Rasechte straatartiesten!

Onze Finse vriend 'Hello I'm Saukki' heeft er een video over gemaakt: "Why would you want to ride a recumbent?". Een vraag die ik ook wel eens gesteld heb, en de antwoorden die ik kreeg vind ik ook weer in deze video terug. Jullie kennen het wel: de gebruikelijke mix van luchtweerstand, comfort en panoramisch uitzicht tijdens het fietsen.

Wil je dat allemaal in optima forma beleven dan kom je vanzelfsprekend uit bij... een velomobiel. Vandaar dat ik er één heb ;-). Zo simpeltjes lijkt het en zo simpeltjes was het totdat ik op Facebook een foto zag van een Milan velomobiel bij de Arc de Triomphe.




Ik vroeg me al af waarom je met zo'n buikschuivende racebanaan het centrum van Parijs in zou willen. Voorwaar, dat moet gezien de twee millimeter bodemvrijheid en lager-dan-knie-hoogte van deze Milan geen ontspannen toerritje geweest zijn? Tot ik het verhaal bij deze foto las. Op dat moment begreep ik het, de schellen vielen mij van de ogen, Minerva's uil kwam aanvliegen en legde het in solide Duits aan mij uit.

"Ja, dat ik dit niet eerder gezien heb, wat een sukkel ben ik toch", dacht ik. "Natuurlijk, hier draait het allemaal om bij die duizenden velomobielrijders, waar ook ter wereld...."

Het gaat ons dus helemaal niet om dat comfort, die toch al schromelijk overschatte snelheid, die matige weersbescherming (want nog steeds geen goede ruitenwissers) of dat softe geneuzel over een liggend uitzicht op de wereld voor je.

Welnee! Het draait vooral, of mischien wel uitsluitend, om één ding: dat je met zo'n banaan op wieltjes zo heerlijk opvalt, dat je ongegeneerd de aandacht trekt, dat vrouwen gilletjes slaken als je passeert en dat mannen "Jezus!" roepen! Het gaat om die talloze onbenullige gesprekjes met ongelovigen langs je route. Dat jij het dan allemaal allang door hebt, en zij nog niet.

Laatst fietste ik door een buitenwijkje van Leersum, op de stoep stonden wat buurtbewoners te praten tót het moment dat ik passeerde. Toen vielen ze stil en hun monden open. Ik woof minzaam in Sinterklaasstijl en rolde statig verder. Dat was weer eens ongelofelijk kicken en ik weet nu dus precies hoe belangrijk dit soort momenten zijn voor echt velomobielgeluk!

Maar dat is niet voor iedereen weggelegd! Daarom zie je ook wel eens dat kopers hun gloednieuwe velo weer snel verkopen. Meestal met een smoes. "Mijn vrouw vindt het niet prettig dat ik met deze fiets rij...", "Woonwerkafstand gewijzigd..." of iets soortgelijks. Terwijl in werkelijkheid die nogal aanwezige belangstelling en aandacht langs de fietsroute die persoon een beetje teveel is geworden. Zoals Jens het in stevig Duits verwoordt: velomobielrijden veronderstelt "...eine gewisse Mindeststärke der Persönlichkeit..." Ga d'r maar aanstaan.

Er moet een heuse  'streetperformer' in je huizen, een omdenker op drie (of vier) wielen die die de toeschouwer figuurlijk (en waar nodig letterlijk) aan het wankelen brengt, alleen al door in de openbare ruimte aanwezig te zijn.

Velomobielrijders zijn dus niet, zoals heel lang verondersteld werd, vooral milieufreaks of race-idioten! Welnee, wij zijn rasechte straatartiesten!