Fietsen als een trein naar drie Luxemburgse maagden

Hè hè, de Cycle Vision ligt achter ons. De blogposts zijn weer gepubliceerd en de foto's bekeken. Op naar volgend jaar. Wie weet weer in Venray en misschien wel met een weer iets gewijzigde opzet. De wijze mannen en vrouwen van de NVHPV gaan zich er over buigen, las ik op ligfiets.net.

Maar voor dat ik een zondag op het terrein van de Raceway kon ronddwalen had ik er al vele honderden fietskilometers opzitten. De week ervoor had ik namelijk een al lang gepland weekje vakantie en dan moet er gefietst worden.

Mede geïnspireerd geraakt door de tocht van Edwin en Casper besloten we  maar eens over de Vennbahn te gaan fietsen. De Vennbahn is eigenlijk het langste fietspad van Europa, wel 125 km lang. Dit grotendeels verharde fietspad van Nederlandse kwaliteit volgt het tracé van een oude spoorlijn. Van Aken in Duitsland tot Trois Vierges in het noorden van Luxemburg.  En omdat treinen nog slechter klimmen dan velomobielen is de gemiddelde stijging én daling over de hele route slechts een zeer bescheiden 2 procent! Werk voor watjes dus.  

Eerste camping in Limburg. Op 25 meter afstand van de Belgische grens

Weer iets nieuws: een 50+ camping. Op basis van leeftijd konden we  gelukkig niet geweigerd worden ;-)

Die watjes pakten in Dieren hun Snel Explorers in, sprongen in de trein naar Heerlen en begonnen daar hun fietstocht naar het zuiden. We hadden natuurlijk vanaf huis kunnen fietsen maar dan was de eindsprint langs de Cycle Vision in het gedrang gekomen. En dat mocht beslist niet gebeuren!

Tja die Vennbahn dus. Verdorie wat was dat lui fietsen. Overal bankjes en schuilmogelijkheden waar je comfortabel kon zitten. Vrijwel de hele route is vrij van autoverkeer. En je ziet gelijk dat dan veel fietsers ervan gebruik maken. Veel racefietsers die hier heerlijk kilometers kunnen maken maar ook heel veel oudere Duitsers en Belgen. Stuk voor stuk gekleed in fluoriserende vesjes, lycra fietskleding en de natuurlijk onvermijdelijke helm. En zonder uitzondering waren ze e-powered.  Opvallend was dat fietsers in Duitsland bijna overal voorrang kregen maar in België bijna nergens.

Op de heen weg begonnen we bij station Raeren

Perronnetjes en rails zijn hier en daar nog intact

Rust- en schuilmogelijkheid in spoorwegstijl

Het weer was geweldig en de kilometers vlogen onder de banden door. Leuk zo'n vrijwel vlakke fietsroute maar als je er dan even af wil, om te kamperen of boodschappen te doen, dan laat het gebied z'n ware gezicht snel zien. Aan het eind van de middag besloten we  dat het mooi was geweest. De Open Fietsmap op de Garmin Dakota 20 GPS toonde een camping op slechts 1,5 hemelsbrede kilometers afstand. Een makkie dus. Wat we ons niet gerealiseerd hadden was dat die camping ergens diep diep in het dal aan een leuk meertje lag. Met smeulende remblokken daalden we voorzichtig af. De volgende ochtend moet je dan helaas weer omhoog. Toen begon het heel even op echt fietsen te lijken.

Zo'n typische Belgische camping met alleen maar stacaravans. Wel heerlijk rustig buiten het weekeinde.

Van al dat spoorbaanfietsen wordt je lui, heel lui! Toen we vlak voor het Luxemburgse eindpunt in Trois Vierges waren verschenen er grote borden op het pad. Er woonden helaas, helaas vleermuizen in de belangrijkste tunnel. Fietsers werden vriendelijk doch dringend omgeleid. Een waarschuwing stond er ook nog bij: twee  keer een steile helling van 10%! En toen sloeg dus die spoorbaanfietspadluiheid in volle hevigheid toe. Waar ik op een normale vakantie niet te beroerd ben om uren lang tegen een 4200 meter hoge pas op te ploeteren keken we elkaar nu even aan en zeiden: "Zullen we gewoon het zelfde stuk terug fietsen?"  En voor we er erg in hadden fietsten we alweer in noordelijke richting. Hoe makkelijk kun je je het maken?  Ach het gaat tenslotte om het onderweg zijn, en niet om die drie Luxemburgse maagden.

Nog ligfietsers gezien? Eentje, op dit informatiebord over de vijf Duitse mini-enclaves in België

Ten zuiden van Sankt Vith volgt de Vennbahnroute deels halfverharde weggetjes waar soms ook autoverkeer mag komen

Het eindstation voor ons. Eén kilometer verderop is de vleermuistunnel. We besloten lekker lui om te keren :-)

Wachten op de trein die nooit meer zou komen....

Schilderachtige wisseltoren in Sourbrodt

Zo'n typische Vennbahnfietser ten voeten uit. Lekker luieren dus.

Via Aken en het glooiende Limburgse land (waarom ligt daar eigenlijk geen spoorbaanfietspad?) kwamen we  vanzelf weer in Noord Brabant. Het gebied van de Cycle Vision. Hoe het ons daar verging kon je hier al eens lezen.