En hij ging om...

Ergens halverwege de weg naar huis kruis ik het pad van twee stoere bikers, een vader en zoon. Ik passeer eerst nog een omvangrijke fietsende familie dus de snelheid is er aardig uit. Die fietsende familie vindt het allemaal geweldig. "Kuck mal, eine Banane..", hoor ik in het voorbijfietsen. Blijkbaar zijn het Duitsers. Minzaam toeter ik terug.

Vader en zoon zijn blijkbaar verkeerd gereden en draaien voor mij op de weg. Ze hebben identieke glimmend gepoetste fietsen. Kleding met dezelfde groen,wit met zwarte kleurstelling. Alles tot in de puntjes verzorgd. Maar dan gebeurt het. Vader is snel gekeerd en fietst mij weer tegemoet, maar zoonlief kan de draai niet in een keer krijgen (herkenbaar?) en stept nu met een been een beetje door de berm. Een paar tellen later passeer ik hem.

Links vooruit: Pa is al gekeerd, zoonlief iets verderop moet nog opstappen. 

En dan voltrekt zich het wonder. De magische aantrekkingskracht van een velomobiel slaat ongenadig toe. Ik zie zijn ogen groter worden, en zijn mond langzaam steeds verder open zakken. Niks meer draaien op de weg, integendeel. Totaal stilgevallen draait hij z'n hoofd mee terwijl ik zacht zoevend voorbij glijd. Zelfs in de spiegels zie ik nog steeds die opengevallen mond en iets verderop zijn vader die wat geïrriteerd met z'n arm wenkt. Deze jongeman ging om, hij viel onherroepelijk. Je zag 'm denken: "Dat, ja dat wil ik ook...!"

Zo begint het altijd. Het zaadje is geplant. Ooit, mits voldoende bewaterd en bemest, zal zoonlief uitgroeien tot een velonaut. En dan ook ooit eens een vader en een zoon op zijn pad vinden.