Een kerstverhaal

Het kerstdiner begint op z'n einde te lopen. We hebben er drie gangen op zitten en, godzijdank, Anja komt met het toetje binnen. Één van haar specialiteiten: een 'bombe brûlée', een übermachtig mengsel van slagroom, ijs, cake met een chocolade-vruchtensaus met véél drank erin. Zelfs oom Jos zal de komende minuten z'n mond houden. Ach, het hoort er allemaal bij als je een familiekerstdineetje organiseert.

Zo krijg je ze wel een paar minuten stil, maar wat komt onvermijdelijk daarna...?

"Gelukkig is dit niet van dat vegetarische spul...", mompelt oom Jos nog even maar dan houdt ie z'n mond. Vooral omdat tante Mia 'm een gemene trap onder tafel geeft. Mooi hoor, al die warme saamhorigheid en tradities met Kerst. Ik weet ook al precies hoe het straks verder gaat, na die fameuse 'bombe brûlée'. Dan komt het gesprek onvermijdelijk op fietsen en dan is er altijd wel één wijsneus aan de grote kersttafel die roept: "Hé Paul jij hebt toch zo'n banaanfiets?". Ik zweer het jullie, nooit begin ik er uit mezelf over, alhoewel ik als velomobielrijder normaal gesproken kick op elk beetje aandacht wat ik kan krijgen. Maar niet met Kerst! 

Ik probeer het onderwerp altijd een beetje af te houden want onvermijdelijk, na het beantwoorden van allerlei onzinnige en bekende vragen over dit onderwerp komt er iemand met Dé Vraag: "Als Anja koffie zet dan kunnen wij die fiets van jou even bekijken, Paul?" En voor de lieve kerstvrede stem ik dan altijd in en lopen we naar de garage waar 'dat ding' staat. 'We' dat zijn dan de mannen in het gezelschap want tante Suus,  tante Mia en nichtje Carolien vinden het te koud buiten. Misschien dat er daarom zo weinig vrouwen in een velomobiel rijden?

Ik doe het licht aan in de garage....

Ik doe het licht aan in de garage, en schuif de vijf andere fietsen aan de kant dan begint het. "Best wel een mooi ding, maar wel laag hè? De stemming onder de heren is meestal wat uitgelaten vanwege de drank die in die 'bombe brûlée' zat. "Doe de lampjes eens aan", gilt neefje Johnnie. "Kerstlichtjes", joelt de hele bende als de dubbele koplampen aanflitsen. "En nou wil ik er wel even inzitten...", roept oom Jos. Nu begint de zaak te ontsporen en grijp ik naar mijn geheime wapen. Het werkt elk jaar weer met elk gezelschap.  Ik roep, terwijl ik oom Jos alvast subtiel naar de garagedeur duw:  "Jongens, Anja heeft de koffie klaar en ik maak zo die fles twintig jaar oude port open!"  

Voor ik er erg in heb staat iedereen alweer buiten. Godzijdank, mijn fiets heeft de kerst in elk geval dit jaar weer overleefd! 

Ligfietsclub Mooi Veluwe van start

Als je nietsvermoedend door de rustige straten van Dieren-West fietst zou je nooit op de gedachte komen dat achter één van de gevels van deze 60-er jaren doorzonwoningen heel recent de allernieuwste ligfietsclub van Nederland is ontstaan. Toerclubs waren er in deze fraaie regio al genoeg: Mooi Bennekom, Mooi Twente en niet te vergeten het illustere gezelschap van LOL. Maar nu het racen steeds meer een aflopende zaak is, is het niet zo vreemd dat er nieuwe clubs in deze groeimarkt springen. We gingen voor u op zoek naar de fietsers achter "Mooi Veluwe", want achter deze naam verschuilt zich deze nieuwste loot aan de ligfietsstam.

Als we in de woonkamer van de Mooi Veluwe voorman aan tafel aanschuiven zien we de garagedeur wijd open staan. Daar staat de Mooi Gele Strada waar het allemaal mee begonnen is.

"Ik fietste al jaren mee met LOL...", vertelt de grijsbebaarde 60er, die verder liever anoniem wil blijven. "Ik hoef niet zo nodig met mijn hoofd in dat blad van jullie. Het gaat om het fietsen."

"Fietsen met LOL is echt het summum van ligfietsclubfietsen. Super gezellig, een snelheid die voor iedereen is bij te benen en stuk voor stuk hebben die LOL'lers een neus voor topkwaliteit appelgebak. Maar ja, er komen wel steeds meer leden bij. Soms komen ze zelfs uit Zeeland, of uit Amsterdam of Dronten aanfietsen alleen maar voor zo'n zondagochtendritje. Mooi Twente idem dito. Twentenaren zijn van nature gezellige types met een oog voor sublieme ligfietsroutes. Ook daar voel ik me thuis! Maar uiteindelijke fietsen ze maar één keer per maand en dan, zoals ik zei, is het gelijk wel behoorlijk massaal. Wel eens met vijftien velomobielen door Lochem gefietst? Nou je veroorzaakt een compleet verkeersinfarct, zelfs daar op het platteland."

 Ligfietsclub Mooi Veluwe tijdens een recente rit over de Posbank.
Mooi Veluwe: voor de ligfietser die exclusiviteit en kleinschaligheid zoekt.

Mooi Veluwe organiseert ook één of twee keer per jaar educatieve toertochten naar Dronten. 

Terwijl hij nog een kop thee voor de bezoekers inschenkt zien we zijn blik afglijden naar de gele velomobiel die in de garage staat te wachten op een volgend ritje. Het is duidelijk dat de Mooi Veluwe voorman het kort wil houden.

"Ik zocht dus eigenlijk aansluiting bij een club waar het allemaal nog wat kleiner is en die zich ook heeft losgemaakt uit de ijzeren regelmaat van zo'n vaste maandelijkse rit. Ik wilde wat meer flexibiliteit en exclusiviteit.... Er bleek helaas nog niks op dit vlak te zijn. En toen heb ik dus 'Mooi Veluwe' opgericht. Samen met Mooi Bennekom en Mooi Twente wordt dit de heilige drie-eenheid van het toerligfietsen in Midden- en Oost Nederland. Ik wil het wel graag klein houden dus is er een permanente ledenstop. We rijden geregeld maar niet regelmatig en het is niet de bedoeling om al die ritten aan te kondigen op de Agenda van Ligfiets.net. Da's zo'n gedoe en dan trekt dan ook gelijk weer fietsers aan die we weer moeten afwijzen. Ik kan wel met enige trots mededelen dat Mooi Veluwe de tot nu toe enige club in Nederland is die 100% gecertificeerd is voor het nieuwe Ligfietsclubreglement van de NVHPV. Voor al duidelijkheid, Mooi Veluwe is beslist géén concurrent van LOL. Ik denk dat er in deze regio plek genoeg is voor meer clubs, zeker van deze omvang. Bovendien, ik zelf blijf natuurlijk zo vaak als ik kan meerijden met LOL. Die lol laat ik niet aan mijn neus voorbijgaan!"

"Wanneer we rijden? Nou dat is moeilijk te zeggen. Da's ook weer het vernieuwende en exclusieve van Mooi Veluwe: we rijden wanneer we zin hebben. Ik denk dat dit echt een 'unique selling point' is. Het is wel opvallend vaak mooi weer als we rijden. Het vertrekpunt is trouwens altijd eh....hier."

"Als Veluwse ligfietsclub ligt de focus van onze ritten vooral op de Veluwe. Om de Mooi Veluwe leden niet te veel te belasten worden de steilste hellingen vermeden. In de winter is er ruimte zat op de Veluwse fietspaden...", vertelt de man die het allemaal bedacht heeft, "...in de zomer, als het drukker wordt, wijken we uit naar het Apeldoorns Kanaal en omliggende gebieden. Daarover is in de club ook veel routekennis beschikbaar. Maar als jullie me nu willen verontschuldigen? Er staat voor vanmiddag een Mooi Veluwe ritje ingepland en dat wil ik niet missen!"

Voor wie kennis wil maken met deze nieuwe Gelderse ligfietsclub is het advies mee te fietsen met één van de volgende ritten van LOL of Mooi Twente. Mooi Veluwe zal daar 'acte de présence' geven.

De oudere fiets

Gisteren, woensdag 12 december, fietste ik even op en neer naar Dronten. Om bij velomobiel.nl mijn slecht werkende versnelling en nog wat andere kleingoed weer piekfijn in orde te laten brengen. Ik rolde zoals gebruikelijk, maar niet gepland, om ongeveer kwart voor tien de oprit in Dronten op. Laat deze aankomsttijd nu vrijwel exact aansluiten bij het ochtendlijke koffiemoment van de dame en heren ter plekke. Reuze gezellig, en terwijl ik hard meewerkte aan het leeg maken van een zak kruidnootjes van Albert Heijn, zag ik op mijn horloge dat het die woensdag de 12e was. "Volgens mij is het vandaag precies zeven jaar geleden dat ik mijn Strada hier ophaalde", zei ik daarop tegen niemand in het bijzonder. Theo zocht het razendsnel op in de administratie en bevestigde dit heugelijke feit.

Met goed onderhoud kan de Mooi Geel velomobiel nog jaren mee....

Geen wonder dat ik juist op deze woensdag dat verjaardagsritje wilde maken. Het moet onbewust meegespeeld hebben. Het hielp natuurlijk ook er droog weer voorspeld was ;-).

De tijd vliegt, zeggen ze wel eens. Inmiddels heb ik er bijna vijf Wilco sterren opzitten en begint die mooi gele Strada toch een beetje een oudere fiets te worden. Het is wel veelzeggend dat 'du moment' ik een foto van deze fiets op locatie bij Intercitybikes of Velomobiel.nl post ik van allerlei mensen de reactie krijg: "Je gaat mooi geel toch niet inruilen, hoop ik?" en meer van dergelijke strekking.

Toen ik bij Elburg de polder inreed brak heel even de zon door

De jaren beginnen te tellen en in de onbenoemde hiërarchie van het velomobielwereldje begin je met een zeven jaar oude (!) gele (!) Strada (!) flink te zakken. Alhoewel ze er in Dronten nog een sympathiek inruilprijsje voor geven (hoorde ik gisteren) komt het moment dat je deze fiets alleen nog maar aan de beginnende velomobielrijder met een kleine beurs kwijt kunt. Of aan de verzamelaar van antieke fietsen. Zonder tweekleurige DF met neusspoiler of zo'n bierkrattenverslindende Quattro kun je echt niet meer in de top meedraaien.

Ook geel als hoofdkleur voor een velomobiel verdwijnt langzaam uit beeld. Hier nog vijf (!) gele velomobielen op weg naar de Oliebollentocht in Lattrop. Maar dat was dan ook in 2015. Nu zou dit niet meer kunnen.

Ik hoef me dan ook maar even te vertonen in een DF of Quattrovelo, of in Whatsapp groepjes en op Facebook gonst het al van de geruchten. "Ja hij was er wel echt aan toe", lees je dan over jezelf.

Zo langzamerhand schuif ik op naar de gelederen van de oudere Mango's, de Alleweders en de 20 inch Questen. Prima fietsen maar wel fietsen waar je geen deuk meer in een pakje boter kan rijden. Dat was in december 2011 wel anders. Misschien dat het met die Strada's zowiezo aan aflopende zaak is want in Dronten staat tegenwoordig vooral héél véél vierwielers op de orderlijst. Jammer want de Strada is volgens sommigen toch echt de meest veelzijdige velomobiel.

Nu past dit alles prima bij mijn huidige levensstijl ;-). Ik heb tijd zat dus waarom zou ik die achtduizend euro voor een nieuwe velo uitgeven voor een tijdswinst van nog geen tien minuten op één van mijn standaardrondjes? Wie het weet mag het hieronder zeggen.

Nee, nee, ik blijf lekker mooi geel rondrijden. Wat gebutst en zeker niet de snelste maar nog altijd wel de mooiste geelste. En zoals Theo bij Velomobiel.nl gisteren nog zei: "Dit is nog een prima fiets Paul. Altijd onderhouden door de vakman en hij heeft altijd in een garage gestaan.."  "En...", zei ik er met een vette knipoog bij, "...hij is van een oud mannetje geweest...". Maar dat laatste zegt vanzelfsprekend helemaal niks.

Na de gele hesjes...

Die hele gele hesjes beweging in Frankrijk is alleen maar een begin. Het zijn gewone mensen, zoals jij en ik, die het zat zijn. Alles is duurder geworden, de benzine nog het meest, en verder zijn ze natuurlijk gewoon overal tegen. Niet zo vreemd dat er nu ook al gele hesjes in allerlei Nederlandse steden zijn gesignaleerd: in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Maastricht én in Tiel (zes gele hesjes). Hun eisen: alles moet goedkoper, in elk geval de benzine, en Zwarte Piet moet blijven.

Allerlei ongedefinieerde gevoelens van onrust krijgen ineens een stem als je er een geel fluoriserend hesjes omheen hangt. "Met zo'n hesje zien ze ons weer staan!", aldus één van de zes gele hesjes in Tiel. "En bovendien is het veiliger..." Tja, wij Nederlanders blijven ook praktisch van aard.

Het is dan ook niet zo vreemd dat de gele hesjes beweging in Nederland ook zo z'n eigen typisch Nederlandse exponenten en uitingen krijgt. Uit zeer goed geïnformeerde bronnen heb ik vernomen dat vandaag de eerste gele fietsen gesignaleerd zijn. Daar blijkt heel veel onvrede te zitten en die komt er nu ineens uit. Al die velomobielrijders denken nu "als voetgangers met gele hesjes dingen kunnen bereiken dan moet dat ons met onze gele fietsen zeker ook lukken!!! Met onze volumineuze fietsen blokkeren we zonder veel moeite belangrijke nationale snelfietsroutes..."

De eisen van de gele fietsen beweging zijn vanzelfsprekend niet erg helder. Zo schijnen twee gele fietsen (ok één was er eigenlijk blauw maar er lag wel een geel hesje overheen ) een dijkfietspad bij Olburgen te hebben bezet. Wat ze wilden? De ploeg van TV Gelderland die er op af gestuurd werd kreeg weinig te horen. "Ja, alles is te duur. Wat denkt u dat zo'n fiets kost? Wij hebben allemaal studerende kinderen dus het moet goedkoper. De benzine moet dan maar duurder om dat te betalen! 'T moet gewoon allemaal beter. Wij staan hier als verontruste fietsers en we zijn tegen!"

Typische Gele Fietser. Maar ze zijn ook al in andere kleuren gesignaleerd, wat het allemaal niet duidelijker maakt.

Een groepje van een stuk of drie gele fietsen (twee rode en één groene) is gespot bij station Assel (tussen Apeldoorn en Amersfoort). Ze joelden wat onverstaanbaars en staken een Marathon Plus fietsband in brand. "Die fikken beter en we vinden het ook klote banden die verboden moeten worden...  En er mag ook niet meer over geblogd worden". Het treinverkeer ondervond volgens de NS geen enkele hinder van deze actie.

Het bestuur van de vereniging waar deze fietsers meestal bij aangesloten zijn is inmiddels in spoedberaad bijeen gekomen. Een woordvoerder meldde desgevraagd begrip te hebben voor deze wilde acties. "Het moedwillig vernielen van stoplichten en verkeersdrempels keuren wij ten zeerste af maar we begrijpen dat veel velomobielrijders in een lastige situatie zitten. Voortdurend worden ze lekker gemaakt met nieuwe fietsen (stijver, sneller, meer wielen, meer kleuren, mooier en nieuwer) maar tegelijkertijd komt de overheid hen niet tegemoet met gulle subsidies en aangename belastingkortingen. Dan krijg je dus op een gegeven moment dat die onvrede zich gaat uiten... Maar het in brand steken van Marathon Plus banden wijzen wij resoluut af. 'Pleur op...', zeggen wij tegen leden die dat soort dingen doen."

En dat was nog maar de zaterdag. Dat het een vrijwel totaal verregende dag was remde dit prille begin van de Gele Fietsen beweging in het geheel niet af. Voor dit soort weer schijnen die fietsen juist speciaal ontworpen te zijn. "En die kappen moeten ook veel goedkoper...anders gaan we over tot het in brand steken van F-Lites", meldt een militant groepje Gele Fietsers aan het einde van de dag. "We proberen nu al de hele dag ons punt te maken, maar ze luisteren niet. Bovendien krijgen we het koud van dat stilstaan."

Het is duidelijk, dit is nog maar een begin, we zijn hier nog lang niet van af.

Pannenkoekentocht met LOL

"Jongens, waar gaan we vandaag naar toe?", vroeg één van de ligfietsers aan de LOL-stamtafel in het Volkshuis. Het bleef even stil, buiten sloeg de regen tegen de ruiten van dit wereldberoemde ligfietsetablissement. Je zag iedereen naar buiten kijken waar acht velomobielen en één ligfiets nat stonden te worden. Op de buienradar dreven grote blauw en rood gekleurde vlakken in hoog tempo van west naar oost, met in de toekomst misschien de belofte van een droog moment. "Gezien wind en weer, stel ik Doesburg voor. Daar hebben ze bovendien het beste appelgebak!", stelde iemand voor. Weer viel er een moment van stilte...deze keer wat langer.

Het uiteindelijke resultaat van dit bekende anarcho-democratische LOL-overleg was dat we wél naar Doesburg zouden fietsen. Maar niet naar de Waag (bekend van het appelgebak) maar naar de Pannenkoekenbakker (bekend van de pannenkoeken).

Toen ik mijn vaste twee koppen koffie afrekende bij de mevrouw van het Volkshuis wenste die ons veel sterkte en "tot volgende week dan maar weer...", voegde ze er aan toe. Toen ik haar vertelde dat deze ligfietsers zich slechts één keer per maand in Zutphen verzamelen antwoordde ze: "Oh, nou ik had het idee  dat jullie hier veel vaker komen!"  Kijk, ook al zien ze ons niet, we maken toch elke keer als LOL een blijvende onuitwisbare indruk!

Buiten was het even droog. Met acht fietsers was de opkomst wat mager maar zij die wel meereden kunnen dan ook als de 'fine fleur'van het LOLse ligfietsgebeuren worden beschouwd. Bikkels die weer, wind en regen trotseerden voor een genoeglijke tochtje. Met extra kudos voor Bas die meefietste op zo'n open ligfiets.

Dat genoeglijke tochtje leidde ons langs de IJssel waar vanwege het lage water de veerponten al weken niet varen. Dat tekort aan water werd op de oevers ruimschoots gecompenseerd door overvloedige neerslag.

Lekker met veel spek.  Als flexibele vegetariër kan ik dit gewoon eten ;-)

Wat later reden we het parkeerterrein van de Pannenkoekenbakker te Doesburg op. Binnen was het uitgestorven maar warm en droog en werden er verrassend veel pannenkoeken besteld. Voor de minder rekkelijken in het gezelschap was er gelukkig ook 'old school' appelgebak.

Om ongeveer twaalf uur riep iemand: "De Buienradar geeft aan dat het om 12:10 uur stopt met regenen...!"  "Mooi" riep het hele gezelschap "...dan gaan we dan weg. "Dan moeten we heel snel zijn, want om 12:15 gaat het weer regenen", voegde iemand daar aan toe ;-).

Naar een mooi eiland

Toen de kapitein van een Portugees schip ergens in 1583 de peilloze groene bergtoppen van een onbekend eiland uit de mist zag opduiken sprak hij de historische woorden "Que ilha formosa!", wat een prachtig eiland, en gaf daarmee gelijk het eiland voor de komende eeuwen een naam. Tegenwoordig kennen wij het eiland beter als Taiwan en ik ben benieuwd welke historische woorden ik ga uitspreken ergens tijdens een fietstocht van ruim duizend kilometers om het eiland heen.

We hadden eerder al plannen om te vertrekken voor een najaarsfietsreis maar een ziekenhuisopname van Anja gooide roet in het eten. Alles werd geannuleerd en de plannen voor elf weken Zuid Korea plus Taiwan verdwenen in de lade. Voor later. Maar het herstel van de operatie ging zeer voorspoedig en vervelende vervolgbehandelingen bleken gelukkig niet nodig. Zo langzamerhand begonnen we  weer aan een fietstochtje te denken.

In 1985 fietsten wij zeer licht bepakt voor het eerst buiten Europa: Japan

Het ontbijt in de traditionele Japanse hotels was in 1985 best wel een uitdaging ;-). We zijn benieuwd hoe het Taiwanese ontbijt zal zijn.

Na veel wikken en wegen kwamen we dus toch weer uit op Taiwan. Alle voorbereidingen daarvoor waren in feite al gedaan dat maakte de keuze makkelijk.

Over niet al te lange tijd reizen we dus af naar de hoofdstad Taipei om van daaruit een rondje van duizend kilometer om het eiland te draaien. Er is daar veel geïnvesteerd in fietsstroken en -paden langs de grote wegen, bij politiebureau's kun je als fietser je banden oppompen en water krijgen en in een aantal gevallen zelfs kamperen.  We gaan het allemaal meemaken. Ons Chinees hebben we opgepoetst ;-) , nog eens geoefend om met stokjes te eten en de fietsen goed nagekeken.

Tijdens een eerdere tocht door Centraal China bleken kaartjes met eenvoudige doch essentiële teksten de communicatie in positieve zin te beïnvloeden. Die kaartjes nemen we  nu ook weer mee.

MGINL gaat , zoals gebruikelijk, op zwart. Maar je kunt ons volgen via het fietsblog Heimwee naar de Horizon. We gaan daar wekelijks verhalen, foto's en videoclips posten en als je van makkelijk houdt dan kun je je abonneren op een mooie emailnieuwsbrief die verschijnt bij nieuwe berichten. Facebookvrienden houden we ook op de hoogte.

Dan kon'k wa metgaon

Ik hoorde al weer een hele tijd een lokroep uit het Oosten. Niet het verre Oosten, waarnaar ik binnenkort vertrek, maar het Nederlandse verre Oosten, ook wel bekend als Twente. Als ex-Tukker ben ik extra gevoelig voor deze sirenenzang van tegen de Duitsche grens. Op een gegeven moment kon ik er geen weerstand meer aan bieden en sprak ik de historische woorden: "Ja, dan kon'k wa metgaon". Metgaon met de ligfietsers van Mooi Twente.

Dat 'metgoan' is anders dan bij een LOL-ritje iets wat wat meer voorbereiding vraagt. Onder andere door al om kwart over zes uit mijn bed te rollen om zo rond zeven uur de opgaande zon tegemoet te gaan rijden.




Ik ging die dag kastel'n kiek'n met de ligfietsers van Mooi Twente. Vanaf vertrekpunt Delden reed een hele sliert van acht fietsvoertuigjes door het Twentsche land. Hoogtepunt van de route was het stadje Diepenheim dat een hoogst eigenaardig hoge concentratie aan landhuizen en kastelen kent. In die kastelen en vlak daarom heen wonen ook nog eens tal van bekende Nederlanders! Henk Kamp, Wibi Soerjadi, Henny Vrienten én de moeder van Prins Bernard hoorde ik in de de uitleg van gids Tonnie voorbij komen. Wie woont er eigenlijk niet in Diepenheim?

Kasteel Nijenhuis dat tevergeefs zeven keer omcirkeld werd

In statig tempo omcirkelden wij de vesting Diepenheim, tot alle zeven kastelen zeven keer omcirkeld waren en zeer tot de teleurstelling van een aantal bijbels onderlegde fietsers vervolgens niet instorten!  Uit frustratie en door het fraaie weer verhit geraakt, denderde het hele gezelschap Irma's terras op, in het centrum van Diepenheim. Iedereen wilde appelgebak met koffie of thee, ik kreeg ontheffing omdat ik van wat verder wegkwam en bestelde twee kroketten met brood en een enorm glas witbier. Ja, ja de volgende keer kan ik wel weer 'metgoan'.

Lees ook het officiële Mooi  Twente verslag

Brandstof voor de rit naar Dieren

Een ontmoeting op de dijk

Het liep weer als een trein

Station Zutphen is normaal gesproken niet het middelpunt van ligfietsend Nederland. Dat kwaliteitskeurmerk is al jaren elke eerste zondag van de maand voorbehouden aan Het Volkshuis in dezelfde stad. Maar ja, wat doe je als je rots in de koffiebranding verstek laat gaan? Nota bene vanwege de Bokbierdag!  Het zal wel iets met het alcoholvrije karakter van ons Volkshuis te maken hebben gehad maar de LOL'lers die zondagochtend de markt op reden kwamen dus van een koude kermis thuis.

En daarom was Station Zutphen Centraal heel even, en alléén deze zondag, toch dat middelpunt. Dat had nogal wat impact. De reizigers, tegenwoordig zijn dat geen dames en heren meer, kregen een heel scala aan vreemde omroepberichten over zich heen. En dat allemaal omdat NS én ProRail allerlei last minute aanpassingen moesten doen om het vertrek van de bekende LOL-Express mogelijk te maken.

"Willen de reizigers voor de L-klasse, de V-klasse, de T-klasse en de H-klasse van de LOL-Express zich melden bij de catering!", klonk zo omstreeks 9:10 uur, door de hal van het station. De hele wagonsamenstelling van de LOL-trein moest nog besproken worden bij een bekertje spoorwegkoffie.

Bespreken van de wagonsamenstelling en de dienstregeling

Ongerangeerd zootje op spoor B

"Ding dong....de LOL-Express via Airport Teuge naar Zutphen zal over enkele minuten vertrekken van spoor B." Die B stond voor buiten want daar was al het rollend materieel opgesteld. Zonder dat er natuurlijk fatsoenlijk gerangeerd was. En dan krijg je vertragingen!

"De LOL-Express via Airport Teuge naar Zutphen zal waarschijnlijk over een onbekend aantal minuten vertrekken van spoor B", klonk het wat later al voor de derde keer of vierde keer door de stationshal. In de mechanische omroepstem leek enige wanhoop door te klinken.  Een vrouw met drie kinderen vroeg waar die trein vertrok want ze kon spoor B niet vinden. "Die klojo's van de NS geven ook nooit iets duidelijk aan als er problemen op het spoor zijn", zei ze boos!

Dat soort taferelen begonnen zich voor te doen op Zutphen NS. Mensen vroegen bij het loket al geïrriteerd waar de bussen met vervangend vervoer vertrokken. Voor de LOL-Express was het dus hoog tijd om het vertreksein te geven en spoorslags via Voorst en Twello naar Airport Teuge te reizen. De eerste en enige halte op deze lijn.

NS en ProRail haalden opgelucht adem toen de hele sliert uit het gezicht was verdwenen. "Nou die gaan we dus niet standaard opnemen in de dienstregeling!", sprak de stationschef en hij had gelijk.

Wil je ook eens aanhaken bij de LOL-Express dan ben je van harte welkom. Volgens dienstregeling vertrekt deze elke eerste zondag van de maand om ongeveer half tien vanaf perron Volkshuis. En goed nieuws: de LOL-Express vertrekt pas als iedereen is ingestapt.

Het gaat bergopwaarts met mij

Met de ligfietsers van LOL rijdt ik al heel wat jaren mee. Ze weten daar wat ze van me kunnen verwachten. Als stabiele factor kom ik of niet, of met de velomobiel. Bij de andere LOL-lers is het altijd maar afwachten met welke van hun n+1 fietsen ze  nu weer gaan verschijnen. Een ander punt waar je bij mij altijd zeker van kunt zijn is mijn afkeer van het heuvelopwaarts fietsen met de velomobiel. Hoe licht je ook schakelt het blijft altijd een gemartel om die zware gele bak de Veluwse hellingen op te duwen. Bij LOL ritten die over en door het Veluws hooggebergte zouden gaan had ik dan altijd twee  mogelijkheden: ik haakte eerder af of ik haakte nog eerder af. Ik had er gewoon geen zin in op m'n vrije zondag. Dat gezweet en gedoe zo'n helling op. Gelukkig is daar binnen LOL ook best wel een stukje begrip voor.

Maar sinds ik zeeën van tijd heb en die naar hartelust kan bevaren is er iets veranderd. Ik heb mij ontwikkeld! Jazeker, op m'n oude dag ben ik niet stil blijven staan maar ben ik nieuwe uitdagingen aangegaan en heb ik nieuwe verten ontdekt. Te beginnen met de gevreesde hellingen van de Lange Juffer, de Posbank, de Schaapsallee en andere illustere bergtoppen in de regio Dieren en Veluwezoom.

En omdat ik er zo langzamerhand vertrouwen in begin te krijgen dat ik eigenlijk echt wel een beetje een helling op kan fietsen wil ik er nu, met inmiddels vele hoogtemeters op mijn Stravapalmares, wel wat over schrijven.

Zo voelde ik me na mijn eerste helling (Foto van de top van Mt Everest door Mario Simoes)

Het begon er eigenlijk allemaal mee dat ik ontdekte dat je heel slim naar de Posbank kon fietsen. Ergens achter Dieren fiets ik het bos in richting pannenkoekenhuis de Carolinahoeve. Van daaruit kun je hééél geleidelijk over brede betonfietspaden naar het uitzichtpunt van de Posbank rijden. Nee, nee, niet over de autoweg want daar zitten gemene hellinkjes in en dat wil je niet. En als je dat tochtje 's ochtends doet heb je het hele bos voor jezelf. Niks grijze golf of enge wielrenners. En zo volgde het ene Veluwehellinkje naar het andere. Best wel een beetje leuk om te doen.

Beneden zie je alleen maar bomen, maar boven zie je het hele bos

Klimmen wordt beloond met mooie uitzichten. Dit jaar overigens bijna geen bloeiende heide door de droogte

Het bewijs: uitzichtpunt de Posbank

Op een gegeven moment begon ik overmoedig te worden. "Weet je wat", dacht ik, "nu ga ik eens over de Bovenallee bij de Emma Pyramide naar Rozendael..."  Dat had ik niet moeten denken, of eigenlijk ik had onderaan die beruchte helling met haarspeldbochten op het allerlichtste verzet moeten schakelen.  Dat had ik, overmoedig door eerdere successen, niet gedaan. Het schijnt hier wel 8% te zijn en daar had ik me goed op verkeken. Ik viel stil, compleet stil. Achter mij hoorde ik twee wielrenners puffend naar boven zwoegen. Snel stuurde ik de Strada de berm in en deed of ik een zéér dringend telefoontje moest beantwoorden ;-). Zo ben ik dan ook wel weer. Zodra ze voorbij waren, sprong ik uit de fiets en duwde de Strada zo snel mogelijk de laatste steile bocht omhoog. Niemand mocht mij zo zien.... Daar ga ik dus voorlopig niet meer langs.

Maar toch, ik heb een voorzichtige start in het bergklassement gemaakt en om dat persoonlijke groeipad gaat het. Stilstand is achteruitgang, zeker op een helling.

Waarom ik nooit een velomobiel zal kopen

Het is een schitterende najaarszondag die 7e oktober van 2018. Ik fiets met mijn Santos Travel Lite met een vaartje van zo'n 21 km per uur over het dijkfietspad ten noorden van Zutphen. Altijd weer een feestje om hier van het weidse landschap te genieten. Het is een uur of tien in de ochtend en de grijze golf is nog niet op pad. Af en toe zoeft er een groepje wielrenners voorbij maar daar heb ik geen last van.

Prima fiets ;-) Twee wielen, een fatsoenlijk zadel, goed uitzicht en zichtbaarheid en bovendien snel genoeg.

Net ter hoogte van van de ruïne van Slot Nijenbeek zie ik in mijn spiegeltje iets verschijnen. Ja, wat zie ik eigenlijk, vraag ik me af?  Een hele sliert met van die rare fietsen. Langzaam halen ze me in. Helemaal voorop rijdt iemand die met z'n armen fietst, hoe heet zoiets ook alweer. Hij is nogal druk in gesprek met iemand die op een driewieler rijdt. Ze worden gevolgd door allerlei andere ligfietsen en een flink aantal van die banaanfietsen. Het lijkt allemaal moeiteloos te gaan en zo te horen hebben ze de grootste lol.

Je zult als gewone fietser maar door... 

...dit soort groepjes worden ingehaald

Zo hád het kunnen gaan als ik géén velomobiel zou hebben aangeschaft eind 2011. In de aanloop naar 25-30 km fietsforensen naar mijn nieuwe werkplek in Apeldoorn had ik dan om de een af andere reden nooit de 'afslag' naar de ligfietswereld genomen en was ik een tevreden e-bikeforens geworden. De Mooi Gele Strada komt in dit scenario helemaal niet voor en mijn enige kennismaking met LOL is dan ook de ontmoeting uit het begin van dit verhaal. Om diezelfde reden zou het hele blog MGINL nooit bestaan hebben ;-).

En dan doet zich de brandende vraag voor: zou ik op dit moment  een ligfiets of een velomobiel kopen? Ik bedoel nu op dit moment, uitgaande van deze fictieve voorgeschiedenis waarin de ligfiets voor mij niet meer is dan een Wikipedia-artikel en de velomobiel een vreemde banaanfiets die je gelukkig bijna nooit tegenkomt.

Moeilijke vraag, eenvoudig antwoord: die kans is nul, vrijwel nihil, niet bestaand zo goed als onmogelijk. Ik zou dik tevreden zijn met mijn mooie Santos en het daarbij laten. Noem eens drie redenen waarom ik in deze situatie een ligfiets/velomobiel zou willen aanschaffen? Ik kan er inmiddels wel meer dan drie noemen maar zonder mijn voorkennis waarschijnlijk geen enkele.

Ziehier de toestand der dingen op ligfietsgebied: een mooie uitvinding, maar wel een uitvinding in het rijtje van Betamax, quadrofonisch geluid en de DAT tape. Allemaal superieur en innovatief maar nooit dat grote succes. Alleen als alles meezit en je hebt ook nog wat geluk kom je er mee in aanraking. Ik begrijp dat het nogal confronterend is, maar het is niet anders.

Ik had dus gewoon geluk en nam in 2011 de juiste afslag en daar heb ik nu nog steeds heel veel lol van. Nu nog de volgende brandende kwestie: gaat Paul ooit nog een nieuwe velomobiel of zelfs een ligfiets kopen?

'ACHT. DUIZEND. EURO!?'

'Nog even over die velomobiel.'

'Die fiets van achtduizend euro die jij wil kopen?'

 'Nee, die hele bijzondere en handige velomobiel die jaren mee kan en daarom een hogere aanschafprijs waard is.'

'Dat zeg ik, die fiets van achtduizend euro. Echt belachelijk veel.'

'Ja, maar wacht nou, dit is pure kwaliteit, als ik die velomobiel tien jaar gebruik is dat maar achthonderd euro per jaar.'

'Jij weet ook, die fiets gaat door jou nog geen jaar goed gebruikt worden. Die M5 Low racer vorig jaar, wat kostte dat ding ook alweer?'

'2500 euro.'

'En hoeveel maanden heb je er tot nu toe op gereden?''

'Drie, maar dat is geen eerlijke vergelijking, want een velomobiel daar heb je het hele jaar wat aan en een M5 Low Racer is meer een fiets voor af en toe. Maar ja, die velomobiel inderdaad...'

'Ok, wat wilde je daar nog over zeggen?'

'Nou, hij is dus echt heel goed. Hier ik zit te kijken naar de reviews. Hier ene Paul 'Mooi Geel', schijnt er verstand van te hebben, die is er echt heel positief over. Natuurlijk het ziet er super uit, maar daar gáát het niet om. Kijk hier wat mensen zeggen: onderhoudsarm, perfect weersbestendig, opvallend én snel! De auto kan vaker thuis blijven.'

Veel geld op drie wielen

'Ja ja ja, maar dit is achtduizend euro hè? Achtduizend!'

'Het is wel Nederlands fabricaat.'

'Wat?!'

'Het is een Nederlands merk. Dat is altijd goed. Net als Zwitsers, ook altijd kwaliteit.'

'Luister nou, Gazelle is ook Nederlands en die verkopen van die klote e-bikes en dubieuze racefietsjes. Zogenaamd in Dieren gemaakt, lees China.'

'Ok, maar mijn moeder is geboren in Dronten. Dat geeft zo'n velomobiel een stukje emotionele waarde mee.'

Ook veel geld, ook op drie wielen

'ACHT. DUIZEND. EURO!'

'Goed, ik zou de helft kunnen betalen met die erfenis die ik al heel lang heb liggen.'

'Die je ook ergens anders aan uit zou kunnen geven...'

'Ja, maar bekijk het eens zo: ik heb de afgelopen tien jaar helemaal geen velomobiel gehad, dus ik heb als het ware tien jaar gespaard toch?'

'Nee!'

''Nee?

'Nee. Jij hebt dat geld namelijk helemaal niet opzijgezet. Bovendien als jij tien jaar zonder velomobiel kunt, waarom zou je er dan nu ineens een nodig hebben?'

'Hmmm.'

'Ga nou niet doen alsof het hier gaat om een enorm verstandige beslissing. Als jij die fiets van achtduizend euro per se wilt, val mij dan niet meer lastig en ga morgen lekker naar Dronten en bestel er een.'

'Neuh, dat hoeft niet.'

'Gelukkig...'

'Ik heb 'm al gekocht'

In één van de bijlages van de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een column van Jasper van Kuijk over rationaliseren bij de aanschaf van een regenjas van tweehonderd euro. Ik zag onmiddellijk een aantal parallellen en met wat aanpassingen ontstond bovenstaande tekst. De credits zijn geheel voor Jasper. Het werd een gesprek waarvan ik me voorstel dat het in talloze velomobielhuishoudens bij de afwas gevoerd zou kunnen zijn ;-) Vanzelfsprekend ook van toepassing op de aanschaf van een open ligfiets.  

Eerste LOL Appelflappentocht zit erop!

De eerst vernieuwde (LOL) Appelflappentocht is vandaag. zondag 16 september, verreden. Het aantal deelnemers was ver boven de dertig en het weer was geweldig. Zelf mocht ik niet meerijden want een AFT is immers gegarandeerd klikovrij. Uitzwaaien bij de Reuvershoeve bij Zutphen en aanmoedigen op de terugweg op de dijk bij Dieren was natuurlijk niet verboden ;-). Ik was er dus niet bij maar volgens mij is deze tocht in deze vorm absoluut voor herhaling vatbaar.

Ik maakte op twee plekken foto's die je in dit Flickr album kunt bekijken. Op de dijk bij Dieren filmde ik de doorkomst van de meer dan dertig rijders. Deelnemers en andere betrokkenen kunnen de foto's voor eigen gebruik downloaden (en gebruiken).

De organisatie had er alles aan gedaan om de kliko's buiten de deur te houden.

De Reuvershoeve bleek een prima startlokatie!

En de drive-by van Marc van Waardenburg:

Een ontdekkingsreis naar jezelf

Als je overstapt van een situatie van forensen naar 100% recreatief fietsen krijg je heel wat voor je kiezen. Denk maar niet dat dat makkelijk is. Ik wijdde al eens een hele blogpost aan mijn slimme aankleedroutine waardoor ik makkelijker de drempel kan nemen om geregeld een stukkie te gaan fietsen. Ik kan jullie verzekeren: die truc werkt nog steeds.

Maar als je dan eenmaal op weg bent doet zich het volgende levensgrote probleem voor: waar gaat de reis naar toe? Eigenlijk ga je (bijna) nooit ergens naar toe. Je vertrekt en een paar uur later arriveer je bij het vertrekpunt. Zoiets heet 'een rondje' en daar had ik dus voorheen altijd wel een pesthekel aan. Wat was het heerlijk om elke werkdag precies dezelfde route heen en terug te rijden. Het had iets meditatiefs. Terwijl ik deze blogpost schreef ontdekte ook René deze kant van het fietsen. Ik zeg met opzet ‘meditatiefs’, want dat bleek naast de pure fysieke inspanning inderdaad wel een van de grote pluspunten van dat woonwerkvelomobielen te zijn. En al die matineuze zonsopgangen natuurlijk.

In de eerste maanden van mijn ‘nieuwe leven’ reed ik nogal saaie rondjes, meestal een eind langs het Apeldoorns Kanaal en dan ergens links- of rechtsaf, om met een boogje weer huiswaarts te rijden. Na een paar weken had ik dat wel gezien en begon ik langzaam maar zeker naar een nieuwe manier van rondjesfietsen te groeien. Een methode die ik inmiddels zodanig verfijnd heb dat ik hem met jullie wil delen. Niet interessant voor ‘hard core’ forenzen maar wel voor iedereen die wel eens een rondje wil rijden maar niet weet waar naartoe.

Ik heb deze methode het 'Stream of Consciousness' fietsen genoemd naar de techniek die wordt toegepast in romans en verhalen om een grote veelvoud van indrukken weer te geven die zich aan het bewustzijn van een individu spontaan opdringen..

De SOC techniek volgt als het ware de grilligheid van de gedachten en gevoelens van de personages.Het gaat om de continue stroom van gedachten van een persoon, reflecties die voortvloeien uit observaties. Onze geest springt zonder duidelijke logica voortdurend van de ene gedachte op de andere

Hoe gaat dat in z’n werk? Eigenlijk heel simpel. Ik vertrek zoals altijd vanuit Huize Mooi Geel. Waarheen is per definitie onbekend. Al op de eerste splitsing, 5 meter van de garage-uitrit neem ik een intuïtief (!) besluit: rechtsaf of linksaf. Ik laat mijn daarbij leiden door de veelheid aan indrukken die op dat moment op me af komen. Een auto die er aan komt, een vogel die voorbij vliegt, of ik zin heb een scherpe bocht te maken, de stand van de zon en ga maar zo door. Grilligheid is hier het sleutelbegrip.

Zo gaat dat bij vrijwel elke splitsing. Verrassend genoeg denk ik tijdens het fietsen vaak: "...en dan ga ik zo meteen rechtsaf...". om bij de volgende splitsing te merken dat mijn handen, zonder dat ik er zelf erg in heb, het stuur al naar links draaien. Kijk, en dan ben je goed bezig.

Als je dit kunstje een paar keer goed toepast kom je vanzelf op allerlei nieuwe weggetjes terecht en ontdek je verrassende uithoeken van je eigen regio. En nee, ik kan toekomstige SOC  fietsers gerust stellen: je zwalkt niet als een dronkenman over rare kronkelige routes door het land. Je hoeft het zelfs aan niemand te vertellen dat je deze wat zweverige techniek gebruikt want later op Strava lijkt je route heel normaal. Het lijkt op een gewoon rondje.

Als je echt helemaal ontspannen bent werkt deze techniek het best. Als je ermee begint heb je dan ook vaak wat hulpmiddelen nodig. Een Tibetaanse klankschaal in de fiets schijnt te helpen, een paar staafjes wierook aansteken ook. Het vooraf innemen van een bescheiden hoeveelheid trappistenbier, 20 jaar oude port of dito whisky bevordert ook de juiste geestestoestand.

SOC fietsen is een misschien wel beetje zweverig maar je krijgt er veel voor terug!

Het moet uiteindelijk allemaal  vanzelf gaan en dan krijg je het soort ervaringen zoals ik die deze week had. Ik was bij Bronkhorst de IJssel overgestoken en was daarna lekker door blijven rijden. Ik had geen idee waar ik was (dat is een héél goed teken) en toen zag ik ineens het bordje Keijenborg. “Shit” , dacht ik, “...ik begin nu wel een beetje ver van huis te raken.”  Ja, in een vergaande 'state of consciousness' fiets je ongemerkt verder weg dan je denkt. Uiteindelijk rij je geen rondjes meer maar is elke fietstocht een ontdekkingsreis naar jezelf ;-).

Kortom, een ideale techniek voor mensen die niet van rondjes houden, graag vakjes rijden, veel kilometers willen maken, nieuwe verten willen ontdekken en/of heel veel tijd hebben. Om het helemaal perfect te maken moet ik alleen nog Anja's yogamatje verknippen tot stoelmatje. Dan is mijn fiets 100% 'soc'-klaar!

Gegarandeerd klikovrij fietsen!

Ik weet dat er ligfietsers zijn die niet met ligfietsclubs, zelfs niet met LOL, willen meerijden omdat ze er geen zin in hebben met hun open ligfietsje (of trike, roeifiets) op de tweede rang mee te doen naast lawaaierige en opzichtige velomobielrijders die alle aandacht opeisen. Velomobielrijders die dan ook nog eens een asfaltversplinterend tempo aanhouden zodat er voor de gewone ligfietsers niks meer aan is. Zulke fietsers bestaan, ik weet het zeker, want ik heb ze wel eens ontmoet.

Het is net zoals met de kindvrije campings, de Rusvrije hotels en de vleesloze restaurants: je voelt je gewoon meer op je gemak met je 'eigen soort mensen' om je heen.

Ligfietsen volgens Google

Appelflappen volgens Google

Voor ligfietsers is er dus nu ook zoiets: de nieuwe Appelflappentocht (van LOL) waar ligfietsers onder elkaar en gegarandeerd klikovrij een heerlijk stukje kunnen gaan fietsen. Zonder dat nare gerommel voor en achter je, zonder die demonstratieve sprintjes langs de hele fietsclub om de nieuwe QV of DF te laten 'shinen', zonder de zogenaamd leuke grappen bij het stoplicht ("Kijk eens jongens, wij staan stil met losse handen :-)"). Wat een verademing, gewoon lekker balanceren onder elkaar. En omdat die open ligfietsers, in tegenstelling tot, niet eenkennig zijn mogen trikes en andere vreemde open ligconstructies gewoon meedoen.

De Appelflappentocht was tot voor een aantal jaren wat de Oliebollentocht voor velomobielrijders is. De tocht is al jaren niet meer georganiseerd en daarom ontstond vanuit de LOL gelederen het idee deze 'open liggers only' tocht weer nieuw leven in te blazen. Maar dan net iets anders ;-).

Behalve een prima verzamelpunt in de buurt van Zutphen heeft de organisatie een mooie route uitgezet door de Achterhoek en langs de wonderschone IJssel. Aan alles is gedacht, zelfs aan overheerlijke appelflappen bij het rustpunt in Wehl! De hele route is ongeveer 70 kilometers  lang.

Langs de IJssel (bij Dieren)

Als ik er zo over aan het schrijven ben, word ik er zelf ook enthousiast over. Waarom heb ik in afwijking van de meeste ligfietsers, maar één zo'n ligfiets? En laat dat nou net een kliko zijn. Toen ik in de LOL-Whatsapp groep voorzichtig mijn interesse in die fantastische appelflappenervaring liet vallen, kreeg ik onmiddellijk diverse open ligfietsen aangeboden. Een tweewieler durf ik niet aan (nooit op gereden) maar een trike zie ik wel 'liggen'. Of ik zondag de 16e september ook echt mee kan rijden is echter nog zéér ongewis. Persoonlijke perikelen kunnen mijn debuut als open ligfietser doorkruisen. Wordt vervolgd op dit blog. Met of zonder ligfiets...

Ook enthousiast geworden? Je kunt je nog steeds aanmelden voor deze vernieuwde Appelflappentocht. In de buurt zijn ook een paar leuke campings en andere overnachtingsmogelijkheden. Zutphen is een bezoek waard en de fraaie Veluwe ligt op een steenworp afstand. 

Na LOL komt meditatie

Vandaag nog gedaan:

In mijn Strada (32 kg)

naar Dieren gereden

om nooit meer terug te komen.

Man, wat knap je dáár

van op.

(Zeer vrij naar Louis Ferron's gedicht Meditatie)

Ik had er net een genoeglijk LOL-ritje opzitten. Met zestien man hadden we een rondje van zestig kilometer gemaakt vanaf de Houtmarkt in Zutphen. Tempo: zo'n 25 km p/u, afstand: 60 km, bio-breaks: talrijk en langdurig, gezelschap: 5 velomobielen en 11 liggers, weer: een heerlijke nazomer, koffie en gebak: bij Witkamp in Laren, onderweg: goede gesprekken en genoeg gein. Fietsen zoals ze dat bij LOL tot een ware kunstvorm hebben verheven.

Zo'n ander meditatief momentje tijdens elke LOL rit

Na dit fraaie rondje begon het gezelschap, zoals de traditie ook wil, in hoog tempo uit elkaar te vallen. Na de brug bij Zutphen reed ik met dorpsgenoot Lorenz de laatste vijftien kilometers naar huis. Toen ontpopte mijn reisgenoot zich tot een snelheidsduivel. Zijn fraai gepoetste M5 is niet voor niets gespoten in 'duivels rood'. Nu ken ik 'm al jaren dus eenmaal op het gladde asfalt van het dijkfietspad bij Cortenoever zette ik er flink de vaart in. Niet dat ik 'm los zou kunnen rijden maar toch, wie weet maakte ik een beetje indruk ;-). Tevergeefs, terwijl ik fietste 'om nooit meer terug te komen' kwam de berijder van de rode M5 ontspannen langszij. Alsof het hem geen enkele moeite kostte. En dat was waarschijnlijk ook zo. Kijk, ook dat is LOL: als velomobielrijder van de sokken gereden worden door een open ligfiets! Kom je volgende maand ook?

Meditatie van Louis Ferron uit 'De Fiets', een bloemlezing van gedichten over de fiets door Wim J. Simons

"Can I sit inside..?"

Het was afgelopen donderdagmiddag en ik was net gestopt bij ingang Otterlo van de Hoge Veluwe. Ik was weer op de terugweg van een bezoekje in Amersfoort en had besloten door het nationale park te rijden. Als bezitter van een jaarkaart kan ik zonder dat het me elke keer 9,50 kost zo vaak ik maar wil de mooiere route door het park kiezen. Bij de ingang moet je die jaarkaart dan wel even laten zien.

Ik was nog maar net uitgestapt toen op mijn schouder werd geklopt. Ik draaide mij om en zag daar een klein vrouwtje met een enorme camera om haar nek, ik schatte zo in dat ze uit China kwam. Op korte afstand stond een hele groep van haar landgenoten (ze zijn nooit alleen ;-) afwachtend naar mij te kijken. "Can I sit inside to take picture?", vroeg het kleine vrouwtje, "it's so cool!"  Dat mocht natuurlijk niet, want als ik het haar zou toestaan moest het hele reisgezelschap natuurlijk ook proberen. "To take picture!".

"So cool....!"  ( Origineel via Flickr)

Om de pijn toch wat te verzachten moedigde ik ze enthousiast aan om vooral foto's te maken. "You can take as many pictures as you want, it's completely free", zei ik met een vette ;-) die ze waarschijnlijk toch niet begrepen omdat ze MGINL niet lezen. "Tank you, tank you", zeiden ze en vrijwel direct werd ik onder vuur genomen door een hele batterij aan foto-apparaten: ik zag minstens vijf  iPhones, een dikke Canon 5D Mark IV met een enorme lens, en een onbekend aantal compactcamera's. Gaaf hoor, het gaf mij weer heel even dat 'rode loper gevoel'. Als velomobielrijder kick ik vanzelfsprekend op elk beetje aandacht dat ik kan krijgen. Ik had echter nog zeker 35 kilometer voor de boeg, dus ik moest verder. "One last picture, please", riep ik. Terwijl ik wegreed hoorde ik achter mij de camera's nog klikken. "So cool..!"

Vijf kilometer verder, midden op de fraaie zandverstuivingen, stopte ik alweer. Ik wilde op een rustige plek de meegenomen banaan op te eten. Dat doe  ik liever niet met half China erbij. Terwijl ik die banaan rustig wegwerkte kreeg ik ineens een dieper inzicht. Dit soort interacties met de gewone man langs de weg had ik eigenlijk het afgelopen jaar véél te weinig. Als forens mengde ik mij noodgedwongen onder de gewone fietsers maar sinds meer dan een jaar fietst ik meestal ruim buiten de spits en kom ik zelden andere fietsers tegen. En eerlijk is eerlijk, ik vermijd ze ook wel een beetje. Door mijn optreden voor Chinees publiek  realiseerde ik mij dat dit soort contacten toch een beetje de krenten in de pap zijn. De "banaaaaan!!!" joelende kinderen, de big smile van de dames als je met je viriele trapautootje voorbij scheurt, de scholieren die je net als de Chinezen 'retecool' vinden...

Moraal van dit verhaal
Ik moet mij toch wat vaker onder de mensen begeven en niet als een in zichzelf gekeerde ligfietsidioot kilometertjes maken. Bovendien...dit soort ontmoetingen leveren gegarandeerd stof op voor een nieuw verhaal met een knipoog op dit blog ;-).

Omgaan met vragen voor velomobielrijders...

Wij velomobielrijders krijgen nogal eens vragen. Domme vragen, slimme vragen, vragen naar de bekende weg, vragen naar de weg, vragen waarop geen enkel antwoord is, vragen die je niet wil horen en zo kan ik nog even door gaan. Je kunt daar op verschillende manieren op reageren.

Je kunt vragen vaak vermijden, bijvoorbeeld door nooit te stoppen. Iets wat zeker in een velomobiel bij zomerse temperaturen een aantrekkelijk idee  lijkt. Maar soms moet je het voetvolk op die gewone tweewielers te woord staan. Omdat ze toch al het hele fietspad versperren om het fietsknooppuntenbord gedetailleerd te bekijken én uitgebreid te bespreken.

Origineel op https://www.flickr.com/photos/kl/10958764804

Om dat onvermijdelijke vraagmoment makkelijk(er) te maken vind je hieronder alle antwoorden. Maak er gebruik van. Print ze, plak ze aan de binnenkant van je Strada, Mango, DF of Quest of QV.  De meest originele vragen mogen hieronder vermeld dan wel gesteld worden ;-).

1. Nee, daar zie je niks van...
2. 'T valt gewoon meer op, vandaar...
3. Op dit moment nul...
4. Nee ik heb m'n benen nog...
5. Met een stuurtje...
6. Daar moet u wel even voor sparen....
7. Nee, absoluut niet....
8. Ja, absoluut wel....
9. Als ik u dat zou vertellen zou u er van schrikken...
10. Nee, dank u, ik kan er zo zelf wel bij....
11. Volgens mij is het geen nationale feestdag....
12. Nee, op krentenbollen en bananen...
13. Omdat er drie wielen onder zitten...
14. Dat vraagt mijn vrouw ook altijd...

Flexibel kwartet op en in de fiets

In de voorbereiding voor de volgende grote najaarsfietstocht (meer daarover in een volgend bericht) bekeek ik ook nog eens goed het hele audiovisuele arsenaal dat we meeslepen. En dan met name het stuurstatiefje (van Airbone) dat al jaren op mijn fietsstuur zit vastgeschroefd. En onverwoestbaar ding met één groot nadeel. Zodra ie eenmaal vastzit met twee dikke inbusbouten maak je 'm niet snel weer los. Ik zocht iets dat je snel los kon maken en even snel weer muurvast op een andere plek of andere fiets weer vast kon zetten. Én ik wilde een stevige houder voor mijn telefoon, te gebruiken op de Santos én in de Strada. En makkelijk te (de)monteren.

Welkom in de wereld van telefoon- en andere houdertjes. Ik liep vast in een jungle van schroefbevestigingen, klemmen, elastieken, zuignappen en véél kunststof. Maar wat was nou goed en wat rommel? Dan is het handig als je deel uit maakt van de LOL Whatsapp groep. Daar zitten namelijk talloze ervaringsdeskundigen op elk denkbaar fietsgebied. Binnen het uur kreeg ik de tip om eens naar het merk RAM Mounts te kijken. Niet goedkoop maar wel goed, werd er bij geappt.

Het blijkt erg stevig spul te zijn maar gezien de modulaire opzet heb je al snel drie of vier elementen nodig en dan loopt de rekening ook snel op. Door het gebruik van kogelgewrichten is de richting en hoek van de houder precies naar wens in te stellen en in een handomdraai muurvast aan te draaien. Hieronder zie je een aantal toepassingen met de set van RAM Mounts die ik aanschafte. De Tough Claw klem is binnen seconden los te maken en elders weer even snel muurvast te monteren. Wisselen tussen telefoonhouder en actioncamera is ook een kwestie van seconden. Maar... de 'proof of the pudding is in the eating' dus deze spulletjes moeten zich de komende maanden nog wel bewijzen.

Ik bestelde deze 4 onderdelen. De X-Grip voor het vastklemmen van een telefoon, een kogel met statiefdraad voor het bevestigen van de actioncamera, een verbindingsstuk en als basis de Tough Claw om het geheel aan het stuur, het frame, de voorvork of op de gps steun in de Strada te bevestigen. Dit setje kostte ongeveer 90 euro.

Toepassing 1: als telefoonhouder aan het fietsstuur

Toepassing 2: Contour camera aan de voorvork

Toepassing 3: camera op framebuis

Toepassing 4: camera achterwaarts op de zadelpen

Toepassing 5: telefoonhouder op de gps-beugel in de Strada. Mijn Oregon 600 past niet in de  X-Grip daar zou ik een aparte houder voor moeten aanschaffen.

Toepassing 6: dit kan natuurlijk ook: de camera op de lampsteuntjes. 

Waarom ik nog steeds een velomobiel heb....

Afgelopen zaterdag stond ik om zes uur 's ochtends al naast mijn bed. Het leek een beetje op een werkdag en dat zou het ook worden. Er stond een aanrijritje van 60 kilometer op het programma naar het Twentse dorpje Delden. Na de essentiële kop koffie bij Hotel de Zwaan zou dan een toertocht door het mooie Twentse landschap volgen. Met ligfietsclub "Mooi Twente", want daarom heten ze zo.

Halverwege (na 30 kilometers en de lunch cq. koffie in Nijverdal) zou ik afhaken en na weer zo'n 60 kilometers Dieren weer binnenrijden. Ik ga hier geen uitgebreid verslag doen van mijn halve Mooi Twente tocht maar het was prima fietsen daar. Heb je een ligfiets en woon je in enigszins in de buurt fiets dan beslist eens mee :-). Een verslag van die mooie bekentocht vind je op de Mooi Twente website.



Geen verslag dus maar wel een moment van verwarring én inzicht. We (de tien deelnemers aan die mooie bekenroute) stonden even stil omdat er in de achterhoede een QV lekgereden was. Zoals gebruikelijk op zo'n moment gaat iedereen na de standaard bio-break fietsen kijken bij de anderen. Al snel stond ik met een paar man te kwijlen rond een hele mooi Scorpion FS trike (met een vlag én een motor). Verdorie, dat zag er erg mooi uit. Alles even strak en mooi afgewerkt. Heel anders dan mijn eigen Strada die er van buiten verblindend (snel) uitziet maar tuur je door het instapgat naar binen dan tref je daar een 'rommeltje' aan van aluminium pijpjes, loshangende bedrading, tieraps en vooral veel klittenband. Maar ja, dat ziet niemand ;-). Ik was dus onder de indruk van die Scorpion FS trike. "Als ik mijn Strada verpats, kan ik dan zo'n trike kopen?", vroeg ik aan de verzamelde kenners. Eh... nee, dat gaat niet lukken Paul, werd mij verteld. Zelfs geen instapmodel en deze was wel een ietsepietsie duurder, werd er met een vette knipoog bijgezegd. Daar kon je ook een velomobiel voor kopen. Misschien zelfs wel een QV of een DF?

Zoiets dus maar dan met meer toeters en bellen...

Ik vergat het hele voorval. Maar onderweg naar huis, ik deed het even rustig aan want een Nijverdals broodje tonijn lag me nog zwaar op de maag, begon die mooie Scorpion toch weer door mijn hoofd te spoken. Duur ding natuurlijk, maar met de verkoop van mijn legendarische Mooi Gele Strada zou ik een stevig aanbetaling kunnen doen. Maar wilde ik die wel verkopen? Waarom eigenlijk niet?

Ik zou op dit moment (als pensionado) beslist nooit een velomobiel kopen. 

Die velomobiel kwam er maar om één reden: forensen in weer en wind en in alle seizoenen. Dat is prima gelukt maar nu nooit meer nodig. Dat onhandige grote gele ding kan dus makkelijk gemist worden!  En zo zat ik een tijdje te piekeren en te malen. Het zal wel door dat broodje tonijn zijn gekomen, dacht ik achteraf.

Behalve een goede fiets heb je ook krentenbollen nodig voor geslaagde tocht

Terwijl ik zo met ongeveer 30 per uur (dat is mijn maximale kruissnelheid) lekker doortrapte over uitgestorven Sallandse plattelandsweggetjes, wist ik ineens het antwoord. Nee, driewerf nee,  ik wil mijn Strada helemaal niet verkopen! Want juist dankzij deze Strada kan ik het soort fietstochtjes maken waar ik op dat moment mee bezig was. 'Even' naar Delden en dan via Nijverdal weer naar huis? Met deze fiets kan ik het. Een op-en-neertje naar Amersfoort van 130 kilometers? Ik vind het geen uitdaging. Naar de fietsenmaker 80 kilometer verderop voor onderhoud? Geen enkel probleem! Een dagtocht naar Cycle Vision in Amsterdam en terug? Ik was een hele dag op pad maar het kon! Verdorie dat ik dit niet gelijk gezien had. Verblind door de strak afgewerkte 'bling bling' van die trike was ik afgegleden naar verkeerde gedachten.

Tja, deelname aan toertochten met diverse soorten ligfietsen blijft een risico ;-).  Desondanks raad ik de deelname aan de volgende LOL-tocht én de volgende Mooi Twente tocht van harte aan. En er is veel meer keus: kijk maar op de ligfietsagenda.

Een koude kermis...

Augustus is een echte vakantiemaand. Toen ik nog forensde arriveerde ik 's ochtends vroeg op een leeg parkeerterrein waar ook het eerste uur niet veel activiteit zou zijn. Als ik in deze tijd door Dieren fiets zijn de straten leeg en stil, en niet alleen maar omdat het gruwelijk heet is. De verwachtingen voor LOL waren (qua aantal deelnemers) dan ook niet hooggespannen. Ik vertrok op tijd uit Dieren en parkeerde mijn Strada om precies 8:55 uur op de Houtmarkt. Precies op dat moment ging  het rolluik van het terras omhoog, het signaal dat de koffie klaar was!

En nu wachten op de rest

En verrassing, verrassing, na een half uurtje zaten we  daar ineens met z'n zestienen! Wel veel open liggers deze keer, maar daar kunnen die mensen ook niks aan doen ;-). Wat wellicht bijdroeg aan deze zeer goede opkomst was het voorspelde 'koele' weer. Overhitte weermannen en -vrouwen hadden zondag een koudegolfje voorspeld met temperaturen van sléchts 25-27 graden. Ja dan wil je wel fietsen, al was het alleen maar om een beetje warm te blijven.

De bestemming was Terwolde of eigenlijk Tapperij Bijsterbosch bij Welsum. Bij Welsum was het echter kermis en de Tapperij zou daarom (?) pas om 12.00 uur opengaan. Te laat voor zestien hongerige en uitgedroogde ligfietsers die om kwart over elf voor de deur staan.

Gesloten :-(

En wat doen we  nu? 

Gelukkig kwam het allemaal goed. Bij Kasteel de Haere bleken ze prima appelgebak te hebben. Op de weg terug via Deventer naar Zutphen en Dieren vond ik het met die koudegolf trouwens behoorlijk tegenvallen.

Parkeren bij Kasteel de Haere

Een gouden combinatie met dit weer: een Gulpener Weizen en appelgebak ;-)