De vrouw met de hond...

Anders dan anders was 't vandaag geen vrije dag, maar een halve werkdag in Apeldoorn. Geen probleem, kon ik om een uur of twaalf, net voor de horrorzomerdinsdag zou losbarsten nog net naar huis fietsen.

De 'grijze wolk' was zeer actief langs mijn geliefde Apeldoornse kanaal. Ik moet op die 20 kilometers langs het verkoelende water een vermogen aan e-bikes hebben ingehaald. Geef me voor elke e-bike een euro en ik bestel morgen een nieuwe fiets.

Ik hing loom in mijn stoeltje, de vinger vastgeplakt aan de claxon, om de gevreesde grijze colonnes keer op keer zonder kleerscheuren te kunnen passeren. Alles ging goed.

Ergens verderop in de dorpskern van het plaatsje Laag Soeren reed ik een alleenfietsende dame achterop. Bij een kruising stopte ze en S94 gleed geluidloos aan haar zijde en kwam tot stilstand.

"Oh meneer ik schrik van u". riep ze uit! "Och mevrouw..", antwoordde ik ontspannen, "Ik ben een onschuldige fietser hoor, niks aan de hand...". "Maar ik hoorde u niet en u bent zo laag.." reageerde ze nog, voordat ze afsloeg.

Bussiness as usual, voor velomobielrijders. Toch zette haar opmerking me even aan het denken. Kon ik hier nog wat aan doen? Hoger wordt m'n fiets niet en meer lawaai maken lukt ook niet. Ik kon er dus helemaal niets aan doen. Behalve niet meer stilletjes naast alleenfietsende vrouwen stoppen dan...

Geruisloos én laag zijn, dat is ons lot!

Iets verderop liep dus de vrouw met de hond voor me uit. Ze hoorde me aankomen en liep snel naar haar huisdier met de lijn in haar hand. Nog nét voor het malle beest zich grauwend op mij kon storten had ze de halsband om z'n kop gewurmd.

Bij het passeren, ik stak waarderend mijn duim op voor haar attente actie, viel haar gelaatsuitdrukking mij op.

Terwijl S94 soepel naderbij gleed keek ze me aan met een eigenaardige mengeling van angst (ik hoop dat ik de hond kan houden), schrik (wat komt daar nu weer aan) en boosheid en ergernis (weer zo'n irritante ligbanaan).

Maar er was natuurlijk niet meer aan de hand dan dat zij haar onvermogen om haar eigen hond onder controle te houden, projecteerde op een toevallig passerende velonaut. Maar dát realiseerde ze zich waarschijnlijk niet.

Ach, dit alles is ons lot...  En ik kan er weer een stukje over schrijven.