Das Fahrrad of de Strada?

Ik was pas nog in Dronten geweest en eigenlijk zou ik gezien mijn drukke agenda er niet weer een dag aan moeten besteden. Aan een retourtje van 160 kilometer terwijl ik er niks te zoeken heb. Maar toen Wim mij bij de Mooi Twente tocht vertelde dat hij 'binnenkort' naar de velomobielpolder zou rijden zei ik toch ja. Met z'n tweeën wordt het namelijk een gezellig mini schoolreisje. Wat het hele ritje voor mij ook bijzonder maakte is dat we niet naar De Vliet 6 zouden fietsen maar naar de Koperweg 3. Logisch want Wim heeft een DF en hád een loszittend voorwiel.

Bij ICB

Nu was ik wel eerder bij Intercitybike geweest, ten tijde van de Oliebollentocht. Maar toch voelde het deze keer anders aan. Ik leek wel wat gespannen. Bij Intercitybike wemelt het werkelijk van de DF'en. Grote en kleine maar verrasssend weinig gele. Die kleur schijnt honderd euro meer te kosten. Waarschijnlijk is dat actief ontmoedigingsbeleid. De leverancier van de DF wil met alles uitstralen dat dit géén dertien in een dozijn obese glasvezelklomp is. Want die waren vroeger altijd geel.

Vroeger: toen de gulden nog van hout was, de Batavieren met z'n vijven waren en velomobielen nog geel waren!

Om een lang verhaal kort te maken: ineens zat ik in een DF. Serieus! Met ingeklikte schoenen en de neus stond al richting uitgang. Ze moeten wat in m'n koffie gedaan hebben want helemaal vrijwillig waag ik me niet in zo'n fietsbolide. Voor je het weet val je ten prooi aan het bekende euforie-effect en fiets je met een leuke tweedehands DF naar huis.

Ymte schroefde het deksel nog snel dicht en vertelde me dat deze fiets dus anders was dan die andere DF'en. Dit was er nog eentje die door Der Meister zelf in elkaar was gezet. Wat veel mensen overigens niet weten is dat DF dus niet staat voor Daniel Fenn maar gewoon voor De Fiets, of beter in dit verband: Das Farhrrad! Simpel toch?

"En Paul..., zei Ymte, "...let goed op: het stoeltje is net zoals bij alle velomobielen een 'injection seat'. Zodra je rijdt injecteert deze zitting lekker veel endorfine. Dat gevoel ken je al wel. Maar deze DF heeft ook een 'ejection seat'. Het komt namelijk nogal eens voor dat bij nieuwe rijders het gevoel van euforie en acceleratie zo sterk is dat er een paniekknop nodig is. Druk op de rode knop rechts en je staat in seconden weer naast je fiets. En verder veel fietsplezier."

Een heel gedoe, ik ben blij dat ik 'm niet nodig had (Bron: Wikimedia)

En weg was ik. Wat een onzin, dacht ik. En ik gaf een paar flinke meppen op de pedalen. Nou toen merkte ik het toch wel. Superstrak fietsje hoor. Ik kwam weliswaar met m'n hakken tegen de bodem (geen voetengaten) maar ik voelde die veelgeroemde acceleratie wel degelijk. Elke trap was raak. Niet zo gek als je uit een zes jaar oude glasvezel Strada komt. Zo'n brede gele waggel met pantserbanden. Als je dan nog geen verschil voelt.;-).

Met rokende banden nam ik een paar bochten en voor ik twee  keer met m'n ogen had geknipperd passeerde ik de oprit van ICB alweer. Nou, dan nog maar een rondje, en nog één.  Toen had ik er genoeg van want ik had zin in nog een kop koffie. "Hier binnen niet op die knop drukken!", riep Ymte toen ik de hal in rolde.  Ik moest gewoon uitstappen en daarbij ging het dus bijna mis. Mijn rechterschoen wilde absoluut niet meer los. "Waarschijnlijk versleten SPD plaatjes", zei Ymte en schroefde het neusdeksel open. Na veel wrikken en trekken liet mijn Specialized MTB schoen eindelijk los en kon ik met Wim weer naar huis vertrekken. In mijn heerlijke brede gele glasvezel waggel met pantserbanden.

En het vervolg? Ik denk dat ik het nog even laat bezinken. ;-). Volgens Wim fietste ik zonder te verblikken of te verblozen met die DF weg.

F#$@k the system

Ik ben in het algemeen een rustig persoon. Niet zo iemand die in gezelschap het hoogste woord voert en alle aandacht naar zich toe trekt. Ook als ik in een vertrouwde ongeving ben hou ik me meestal wat op de achtergrond. Behalve dan op dit blog, daar ga ik geregeld helemaal los  ;-). Af en toe moet ik namelijk even toegeven aan mij Dark Side.

Zo'n typisch vertrouwd sociaal moment is bijvoorbeeld de koffiestop met de ligfietsers van LOL. Er wordt daar echt over van alles gesproken. Maar als je zo'n groepje bijelkaar zet treedt onvermijdelijk de wet van Schwalbe in werking. Dat is net zoiets als de Wet van Godwin maar dan exclusief voor ligfietsers.

De Wet van Schwalbe: "Als een discussie maar lang genoeg duurt, begint een van de deelnemers geheid een keer over de kwaliteiten van een bepaald type band."

Jullie hebben dat allemaal wel een keer meegemaakt. De een heeft net die geheel vernieuwde F-Lites aangeschaft. Die met dat unieke laminaire luchtstroomprofiel, door een bekende webshop rechtstreeks uit Taiwan geïmporteerd. Banden die een efficiencyvoordeel garanderen van 0,045% op asfalt. De ander zweert bij Schredda's of Scorchers. "Wat een heerlijke bandjes, en dat dagelijkse lek neem ik gewoon op de koop toe..."

Ik zit daar vaak wat stilletjes op de achtergrond naar te luisteren terwijl ik mijn appelgebakje weglepel. "Niks zeggen Paul...",denk ik , "...want dan gaan ze me vragen stellen!" En dat wil ik niet. De reden daarvan is bekend, ik ben namelijk een Plus adept. Die sterke verhalen over snelheidswinst geloof ik echt wel maar het boeit me niet. En ja, voor er iemand hieronder begint te mekkeren: ze kunnen inderdaad lek.

Maar, en dat is een serieuze ontboezeming, toen ik stopte met forensen sloeg de twijfel toe. "Weet je wat", dacht ik, "ik ga straks gewoon eens F-Lites proberen of op z'n minst Greenguards. Dat wil ik dan wel eens meemaken. En dan schrijf ik een blogpost over mijn ervaringen en dat ik er zogenaamd helemaal niks van merkte. Groot voordeeel: daarna kan ik eindelijk eens volwaardig meepraten met andere ligfietsers. Maar ik ga eerst m'n oude setje Plusjes oprijden."

Een paar weken geleden was het zover. De Plusjes waren op (na meer dan 23.000 km) en nee, ik ga geen foto plaatsen van het bandenprofiel. De laatste keer dat ik dat deed waren er allerlei milieufreaks die opmerkten dat ik er a) nog langer mee  kon doen en b) ik ze daarna moest laten recyclen tot schoenen voor kindertjes in Afrika of op z'n minst tot stuitertegels voor speelveldjes. Ik deed of mijn neus bloedde en mieterde ze in de kliko. Lekker puh!

Fuck the system - Bron: GIPHY

Alhoewel ik dus een hele rustige rijder ben vind ik het toch wel eens lekker om keihard 'Fuck the system!' te roepen en bij velomobiel.nl zonder enige gevoel van schaamte voor de tweede keer in mijn velomobiele leventje drie gloednieuwe Marathon Plus bandjes aan te schaffen. En voor de milieufreaks: de achterband was eigenlijk nog lang niet versleten ;-). Ik ga me helemaal niks aantrekken van die ligfietsende bandenmaffia met hun profielloze praatjes. Dan praat ik maar niet mee!

Dat luchtte lekker op...

Het gaat nu wel behoorlijk wat jaren duren voor ik weer aan een nieuw setje toe ben: in het huidige tempo zijn ze over zes jaar versleten. De volgende post waarin ik opnieuw uit mijn dak zal gaan over banden kunnen jullie dus in 2024 verwachten.

LOL meets Mooi Twente meets Grensrijders

Het is niet algemeen bekend: alhoelwel ik een geboren Limburger ben, ben ik ook een beetje een Twentenaar. Heel wat jaren woonde ik in Hengelo en Enschede. Een mooi hoekje van ons land waar je ook nog eens prima kunt fietsen.

Het lag dan ook heel erg voor de hand dat ik ooit weer eens terug zou keren naar één van mijn roots. En dat zou ik dan natuurlijk doen door mee te fietsen met één van de toertochten van Mooi Twente. Maar helaas, sinds ik niet meer werk, ben ik razend druk. Of ik fiets ergens buiten Nederland met Anja een Mooi Rondje. Ja, het leven bestaat uit keuzes ;-).

Er stond voor een vermogen aan velomobielen bij het startpunt. Wel 15 stuks!

mooie velo's

Maar half juli vond ik eindelijk een gaatje in mijn agenda. Ik gaf mijn secretaresse Anja de strikte opdracht om dat onder alle omstandigheden vrij te houden. Wat ook hielp was dat de Twentenaren deze keer hun route ver naar het westen lieten lopen. De koffiestop zou in Almen zijn, een dorpje ongeveer 25 kilometer van Dieren. Later hoorde ik dat die slimme Twentenaren dat bewust hadden gedaan: om zoveel mogelijk LOL-lers de gelegenheid te geven mee  te rijden. Dat was aardig gelukt: de LOL-delegatie was niet minder dan acht man sterk. In Twente hadden ze het zelfs zo goed aangepakt dat er óók een stel Limburgers naar Markelo was afgereisd. Daardoor kwam het hele gezelschap op 15 velomobielrijders en 3 man op open liggers.

Door dit toch wel vrij omvangrijke gezelschap begon het een beetje op een oliebollentocht te lijken. Misschien moet dit evenement dan toch volgend jaar maar eens deze kant opkomen. Maar meer ga  ik er niet over zeggen ;-).

Halverwege in Almen haakte ik af. Natuurlijk nadat ik het appelgebak bij de Hoofdige Boer had getest. Een uur later rolde ik de Mooi Geel garage in met 110 fijne kilometers op de teller. Mooi Twente: I'll be back!

Bio break

"En hoe laag zaten ze, meneer?"

Als Bart Verhees, de oervader van de hedendaagse velomobiel, weer eens met de vliegende variant daarvan het Belgische luchtruim kiest. regent het UFO-meldingen. Zo bijzonder is dit piepkleine deltavormige vliegtuigje, Maar daar is inmiddels weinig nieuws meer aan, het stond zelfs in het vrijdagbericht.

"Nee  dit zijn geen fietsen. En wij parkeren niet, wij zijn hier geland...."

Wat minder bekend is, maar niet minder spectaculair, is dat dit verschijnsel zich ook in het oosten van het land regelmatig voordoet. Het UFO Meldpunt Nederland kan er de klok op gelijk zetten. Telkens op de eerste zondag van de maand komen er vreemde wat vage meldingen binnen. Soms uit de Achterhoek, soms van de Veluwe maar altijd op die eerste zondag van de maand. Heel vreemd.

De melders spreken van grote schrik, een vreemd rommelend geluid en soms zelfs van 'close encounters of the third kind'. Ontvoeringen zijn nog niet gemeld maar dieren zoals honden en paarden vertonen wel vaak afwijkend gedrag op het moment van de waarneming.

"En hoe laag zaten ze meneer? Hoeveel meter boven de grond? Nou héél erg laag, het was gewoon eng, het leek wel of ze gewoon over de weg gleden."  (citaat UFO Meldpunt Nederland)

Cherry Mania

Ook zondag 1 juli moet weer een goede meldscore gaan genereren. Half Borculo zat van een Cherry Mania of een Fruit Festvial sorbet te genieten op het terras van IJsboerderij 't Dommerholt. Tot omstreeks het middaguur er een hele groep van wel twaalf van die buitenaardse 'fietsers' neerstreek. IJs wilden ze, of appelgebak met ijs of koffie met ijs of gewoon ijs. Daar was gelukkig weinig buitenaards aan.

Een jochie van een jaar of zes had nog een heuse 'close encounter' toen ie aan één van de heren vroeg waar het stuur dan wel zat in dat gele ding. Het kereltje mocht even héél dichtbij komen; een ervaring die hij z'n hele leven nog met zich mee zal dragen!

En verder? Nou verder was het gewoon een lekker LOL-ritje. Want daar hebben we  het hier natuurlijk over. Met een man of twaalf over rustige beschaduwde weggetjes naar, inderdaad, Borculo. En weer terug.

Volgende maand weer en iedereen wordt bij deze uigenodigd om mee te fietsen. Je hoeft er niet eens heel vreemd voor te zijn of met de snelheid van het licht te kunnen fietsen.

Geland in Borculo (foto Marc)

Relaxed ritje naar het oosten....