Geen snelle fiets maar een langzame auto

Tot nu toe gebruikte ik mijn mooi gele velomobiel altijd als een snelle fiets. De woonwerk afstand van Dieren naar Apeldoorn is eigenlijk voor elke sportievere fietser, ongeacht type fiets, te overbruggen. Met een velomobiel gaat dat natuurlijk wel veel comfortabeler en sneller! Meestal ben ik dus een zeer comfortabele en redelijk snelle fietser.

Maar juist door dat comfort en door die snelheid komen bestemmingen en tochtjes in beeld die ik anders niet zo snel (letterlijk én figuurlijk) met één van mijn aan weer en wind blootgestelde rechtop-fietsen gemaakt zou hebben.

Bijvoorbeeld afgelopen vrijdag. Mijn werkgever trakteerde alle medewerkers op een gezellige bbq. Maar die bbq was niet bij het kantoor in Apeldoorn Noord waar ik gewoonlijk bivakkeer. Die bbq vond plaats in Ede op het terrein van de rioolwaterzuiveringsinstallatie.


De rioolwaterzuiveringsinstallatie Ede. Waar normaal gesproken de nogal kenmerkende lucht van verwerkt rioolwater overheerst, geurde het nu heerlijk naar lekkere spiesjes, hamburgers, knoflooksausjes, vers brood en wat dies meer zij.

In het pre-velomobieltijdperk zou ik ongetwijfeld met een autorijdende collega zijn meegereden en meestal was er dan aan het einde van zo'n activiteit ook wel een behulpzame ziel te vinden die je 'even' bij het nabijgelegen station of bushalte wilde afzetten.

Vlak voor vertrek stopte een collega me nog een zakje bananenschuimpjes toe.
"Dat lijkt me echt iets voor jou, voor onderweg naar Ede...", zei ze. Kijk da's nou gevoel voor humor.
Schuttelaar gaat binnenkort ook 'Kleine Questjes' in het assortiment opnemen (ook met echt bananensap) .

Maar nu liggen de zaken anders. Niks meerijden, ik ben zelfstandig (velo)mobiel. Ik kan het nu allemaal zelf. Hoezo ver die 40 kilometers fietsen naar de bbq? Dan begin ik net een beetje op stoom te komen! En vanaf Ede, dat had ik al uitgerekend, was het ook weer precies 40 km naar home sweet home. Die 80 bbq kilometers kwamen overigens wel bovenop een normaal woonwerkritje en een werkdag op kantoor. Dank zij de velo ben ik net zo mobiel als mijn autolijdende collega's.

De tocht naar Ede begon met een kuitenbijtende helling op de weg Apeldoorn - Hoenderlo. Maar daarna begreep ik waarom mijn beide Questende collega's hier zo hard rijden. Tot ver voorbij Otterlo bleef ik dalen en het aantal zijwegen was op de vingers van één hand te tellen.

Toen ik na een uur en ruim 20 minuten het terrein op reed riep het dochtertje van een van de al aanwezig collega's: "Kijk, papa, kijk, ...een bananenauto...!!!".

Wat zij bedoelde is dat je met zo'n heerlijke snelle comfortfiets helemaal geen auto nodig hebt. Je hebt gewoon al een langzame auto. Maar wel één die meer dan snel genoeg is.