Voor mij de zondvloed & jong geleerd, oud gedaan?

Als ik afgelopen dinsdag de oprit van Velomobiel.nl opdraai zie ik nog net hoe Theo twee volle emmers water naar buiten smijt. Binnen staat Eva nog een dweil uit te wringen. "Heeft het hier geregend, soms?", informeer ik wat verrast. Mijn ritje Dieren - Dronten verliep namelijk bijzonder droog en zonnig.

"Nou nee", antwoord Theo op mijn vraag. "Dat is allemaal nog van gisteren. Alles bleef hier droog tot we drie volledig verzopen velonauten uit de regio Zutphen binnenkregen. Je moet eens weten hoeveel water er uit zo'n volgelopen Quest stroomt!".

Eigenlijk verbaasde mij dit niets. Oorspronkelijk zou ik met Wim, Nico en Lorenz die bewuste maandag meerijden voor de reparatie van mijn doorgesleten remkabel. Maar 's ochtends zag ik op de buienradar inktzwarte wolken zich samentrekken boven de route. Ik bedacht dat ik dinsdag ook nog zou kunnen gaan en wenste de heren een behouden vaart.

Mijn aankomst in Dronten plan ik altijd zorgvuldig. Zodat die samenvalt met de koffiepauze van de dame en de heren. Een mooi moment om eens te informeren naar de Q4W. Het schoot goed op, volgens Allert en Theo, maar de af- en uitwerking van alle details zou nog véél tijd vragen. Met wat geluk kon ik bij de Oliebollentocht 2014 een rijdende Q4W gaan zien! Een Oliebollentocht waarvan overigens nog niemand wist of en waar die in 2014 gereden zou worden.

Terwijl het baasje koffiedrinkt en kletst over fietsen wacht S94 geduldig op een nieuwe remkabel

We daalden af naar de werkplaats waar Theo begon met het vervangen van mijn doorgesleten remkabel. Op dat moment stopte buiten een auto waar een heel gezin uit rolde: vader, moeder en drie jonge dochters. Ze kwamen een aangeschafte Quest XS ophalen. Voor de moeder dacht ik, maar dat bleek een compleet foute veronderstelling.

De hemelsblauwe XS was bestemd voor de oudste dochter (van een jaar of 13 of iets ouder). De bedoeling was om vanuit woonplaats Lelystad élke dag naar school in Kampen te fietsen. Door de komst van de Hanzelijn was de busreis véél moeizamer geworden. Wat speurwerk naar alternatieven leidde de familie uiteindelijk naar velomobiel.nl. Waar al na een enkel proefrondje een week of wat geleden besloten was de 2ehands XS als experiment aan te schaffen.

Met zo'n snelle fiets, meldde Pa mij, zou er niet alleen heel veel aan buskaarten bespaard worden, dochterlief zou ook veel zelfstandiger kunnen gaan reizen. "Tja...", dacht ik, "...daar is geen woord van gelogen". Maar... dagelijks 35 kilometer (enkele reis) fietsen in een velomobiel leek me voor een 13-jarig meisje een behoorlijke uitdaging. En dan hebben we het nog maar even niet over alle aandacht die ze op school en onderweg gaat krijgen. Wij weten allemaal hoe dat gaat, nietwaar?

De XS werd rijklaar gemaakt en dochterlief kreeg o.a. een keurige instructie over bandenplakken van Allert. Er zaten nl. Kojaks onder en we weten allemaal wat er gebeurt met Kojaks als het een keer geregend heeft ;-).

Wellicht wordt deze jongedame straks de eerste vrouw die bij de Cyclevision van 2024 zelfs de snelste mannen in haar gloednieuwe DF Mark III achter zich zal laten. En dan zeggen we, terwijl we goedkeurend knikken: "Ze begon er al vroeg mee met een ouwe blauwe XS. Weet je nog hoe vaak ze huilend thuis kwam omdat ze alweer was lekgereden? Maar dat is allemaal goedgekomen.".

Het ijs van Rozeboom (hier in Gortel) is het lekkerste van de hele Veluwe (echt waar)

De tijd vliegt als je eenmaal in Dronten bent. Maar ik moest ook weer naar huis. Ongeveer dezelfde route. De bult bij 't Harde vermijd ik altijd, juist omdat het een bult is. Bij Doornspijk duik ik de bossen in, om via een mooi nieuw betonfietspad het gehucht Gortel te bereiken. Die dag was dat stuk vijf km afzien want de ebike-dichtheid was juist hier extreem hoog. Ach, gewoon rustig wachten en jezelf bij Gortel met het lekkerste ijsje van de hele Veluwe belonen! Na zo'n versnapering zijn de laatste 40 kilometers een makkie.