Das Fahrrad of de Strada?

Ik was pas nog in Dronten geweest en eigenlijk zou ik gezien mijn drukke agenda er niet weer een dag aan moeten besteden. Aan een retourtje van 160 kilometer terwijl ik er niks te zoeken heb. Maar toen Wim mij bij de Mooi Twente tocht vertelde dat hij 'binnenkort' naar de velomobielpolder zou rijden zei ik toch ja. Met z'n tweeën wordt het namelijk een gezellig mini schoolreisje. Wat het hele ritje voor mij ook bijzonder maakte is dat we niet naar De Vliet 6 zouden fietsen maar naar de Koperweg 3. Logisch want Wim heeft een DF en hád een loszittend voorwiel.

Bij ICB

Nu was ik wel eerder bij Intercitybike geweest, ten tijde van de Oliebollentocht. Maar toch voelde het deze keer anders aan. Ik leek wel wat gespannen. Bij Intercitybike wemelt het werkelijk van de DF'en. Grote en kleine maar verrasssend weinig gele. Die kleur schijnt honderd euro meer te kosten. Waarschijnlijk is dat actief ontmoedigingsbeleid. De leverancier van de DF wil met alles uitstralen dat dit géén dertien in een dozijn obese glasvezelklomp is. Want die waren vroeger altijd geel.

Vroeger: toen de gulden nog van hout was, de Batavieren met z'n vijven waren en velomobielen nog geel waren!

Om een lang verhaal kort te maken: ineens zat ik in een DF. Serieus! Met ingeklikte schoenen en de neus stond al richting uitgang. Ze moeten wat in m'n koffie gedaan hebben want helemaal vrijwillig waag ik me niet in zo'n fietsbolide. Voor je het weet val je ten prooi aan het bekende euforie-effect en fiets je met een leuke tweedehands DF naar huis.

Ymte schroefde het deksel nog snel dicht en vertelde me dat deze fiets dus anders was dan die andere DF'en. Dit was er nog eentje die door Der Meister zelf in elkaar was gezet. Wat veel mensen overigens niet weten is dat DF dus niet staat voor Daniel Fenn maar gewoon voor De Fiets, of beter in dit verband: Das Farhrrad! Simpel toch?

"En Paul..., zei Ymte, "...let goed op: het stoeltje is net zoals bij alle velomobielen een 'injection seat'. Zodra je rijdt injecteert deze zitting lekker veel endorfine. Dat gevoel ken je al wel. Maar deze DF heeft ook een 'ejection seat'. Het komt namelijk nogal eens voor dat bij nieuwe rijders het gevoel van euforie en acceleratie zo sterk is dat er een paniekknop nodig is. Druk op de rode knop rechts en je staat in seconden weer naast je fiets. En verder veel fietsplezier."

Een heel gedoe, ik ben blij dat ik 'm niet nodig had (Bron: Wikimedia)

En weg was ik. Wat een onzin, dacht ik. En ik gaf een paar flinke meppen op de pedalen. Nou toen merkte ik het toch wel. Superstrak fietsje hoor. Ik kwam weliswaar met m'n hakken tegen de bodem (geen voetengaten) maar ik voelde die veelgeroemde acceleratie wel degelijk. Elke trap was raak. Niet zo gek als je uit een zes jaar oude glasvezel Strada komt. Zo'n brede gele waggel met pantserbanden. Als je dan nog geen verschil voelt.;-).

Met rokende banden nam ik een paar bochten en voor ik twee  keer met m'n ogen had geknipperd passeerde ik de oprit van ICB alweer. Nou, dan nog maar een rondje, en nog één.  Toen had ik er genoeg van want ik had zin in nog een kop koffie. "Hier binnen niet op die knop drukken!", riep Ymte toen ik de hal in rolde.  Ik moest gewoon uitstappen en daarbij ging het dus bijna mis. Mijn rechterschoen wilde absoluut niet meer los. "Waarschijnlijk versleten SPD plaatjes", zei Ymte en schroefde het neusdeksel open. Na veel wrikken en trekken liet mijn Specialized MTB schoen eindelijk los en kon ik met Wim weer naar huis vertrekken. In mijn heerlijke brede gele glasvezel waggel met pantserbanden.

En het vervolg? Ik denk dat ik het nog even laat bezinken. ;-). Volgens Wim fietste ik zonder te verblikken of te verblozen met die DF weg.