Toen fietsen nog van staal waren en bier geen limonade...

Toen was iedereen nog zuinig op z'n fiets. Je probeerde 'm netjes en krasvrij te houden. Dat had toen nog zin want decennia geleden werden gewone fietsen nog zo gemaakt dat ze decennia meekonden. Alles wat op die oude fietsen zat is met wat schoonmaken en opknappen ook nu nog goed te gebruiken.

Op de gedachte dat je die ouderwetse kwaliteit kunt verkopen is Fietsverzet gebaseerd. Een fietsenwerkplaats in Bennekom waar fietstechnicus George Chardon de scepter zwaait. Hij meldt op zijn website het volgende:

Bezoekers maken bij Fietsverzet kennis met klassieke en antieke fietsen uit de glorietijd 1930-1980, een tijd dat de fiets vooral een belangrijk vervoersmiddel was. Her en der koopt George ze op en maakt ze weer als nieuw. "Die fietsen, naven en tandwielen werden van een harder staal gemaakt dan nu, daar kun je na zestig jaar nog makkelijk jaren plezier van hebben. In bijna iedere schuur staat wel afgedankte fiets. Vaak loont het de moeite deze op te laten knappen. Dat behoort ook tot mijn specialiteit."

En toen vrouwlief een aantal maanden geleden een nieuwe degelijke opoefiets aanschafte mist ze een bepaald accesoire: het stuurbumpertje. Ken je het nog? Zo'n rubber dingetje op de rechterbocht van het stuur. Het voorkwam dat er krassen op je stuur kwamen, in de tijd dat mensen nog zuinig op hun fiets waren. Helemaal nergens meer te krijgen. Maar Fietsverzet verkoopt dus ook dat soort klein spul. Maar wel in Bennekom dus.

Mooie nieuwe fiets (Azor) maar geen stuurbumpertje

En dan kom ik in beeld. Bennekom ligt immers slechts 40 kilometers naar het westen, een peuleschil voor een velonaut. Bovendien een mooie gelegenheid voor een ontspannen tochtje op toertempo over de Veluwe.

Heen had ik de fietspaden voor mijzelf. Terug zwermde de grijze golf e-powered om mij heen. Waar ik ook stopte, moest er uitleg gegeven worden over de banaan en zijn mogelijkheden. Geen probleem hoor! Ik had alle tijd.

Zit je net even een banaan te eten stoppen de volgende geïnteresseerden al weer. "Zit daar een motortje in?".

Bij de zuidelijke ingang van Nationaal Park de Hoge Veluwe besloot ik een alternatieve toeristische route terug te nemen. Dwars door het park en voor het eerst in mij leven nam ik niet de mooie fietspaden maar scheurde ik over de autoweg het park door. Het trapauto-syndroom zal ik maar zeggen. Zo kwam ik op een paar plekken waar ik nog nooit eerder geweest was, om de simpele reden dat het fietspad er niet langsloopt.

Uitzicht op een omstreden kunstwerk in de beeldentuin van museum Kröller Müller, Een steile trap met een fantastisch uitzicht over het park. Zullen we helaas nooit zien want nadat iemand erop ten val gekomen was, is deze trap alweer jaren dicht. Jammer, risico's horen toch een beetje bij het leven, dus ook bij kunst.

Links een kunstwerk, rechtsvoor nog één. Ik vindt het kleurgebruik bij het kunstwerk rechtsvoor veel mooier ;-)

Sta je even stil, steekt er in de verte zomaar een hert (hinde) over. Mooi toch!

Met een kleine 100 kilometers op de teller zat ik 's middags tevreden met een koud biertje in de eigen achtertuin. Zo'n flesje Grolsch Radler had ik nog in de koelkast liggen. Echt fietsersbier dus. Na dat ene flesje had ik het wel geproefd, dáár ga ik geen 100 kilometer voor omfietsen. Dat doe ik alleen voor echt ouderwetse kwaliteit ;-)