Paul's laatste rit

Zaterdag 30 november hebben we afscheid genomen van mijn Paul, jullie meneer MooiGeel, door zijn leven te vieren aan de voet van zijn geliefde Posbank. De erehaag van velomobielen en open liggers, voorzien van een geel rouwlintje, en georganiseerd door Wim Huisman en de mannen van LOL en Mooi Twente,  bezorgde mij en veel gasten zowel kippenvel als tranen van ontroering.
Wim heeft mooie herinneringen opgehaald en, als ode aan Paul, zijn lievelingsblog "Sjoerd de Woerd" voorgelezen. Ook hebben we gekeken naar een lievelingsfilmpje van Paul, "Sunrise, I want to see you again", waarin hij een zonsopgang tijdens een woonwerkrit langs zijn geliefde kanaal laat zien. 

In zijn levensverhaal heb ik gememoreerd dat de ligfietscommunity voor Paul een warm bad was. Dat bleek ook uit de vele ligfietsers die aanwezig waren op 30 november, mij appten of een kaart stuurden. Al die blijken van medeleven hebben mij getroost. MGINL zal vanaf nu zwijgen. Maar het blog blijft bestaan, zodat jullie Paul's verhalen nog kunnen nalezen. Strada 94 gaat voorlopig niet op pad, al zal hij ooit, met een nieuwe berijder, weer deel uitmaken van de velomobielvloot.

Als eerbetoon aan Paul stel ik Huize Mooi Geel open als pleisterplaats voor de ligfietscommunity. Jullie zijn altijd welkom voor een kop koffie of thee, al dan niet met zelfgebakken muffin, voor een reparatie bij pech onderweg, of om uit te rusten, bij te kletsen en herinneringen aan Meneer MooiGeel op te halen. Pleisterplaats Huize Mooi Geel vind je in Dieren, aan de Eduard van Beinumlaan 69 en kun je bereiken via 06-81602256 (maar aankondigen is niet nodig).

Huize MooiGeel

Toen Paul nog met een vermeende hernia op de bank lag, kwam ik bij toeval onderstaande kaart tegen. Ik had hem willen geven ter gelegenheid van zijn eerste velorit na zijn herstel. Nu komt hij toch nog van pas, want ik wens jullie allen:

Tot ziens in Dieren, Anja de Graaf

Het verhaal van Sjoerd

"Grote snaters, wat was dat!" riep Sjoerd, een stoere woerd die al wel wat had meegemaakt. Hij was als eens bijna overreden door een grote Albert Heijn vrachtauto en, op een veertje na, ontsnapt aan een grazend koeienhoofd. Sjoerd wist hoe de wereld in elkaar zat, maar dit had ie nog nooit meegemaakt.

Met gierende hartkleppen lagen Sjoerd en zijn maten na te hijgen in het donkere Apeldoornse Kanaal. Een paar seconden daarvoor lagen ze nog te chillen aan de rand van het fietspad. Ach, je had daar wel eens van die zogeheten 'mensen' die daar passeerden. Maar die maakten zoveel lawaai dat je op je gemak naar het veilige water kon schommelen.

Paniek! (Foto Ushtey op Flickr)

Maar deze keer was het anders geweest. Werkelijk uit het niets waren daar twee enorme felle lichten opgedoken en vrijwel meteen was dat ding héél dichtbij geweest. Het enige wat Sjoerd en z'n vrienden toen nog te binnenschoot was in blinde paniek tegelijk opstijgen richting het veilige water. Dat was maar net goed gegaan. Robbie, altijd al een beetje een slome sukkelaar, was nog bijna tegen dat gele ding aangevlogen. Pff, zoiets moet je niet elke dag meemaken.

Dat gele ding was alleen nog maar een fel rood licht in de verte. De bestuurder daarvan telde zijn zegeningen: geen schade. Van de ene tel op de andere was ie omhuld geweest door een ware wolk van eenden. Hij voelde de luchtverplaatsing van hun vleugels en weg waren ze, naar het veilige kanaal.