Het gaat bergopwaarts met mij

Met de ligfietsers van LOL rijdt ik al heel wat jaren mee. Ze weten daar wat ze van me kunnen verwachten. Als stabiele factor kom ik of niet, of met de velomobiel. Bij de andere LOL-lers is het altijd maar afwachten met welke van hun n+1 fietsen ze  nu weer gaan verschijnen. Een ander punt waar je bij mij altijd zeker van kunt zijn is mijn afkeer van het heuvelopwaarts fietsen met de velomobiel. Hoe licht je ook schakelt het blijft altijd een gemartel om die zware gele bak de Veluwse hellingen op te duwen. Bij LOL ritten die over en door het Veluws hooggebergte zouden gaan had ik dan altijd twee  mogelijkheden: ik haakte eerder af of ik haakte nog eerder af. Ik had er gewoon geen zin in op m'n vrije zondag. Dat gezweet en gedoe zo'n helling op. Gelukkig is daar binnen LOL ook best wel een stukje begrip voor.

Maar sinds ik zeeën van tijd heb en die naar hartelust kan bevaren is er iets veranderd. Ik heb mij ontwikkeld! Jazeker, op m'n oude dag ben ik niet stil blijven staan maar ben ik nieuwe uitdagingen aangegaan en heb ik nieuwe verten ontdekt. Te beginnen met de gevreesde hellingen van de Lange Juffer, de Posbank, de Schaapsallee en andere illustere bergtoppen in de regio Dieren en Veluwezoom.

En omdat ik er zo langzamerhand vertrouwen in begin te krijgen dat ik eigenlijk echt wel een beetje een helling op kan fietsen wil ik er nu, met inmiddels vele hoogtemeters op mijn Stravapalmares, wel wat over schrijven.

Zo voelde ik me na mijn eerste helling (Foto van de top van Mt Everest door Mario Simoes)

Het begon er eigenlijk allemaal mee dat ik ontdekte dat je heel slim naar de Posbank kon fietsen. Ergens achter Dieren fiets ik het bos in richting pannenkoekenhuis de Carolinahoeve. Van daaruit kun je hééél geleidelijk over brede betonfietspaden naar het uitzichtpunt van de Posbank rijden. Nee, nee, niet over de autoweg want daar zitten gemene hellinkjes in en dat wil je niet. En als je dat tochtje 's ochtends doet heb je het hele bos voor jezelf. Niks grijze golf of enge wielrenners. En zo volgde het ene Veluwehellinkje naar het andere. Best wel een beetje leuk om te doen.

Beneden zie je alleen maar bomen, maar boven zie je het hele bos

Klimmen wordt beloond met mooie uitzichten. Dit jaar overigens bijna geen bloeiende heide door de droogte

Het bewijs: uitzichtpunt de Posbank

Op een gegeven moment begon ik overmoedig te worden. "Weet je wat", dacht ik, "nu ga ik eens over de Bovenallee bij de Emma Pyramide naar Rozendael..."  Dat had ik niet moeten denken, of eigenlijk ik had onderaan die beruchte helling met haarspeldbochten op het allerlichtste verzet moeten schakelen.  Dat had ik, overmoedig door eerdere successen, niet gedaan. Het schijnt hier wel 8% te zijn en daar had ik me goed op verkeken. Ik viel stil, compleet stil. Achter mij hoorde ik twee wielrenners puffend naar boven zwoegen. Snel stuurde ik de Strada de berm in en deed of ik een zéér dringend telefoontje moest beantwoorden ;-). Zo ben ik dan ook wel weer. Zodra ze voorbij waren, sprong ik uit de fiets en duwde de Strada zo snel mogelijk de laatste steile bocht omhoog. Niemand mocht mij zo zien.... Daar ga ik dus voorlopig niet meer langs.

Maar toch, ik heb een voorzichtige start in het bergklassement gemaakt en om dat persoonlijke groeipad gaat het. Stilstand is achteruitgang, zeker op een helling.

Waarom ik nooit een velomobiel zal kopen

Het is een schitterende najaarszondag die 7e oktober van 2018. Ik fiets met mijn Santos Travel Lite met een vaartje van zo'n 21 km per uur over het dijkfietspad ten noorden van Zutphen. Altijd weer een feestje om hier van het weidse landschap te genieten. Het is een uur of tien in de ochtend en de grijze golf is nog niet op pad. Af en toe zoeft er een groepje wielrenners voorbij maar daar heb ik geen last van.

Prima fiets ;-) Twee wielen, een fatsoenlijk zadel, goed uitzicht en zichtbaarheid en bovendien snel genoeg.

Net ter hoogte van van de ruïne van Slot Nijenbeek zie ik in mijn spiegeltje iets verschijnen. Ja, wat zie ik eigenlijk, vraag ik me af?  Een hele sliert met van die rare fietsen. Langzaam halen ze me in. Helemaal voorop rijdt iemand die met z'n armen fietst, hoe heet zoiets ook alweer. Hij is nogal druk in gesprek met iemand die op een driewieler rijdt. Ze worden gevolgd door allerlei andere ligfietsen en een flink aantal van die banaanfietsen. Het lijkt allemaal moeiteloos te gaan en zo te horen hebben ze de grootste lol.

Je zult als gewone fietser maar door... 

...dit soort groepjes worden ingehaald

Zo hád het kunnen gaan als ik géén velomobiel zou hebben aangeschaft eind 2011. In de aanloop naar 25-30 km fietsforensen naar mijn nieuwe werkplek in Apeldoorn had ik dan om de een af andere reden nooit de 'afslag' naar de ligfietswereld genomen en was ik een tevreden e-bikeforens geworden. De Mooi Gele Strada komt in dit scenario helemaal niet voor en mijn enige kennismaking met LOL is dan ook de ontmoeting uit het begin van dit verhaal. Om diezelfde reden zou het hele blog MGINL nooit bestaan hebben ;-).

En dan doet zich de brandende vraag voor: zou ik op dit moment  een ligfiets of een velomobiel kopen? Ik bedoel nu op dit moment, uitgaande van deze fictieve voorgeschiedenis waarin de ligfiets voor mij niet meer is dan een Wikipedia-artikel en de velomobiel een vreemde banaanfiets die je gelukkig bijna nooit tegenkomt.

Moeilijke vraag, eenvoudig antwoord: die kans is nul, vrijwel nihil, niet bestaand zo goed als onmogelijk. Ik zou dik tevreden zijn met mijn mooie Santos en het daarbij laten. Noem eens drie redenen waarom ik in deze situatie een ligfiets/velomobiel zou willen aanschaffen? Ik kan er inmiddels wel meer dan drie noemen maar zonder mijn voorkennis waarschijnlijk geen enkele.

Ziehier de toestand der dingen op ligfietsgebied: een mooie uitvinding, maar wel een uitvinding in het rijtje van Betamax, quadrofonisch geluid en de DAT tape. Allemaal superieur en innovatief maar nooit dat grote succes. Alleen als alles meezit en je hebt ook nog wat geluk kom je er mee in aanraking. Ik begrijp dat het nogal confronterend is, maar het is niet anders.

Ik had dus gewoon geluk en nam in 2011 de juiste afslag en daar heb ik nu nog steeds heel veel lol van. Nu nog de volgende brandende kwestie: gaat Paul ooit nog een nieuwe velomobiel of zelfs een ligfiets kopen?

'ACHT. DUIZEND. EURO!?'

'Nog even over die velomobiel.'

'Die fiets van achtduizend euro die jij wil kopen?'

 'Nee, die hele bijzondere en handige velomobiel die jaren mee kan en daarom een hogere aanschafprijs waard is.'

'Dat zeg ik, die fiets van achtduizend euro. Echt belachelijk veel.'

'Ja, maar wacht nou, dit is pure kwaliteit, als ik die velomobiel tien jaar gebruik is dat maar achthonderd euro per jaar.'

'Jij weet ook, die fiets gaat door jou nog geen jaar goed gebruikt worden. Die M5 Low racer vorig jaar, wat kostte dat ding ook alweer?'

'2500 euro.'

'En hoeveel maanden heb je er tot nu toe op gereden?''

'Drie, maar dat is geen eerlijke vergelijking, want een velomobiel daar heb je het hele jaar wat aan en een M5 Low Racer is meer een fiets voor af en toe. Maar ja, die velomobiel inderdaad...'

'Ok, wat wilde je daar nog over zeggen?'

'Nou, hij is dus echt heel goed. Hier ik zit te kijken naar de reviews. Hier ene Paul 'Mooi Geel', schijnt er verstand van te hebben, die is er echt heel positief over. Natuurlijk het ziet er super uit, maar daar gáát het niet om. Kijk hier wat mensen zeggen: onderhoudsarm, perfect weersbestendig, opvallend én snel! De auto kan vaker thuis blijven.'

Veel geld op drie wielen

'Ja ja ja, maar dit is achtduizend euro hè? Achtduizend!'

'Het is wel Nederlands fabricaat.'

'Wat?!'

'Het is een Nederlands merk. Dat is altijd goed. Net als Zwitsers, ook altijd kwaliteit.'

'Luister nou, Gazelle is ook Nederlands en die verkopen van die klote e-bikes en dubieuze racefietsjes. Zogenaamd in Dieren gemaakt, lees China.'

'Ok, maar mijn moeder is geboren in Dronten. Dat geeft zo'n velomobiel een stukje emotionele waarde mee.'

Ook veel geld, ook op drie wielen

'ACHT. DUIZEND. EURO!'

'Goed, ik zou de helft kunnen betalen met die erfenis die ik al heel lang heb liggen.'

'Die je ook ergens anders aan uit zou kunnen geven...'

'Ja, maar bekijk het eens zo: ik heb de afgelopen tien jaar helemaal geen velomobiel gehad, dus ik heb als het ware tien jaar gespaard toch?'

'Nee!'

''Nee?

'Nee. Jij hebt dat geld namelijk helemaal niet opzijgezet. Bovendien als jij tien jaar zonder velomobiel kunt, waarom zou je er dan nu ineens een nodig hebben?'

'Hmmm.'

'Ga nou niet doen alsof het hier gaat om een enorm verstandige beslissing. Als jij die fiets van achtduizend euro per se wilt, val mij dan niet meer lastig en ga morgen lekker naar Dronten en bestel er een.'

'Neuh, dat hoeft niet.'

'Gelukkig...'

'Ik heb 'm al gekocht'

In één van de bijlages van de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een column van Jasper van Kuijk over rationaliseren bij de aanschaf van een regenjas van tweehonderd euro. Ik zag onmiddellijk een aantal parallellen en met wat aanpassingen ontstond bovenstaande tekst. De credits zijn geheel voor Jasper. Het werd een gesprek waarvan ik me voorstel dat het in talloze velomobielhuishoudens bij de afwas gevoerd zou kunnen zijn ;-) Vanzelfsprekend ook van toepassing op de aanschaf van een open ligfiets.  

Eerste LOL Appelflappentocht zit erop!

De eerst vernieuwde (LOL) Appelflappentocht is vandaag. zondag 16 september, verreden. Het aantal deelnemers was ver boven de dertig en het weer was geweldig. Zelf mocht ik niet meerijden want een AFT is immers gegarandeerd klikovrij. Uitzwaaien bij de Reuvershoeve bij Zutphen en aanmoedigen op de terugweg op de dijk bij Dieren was natuurlijk niet verboden ;-). Ik was er dus niet bij maar volgens mij is deze tocht in deze vorm absoluut voor herhaling vatbaar.

Ik maakte op twee plekken foto's die je in dit Flickr album kunt bekijken. Op de dijk bij Dieren filmde ik de doorkomst van de meer dan dertig rijders. Deelnemers en andere betrokkenen kunnen de foto's voor eigen gebruik downloaden (en gebruiken).

De organisatie had er alles aan gedaan om de kliko's buiten de deur te houden.

De Reuvershoeve bleek een prima startlokatie!

En de drive-by van Marc van Waardenburg:

Een ontdekkingsreis naar jezelf

Als je overstapt van een situatie van forensen naar 100% recreatief fietsen krijg je heel wat voor je kiezen. Denk maar niet dat dat makkelijk is. Ik wijdde al eens een hele blogpost aan mijn slimme aankleedroutine waardoor ik makkelijker de drempel kan nemen om geregeld een stukkie te gaan fietsen. Ik kan jullie verzekeren: die truc werkt nog steeds.

Maar als je dan eenmaal op weg bent doet zich het volgende levensgrote probleem voor: waar gaat de reis naar toe? Eigenlijk ga je (bijna) nooit ergens naar toe. Je vertrekt en een paar uur later arriveer je bij het vertrekpunt. Zoiets heet 'een rondje' en daar had ik dus voorheen altijd wel een pesthekel aan. Wat was het heerlijk om elke werkdag precies dezelfde route heen en terug te rijden. Het had iets meditatiefs. Terwijl ik deze blogpost schreef ontdekte ook René deze kant van het fietsen. Ik zeg met opzet ‘meditatiefs’, want dat bleek naast de pure fysieke inspanning inderdaad wel een van de grote pluspunten van dat woonwerkvelomobielen te zijn. En al die matineuze zonsopgangen natuurlijk.

In de eerste maanden van mijn ‘nieuwe leven’ reed ik nogal saaie rondjes, meestal een eind langs het Apeldoorns Kanaal en dan ergens links- of rechtsaf, om met een boogje weer huiswaarts te rijden. Na een paar weken had ik dat wel gezien en begon ik langzaam maar zeker naar een nieuwe manier van rondjesfietsen te groeien. Een methode die ik inmiddels zodanig verfijnd heb dat ik hem met jullie wil delen. Niet interessant voor ‘hard core’ forenzen maar wel voor iedereen die wel eens een rondje wil rijden maar niet weet waar naartoe.

Ik heb deze methode het 'Stream of Consciousness' fietsen genoemd naar de techniek die wordt toegepast in romans en verhalen om een grote veelvoud van indrukken weer te geven die zich aan het bewustzijn van een individu spontaan opdringen..

De SOC techniek volgt als het ware de grilligheid van de gedachten en gevoelens van de personages.Het gaat om de continue stroom van gedachten van een persoon, reflecties die voortvloeien uit observaties. Onze geest springt zonder duidelijke logica voortdurend van de ene gedachte op de andere

Hoe gaat dat in z’n werk? Eigenlijk heel simpel. Ik vertrek zoals altijd vanuit Huize Mooi Geel. Waarheen is per definitie onbekend. Al op de eerste splitsing, 5 meter van de garage-uitrit neem ik een intuïtief (!) besluit: rechtsaf of linksaf. Ik laat mijn daarbij leiden door de veelheid aan indrukken die op dat moment op me af komen. Een auto die er aan komt, een vogel die voorbij vliegt, of ik zin heb een scherpe bocht te maken, de stand van de zon en ga maar zo door. Grilligheid is hier het sleutelbegrip.

Zo gaat dat bij vrijwel elke splitsing. Verrassend genoeg denk ik tijdens het fietsen vaak: "...en dan ga ik zo meteen rechtsaf...". om bij de volgende splitsing te merken dat mijn handen, zonder dat ik er zelf erg in heb, het stuur al naar links draaien. Kijk, en dan ben je goed bezig.

Als je dit kunstje een paar keer goed toepast kom je vanzelf op allerlei nieuwe weggetjes terecht en ontdek je verrassende uithoeken van je eigen regio. En nee, ik kan toekomstige SOC  fietsers gerust stellen: je zwalkt niet als een dronkenman over rare kronkelige routes door het land. Je hoeft het zelfs aan niemand te vertellen dat je deze wat zweverige techniek gebruikt want later op Strava lijkt je route heel normaal. Het lijkt op een gewoon rondje.

Als je echt helemaal ontspannen bent werkt deze techniek het best. Als je ermee begint heb je dan ook vaak wat hulpmiddelen nodig. Een Tibetaanse klankschaal in de fiets schijnt te helpen, een paar staafjes wierook aansteken ook. Het vooraf innemen van een bescheiden hoeveelheid trappistenbier, 20 jaar oude port of dito whisky bevordert ook de juiste geestestoestand.

SOC fietsen is een misschien wel beetje zweverig maar je krijgt er veel voor terug!

Het moet uiteindelijk allemaal  vanzelf gaan en dan krijg je het soort ervaringen zoals ik die deze week had. Ik was bij Bronkhorst de IJssel overgestoken en was daarna lekker door blijven rijden. Ik had geen idee waar ik was (dat is een héél goed teken) en toen zag ik ineens het bordje Keijenborg. “Shit” , dacht ik, “...ik begin nu wel een beetje ver van huis te raken.”  Ja, in een vergaande 'state of consciousness' fiets je ongemerkt verder weg dan je denkt. Uiteindelijk rij je geen rondjes meer maar is elke fietstocht een ontdekkingsreis naar jezelf ;-).

Kortom, een ideale techniek voor mensen die niet van rondjes houden, graag vakjes rijden, veel kilometers willen maken, nieuwe verten willen ontdekken en/of heel veel tijd hebben. Om het helemaal perfect te maken moet ik alleen nog Anja's yogamatje verknippen tot stoelmatje. Dan is mijn fiets 100% 'soc'-klaar!

Gegarandeerd klikovrij fietsen!

Ik weet dat er ligfietsers zijn die niet met ligfietsclubs, zelfs niet met LOL, willen meerijden omdat ze er geen zin in hebben met hun open ligfietsje (of trike, roeifiets) op de tweede rang mee te doen naast lawaaierige en opzichtige velomobielrijders die alle aandacht opeisen. Velomobielrijders die dan ook nog eens een asfaltversplinterend tempo aanhouden zodat er voor de gewone ligfietsers niks meer aan is. Zulke fietsers bestaan, ik weet het zeker, want ik heb ze wel eens ontmoet.

Het is net zoals met de kindvrije campings, de Rusvrije hotels en de vleesloze restaurants: je voelt je gewoon meer op je gemak met je 'eigen soort mensen' om je heen.

Ligfietsen volgens Google

Appelflappen volgens Google

Voor ligfietsers is er dus nu ook zoiets: de nieuwe Appelflappentocht (van LOL) waar ligfietsers onder elkaar en gegarandeerd klikovrij een heerlijk stukje kunnen gaan fietsen. Zonder dat nare gerommel voor en achter je, zonder die demonstratieve sprintjes langs de hele fietsclub om de nieuwe QV of DF te laten 'shinen', zonder de zogenaamd leuke grappen bij het stoplicht ("Kijk eens jongens, wij staan stil met losse handen :-)"). Wat een verademing, gewoon lekker balanceren onder elkaar. En omdat die open ligfietsers, in tegenstelling tot, niet eenkennig zijn mogen trikes en andere vreemde open ligconstructies gewoon meedoen.

De Appelflappentocht was tot voor een aantal jaren wat de Oliebollentocht voor velomobielrijders is. De tocht is al jaren niet meer georganiseerd en daarom ontstond vanuit de LOL gelederen het idee deze 'open liggers only' tocht weer nieuw leven in te blazen. Maar dan net iets anders ;-).

Behalve een prima verzamelpunt in de buurt van Zutphen heeft de organisatie een mooie route uitgezet door de Achterhoek en langs de wonderschone IJssel. Aan alles is gedacht, zelfs aan overheerlijke appelflappen bij het rustpunt in Wehl! De hele route is ongeveer 70 kilometers  lang.

Langs de IJssel (bij Dieren)

Als ik er zo over aan het schrijven ben, word ik er zelf ook enthousiast over. Waarom heb ik in afwijking van de meeste ligfietsers, maar één zo'n ligfiets? En laat dat nou net een kliko zijn. Toen ik in de LOL-Whatsapp groep voorzichtig mijn interesse in die fantastische appelflappenervaring liet vallen, kreeg ik onmiddellijk diverse open ligfietsen aangeboden. Een tweewieler durf ik niet aan (nooit op gereden) maar een trike zie ik wel 'liggen'. Of ik zondag de 16e september ook echt mee kan rijden is echter nog zéér ongewis. Persoonlijke perikelen kunnen mijn debuut als open ligfietser doorkruisen. Wordt vervolgd op dit blog. Met of zonder ligfiets...

Ook enthousiast geworden? Je kunt je nog steeds aanmelden voor deze vernieuwde Appelflappentocht. In de buurt zijn ook een paar leuke campings en andere overnachtingsmogelijkheden. Zutphen is een bezoek waard en de fraaie Veluwe ligt op een steenworp afstand. 

Na LOL komt meditatie

Vandaag nog gedaan:

In mijn Strada (32 kg)

naar Dieren gereden

om nooit meer terug te komen.

Man, wat knap je dáár

van op.

(Zeer vrij naar Louis Ferron's gedicht Meditatie)

Ik had er net een genoeglijk LOL-ritje opzitten. Met zestien man hadden we een rondje van zestig kilometer gemaakt vanaf de Houtmarkt in Zutphen. Tempo: zo'n 25 km p/u, afstand: 60 km, bio-breaks: talrijk en langdurig, gezelschap: 5 velomobielen en 11 liggers, weer: een heerlijke nazomer, koffie en gebak: bij Witkamp in Laren, onderweg: goede gesprekken en genoeg gein. Fietsen zoals ze dat bij LOL tot een ware kunstvorm hebben verheven.

Zo'n ander meditatief momentje tijdens elke LOL rit

Na dit fraaie rondje begon het gezelschap, zoals de traditie ook wil, in hoog tempo uit elkaar te vallen. Na de brug bij Zutphen reed ik met dorpsgenoot Lorenz de laatste vijftien kilometers naar huis. Toen ontpopte mijn reisgenoot zich tot een snelheidsduivel. Zijn fraai gepoetste M5 is niet voor niets gespoten in 'duivels rood'. Nu ken ik 'm al jaren dus eenmaal op het gladde asfalt van het dijkfietspad bij Cortenoever zette ik er flink de vaart in. Niet dat ik 'm los zou kunnen rijden maar toch, wie weet maakte ik een beetje indruk ;-). Tevergeefs, terwijl ik fietste 'om nooit meer terug te komen' kwam de berijder van de rode M5 ontspannen langszij. Alsof het hem geen enkele moeite kostte. En dat was waarschijnlijk ook zo. Kijk, ook dat is LOL: als velomobielrijder van de sokken gereden worden door een open ligfiets! Kom je volgende maand ook?

Meditatie van Louis Ferron uit 'De Fiets', een bloemlezing van gedichten over de fiets door Wim J. Simons