Jullie man in Iran (deel 1)

Twee  jaar geleden hadden we al vergevorderde plannen. Maar ja, toen belde mij vriend Barack mij op en ging het even niet door. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dit jaar hadden we dus alsnog onze zin gezet op een fietstocht door de Islamic Republic of Iran.

"Wat..!!!", riepen familie, kennissen en collega's toen ze dat hoorden. "Ben je wel goed bij je hoofd? Da's toch veel te gevaarlijk met IS enzo?" Het blijkt dan dat er talloze vreemde vooroordelen circuleren over dit land. Maar wij waren wél goed geïnformeerd: Iran was onder andere volgens de fietsers die ons voorgingen het veiligste en meest gastvrije land ter wereld waar ze ooit gefietst hadden! Maar de 'proof of the pudding is in the eating'...het moest ter plekke  allemaal wel blijken.

Begin oktober vlogen we via Istanbul naar Teheran. Van daaruit wilden we ruim duizend kilometer op de fiets afleggen en uiteindelijk in de stad Shiraz weer op het vliegtuig stappen. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door centraal Iran samengevat in een serie foto's.

Om met het belangrijkste te beginnen: Mooi Geel Is Niet Lelijk is in Iran verboden. Dat kan een reden zijn om niet te gaan ;-). Evenals Twitter en Facebook en nog duizenden andere sites. Dus tref je maatregelen als je door mijn berichten geïnspireerd geraakt ook die kant op wil. Een goed functionerende VPN-verbinding lost dit probleem snel op. Ik gebruikte de betaalde service van ExpressVPN.

We startten onze reis in de rustige stad Kashan, 200 kilometers ten zuiden van het enorm drukke Teheran met z'n 10 miljoen inwoners. Maar waar je ook gaat of staat, de hoogste geestelijke leider Ayatollah Khamenei staart je met zijn witte baard en en priemende blik overal aan. Welkom in Iran!

We konden niet gelijk op pad want onze fietsen en alle andere bagage bleek bij aankomst nog rustig in Amsterdam te staan. Door de dichte mist op Schiphol waren wij overgezet naar een andere vlucht en daardoor was alles misgegaan. Maar een dag later kwam er een speciale vliegveldtaxi met twee  KLM fietsdozen op het dak voorrijden. De chauffeur had onderweg, vanwege zijn volumineuze lading, wel een boete van 500.000 rial gehad. Maar dat kon ie bij Turkish Airlines declareren...

In alle steden wordt op zeer bescheiden schaal wel gefietst. De fietsen op deze foto staan onder het alom tegenwoordige bord met de martelaren (uit o.a. de oorlog Iran Irak). De foto's van deze  'national heroes'  staan bij elke invals weg van elke stad of dorp.

De eerste fietsdag. Het ging allemaal best goed tot er een jeep van de militaire politie stopte. We moesten stoppen, werden gefilmd, de paspoorten werden doorgesnuffeld en ze wilden de foto's op onze camera zien. Uiteindelijk bleek dat we niet verder mochten rijden maar dat we een 'lift ' zouden krijgen naar 5 kilometer verderop. Ergens langs de weg lag namelijk (ontdekten we  later) de nucleaire installatie bij de stad Natanz. Daar reden we dus wat later langs: niet veel te zien behalve veel militair vertoon en indrukwekkende luchtafweerinstallaties.

Na onze tocht met de militairen ontmoeten we deze vriendelijke heren. De wind was intussen aangewakkerd tot hard en in combinatie met een temperatuur van 35 graden was het niet erg aangenaam meer. We kregen uiteindelijk een lift aangeboden naar het bergstadje Abyaneh. En ook nog eens een grote doos chocolaatjes (die ik vasthoud).We kregen vaak wel een paar keer per dag iets aangeboden. Fruit, snoep, koekjes, water en nog veel meer. En altijd met een vriendelijk "Welcome in Iran!" erbij.

Het bergstadje Abyaneh op 2400 m waar het koel toeven was. Het bleek een soort Iraans Volendam te zijn met oude vrouwtjes in klederdracht en souvenirwinkeltjes. En een prima hotel natuurlijk, met een ruime kamer met tv, airco, douche en wc én een goede wifi verbinding.

Reizen per fiets in Iran kan niet door alleen in hotels te overnachten. Wildkamperen is zeer regelmatig noodzakelijk. En ach wat is er mooier dan een rustig plekje waar je zo tegen zes uur 's ochtend de zon over de bergen ziet kruipen?

En dan kom je vanzelf in de eerste grote stad: Isfahan. Een stad met schitterende pleinen, eeuwenoude moskeeën en nog veel meer fraai cultuurgoed. Drie dagen lang genieten. Het grote plein is een oase van rust maar daarbuiten heerst de gebruikelijk verkeerschaos. Er zijn verkeersregels maar niemand lijkt zich daaraan te houden.

Eeuwenoude moskeeën....

...en je hebt er dus ook één hele mooie kerk.

Op dertig plekken in de stad heb je dit soort fietsverhuurpunten. Ooit wel eens iemand zien fietsen? Ja dat wel maar dat waren maar enkelingen op een inwoneraantal van 2 miljoen.

Bij fietsen horen fietspaden. Dat hebben ze in Shiraz al wel begrepen. Deze was wel 500 meter lang ;-) en je moest dan ook nog om de bouwput van de metro heen (over de weg). Maar een begin is een begin :-)

Via een eeuwenoude brug staken we de (droge) rivier over. We waren weer op weg. Naar de woestijnstad Yazd, een week fietsen verderop.

Anja fietste dag in dag uit met een k(l)eurige hoofdoek op. Da's wettelijk verplicht voor elke vrouw. 'T wendde snel en door de fietshelm bleef ie goed zitten. Lange broek en lange mouwen horen overigens ook bij dit kledingregime. De gebouwen op de achtergrond zijn megaduiventillen waar vroeger duivenmest werd verzameld voor de landbouw.

De woestijn komt eraan. 100 kilometer helemaal niks maar de immer vriendelijke Iraniërs wensen ons een Bon Voyage! Let trouwens even op die fijne vluchtstrook cq, fietspad. Die hadden we bijna overal. Deze weg is 2 x 2 baans. Smaller kwam weinig voor.

Hoe we woestijnstormen overleefden en uiteindelijk met vergiftigingsverschijnselen eindpunt Shiraz binnenreden lees je in deel 2.Tot dan!

Voor de titel van deze blogposts heb ik mij laten inspireren door de titel van de serie zeer interessante reportages van journalist Thomans Erdbrink over en uit Iran.