Het schemerlampje in mijn rijdende huiskamer

Langzamer maar zeker, elke week zo'n 10-15 minuten, komt de zon wat later op. Dat betekent dat ik als vroeg-vertrekkende velomobielforens zeker op een bewolkte dag de lichtknopjes weer moet bedienen. Zien en vooral gezien worden is tenslotte essentieel.

En als ik dan over het fietspad zoef, terwijl de wereld om mij heen nog maar net de ogen open doet, is het eigenlijk vooral voor de gezelligheid dat ik de binnenverlichting inschakel.

Ik hoef niet zo nodig op mijn kilometerteller te kunnen kijken, zo langzamerhand weet ik wel hoe hard het gaat. En de lichtknopjes op het dashboard weet ik inmiddels ook blindelings te vinden.

Nee, het gaat mij om de gezelligheid, noem het maar knusheid, van dat kleine schemerlampje aan mijn linkerzijde. Terwijl het om mij heen nog donker is, ben ik in de Strada dan gewoon in mijn rijdende huiskamer onderweg naar het werk. Buiten mag het donker, koud en nat zijn, binnen is het warm en brandt een lichtje. Alleen de mogelijkheid om de schoenen uit te doen en de benen op de bank te leggen ontbreekt (nog).

Ik was er dan ook als de kippen bij toen mijn kleine schermerlampje contactgestoord bleek te zijn geworden. Op de operatietafel bleek een van beide draadjes los te hangen; gelukkig had ik ergens, onder een paar dikke lagen stof, nog een soldeerbout en wat soldeerspul liggen. Deze week kan ik weer sfeervol naar het werk.