Brandstof voor de benen

Ik moest vandaag voor een boodschap naar Vorden. Een boodschap die ik overigens ook prima in Laag Soeren, Eerbeek of Brummen kan doen maar die dorpen liggen me simpelweg te dichtbij. Een retourtje Vorden is ruim 60 kilometer en dat vind ik net een mooie afstand. Zeker als de februarizon record na record verbreekt.

Op een gegeven moment was ik dus in Vorden en ik parkeerde mijn fiets keurig bij het fietsenrek van de Welkoop. Ik stond nog maar ternauwernood met één been naast de fiets of er kwam al een oudere dame op me af. "Oh wat een leuk ding zeg...  Mooi hoor en ook zo'n bijzonder mooie kleur..."

Na vijf minuten shoppen bij de Welkoop stond ik alweer buiten. Een vijf liter jerrycan grasmaaimachinebenzine rijker. Ik zette de blauwe jerrycan naast de fiets toen ik achter mij een stem hoorde: "Oooh hebbie d''r een motortje ingebouwd? Op dat spul loopt mien grasmaaier ook zo goed..."  Het was opnieuw zo'n Vordens oud vrouwtje. Blijkbaar komen die 's ochtends veel bij de Welkoop.

Oooh hebbie d''r een motortje ingebouwd?

Ik legde haar uit dat ik geen motortje had maar wel benen en dat ik op dat spul ging koken. Haar in verbazing en verwarring achterlatend reed ik het parkeerterrein af en begon aan de terugreis naar Dieren. En het leek verdraaid wel of ik inderdaad een motortje had dat op grasmaaierbenzine liep. De teller gaf meestal ruim boven de 30 aan en dat is voor mij en mijn fietsje best wel snel.

Thuis zat Anja in de achtertuin heerlijk van de zon te genieten. "Hoe ging het?", vroeg ze. "Nou ik heb echt lekker doorgereden, het leek wel of ik wind mee had", antwoordde ik. "Weet je hoe dat komt?", zei ze. Ik keek haar vragend aan alhoewel ik natuurlijk exact wist hoe dat kwam. "Door dat warme weer is de lucht veel minder dik en dan fiets je dús véél sneller", antwoordde ze triomfantelijk. "Tja, nou je het zegt, dat is het natuurlijk", zei ik zo neutraal mogelijk. Zo gaat dat in een relatie ;-).