch op de Houtmarkt in Zutphen waar zondag 7 januari een snijdende noordooster woei. Een bont gezelschap van acht velomobielrijders en drie open liggers stond daar weer startklaar voor hun maandelijkse queeste: de eeuwigdurende zoektocht naar de heilige graal van het ligfietsen. Het beste stuk appelgebak van Nederland. Ligfietsers die er overigens voorlopig van uitgaan dat het allerlekkerste stuk appelgebak in Doesburg of in Drie te halen valt, maar die dat natuurlijk niet 100% zeker weten. En daarom elke maand een nieuwe queeste op touw zetten. Een speurtocht zonder einde naar de moeder van alle appeltaarten. Een appeltaart het omfietsen ligfietsen waard.

Er is in de afgelopen jaren al heel veel diepgaand onderzoek gedaan door LOL....

Om appelgebak goed te kunnen testen moet je als LOL-testteam eerst een flinke trek ontwikkelen. Daar was deze zondag bij uitstek geschikt voor. Stuur een groepje van elf ligfietsers ruim dertig kilometer recht tegen een ijzige noordooster in en, geloof mij, ze bestellen gegarandeerd allemaal een zo groot mogelijk stuk mét slagroom bij het etablissement waar wordt aangelegd.

En als je als testteam onderweg dan ook nog eens een hindernis moet nemen komt het helemaal goed. Een boompje (of was het een dikke tak?) versperde het fietspad. Een uitgelezen moment voor calorieverbrandende kampioenschappen velomobielheffen. Ik zag Wim zijn DF met één vingertop opheffen en over de versperring tillen. Marc (ook DF) had een gelijksoortig verhaal. Maar dan ik met mijn loeizware, zes jaar oude Strada. Met twee man kregen we  'm net van de grond.



De wind bleef ijzig en noordoost maar wij draaiden langs de IJssel naar het zuiden. Om ons bij de honderden hoogwaterramptoeristen te voegen die in eindeloze files langs de rivier reden of wandelden. Om de een of andere reden waren er verrassend weinig fietsers op de been.

En toen? Nou, toen was daar Deventer. Een stad die al bestond toen de Engelsen de appeltaart nog moesten uitvinden. Dwars door de oude binnenstad reden we linea recta naar De Dikke van Dale.  "We hebben maar vier stukken appelgebak", hoorden we daar. Een 100% LOL-verantwoorde test kon het dus deze keer niet worden.  Als één van de vier gelukkigen kan ik duidelijk zijn: met de appelverrassing van de Dikke is er aan onze queeste géén einde gekomen.En daar ben ik diep van binnen eigenlijk heel erg blij mee. Kan ik volgende maand gewoon weer opnieuw aan de queeste deelnemen.

Vulling een dikke voldoende maar de bodem was helaas te droog.