Die verrückten Holländer mit ihren fahrenden Kisten...

Ik had het moeilijk afgelopen week. Het was een periode waarbij ik telkens naar de keuken liep om een grote zak krentenbollen op het boodschappenlijstje te zetten en dan later weer terug liep om diezelfde krentenbollen weer weg te vegen. Moeilijk hoor, het leven is geen krentenbol!

Ik wilde zaterdag namelijk heel graag met Mooi Twente naar Duitsland maar mijn ervaringen met de vorige twee Mooi Twente-ritjes hadden een nogal hoog vochtpercentage. Daar had ik nu even geen zin meer in. Ik analyseerde dagelijks de vijfdaagse weersvoorspelling tot in detail maar moest al vrij snel vaststellen dat ik gewoon tot het weerbericht van vrijdag zou moeten wachten. Maar toen zag het er ook veelbelovend uit.

Met een grote zak krentenbollen vertrok ik om kwart over zeven naar het Oosten. Oh ja, en het waaide dus nogal. Niet zoals in het westen waar velomobielrijders vooral binnenshuis tochtjes maakten maar toch.... Waarschijnlijk vanwege die wind rolde ik als op vleugels gedragen naar Hengevelde waar we uiteindelijk met z'n zevenen aan de Eerste Internationale van Mooi Twente begonnen.

Jongens, jongens 't is toch altijd weer mooi fietsen in het oosten van het land. En als je dat nog niet al van plan was moet je beslist eens een Mooi Twente ritje inplannen. Als ik als pensionado met een oudere fiets uit Dieren naar Hengevelde even op en neer kan rijden, nou dan kan iedereen dat ;-).

In Twente is het dus mooi maar het ging afgelopen zaterdag toch echt om die grensoverschrijdende fietservaring. Een stukje door Duitsland, het land waar de wegen breder en de stukken taart groter zijn.

Ongeveer halverwege de tocht reden we het parkeerterrein van Landgasthof de Haarmühle op. In de zomer is hier het enorme terras open, waar honderden gasten achter literpullen schuimend bier zitten. Omdat het nu winter was, brandde binnen een enorm haardvuur en was het behaaglijk warm.

Parkeren bij de Haarmühle. Veel reacties en vragen ;-)

"Möchten zie etwas essen oder nur etwas trinken?" vroeg de ober. Voor de eerste Mooi Twente rijder z'n Nederlands-Duitse woordenboekje te pakken had ging de beste man al verder "Oh ik zie 't, ik breng de kaart wel ev'n... "  Ja jullie horen het goed, zó internationaal is het bij de Haarmühle.

"En goed eten onderweg", had Anja mij op het hart gedrukt. Dat doen je dan maar, je wilt geen gedonder thuis. 
Ik koos uit de 'Rustikalen Lekkerbissen' de 'Brotmahlzeit Westfälischem Knochenschinken'! 

Terug was het andere 'Kuchen', we moesten met z'n zevenen tégen de wind in. Dat beloofde nog wat voor de lange reis naar huis. Gelukkig kent de Twentse gastvrijheid geen grenzen en mochten we bij Huize Tonnie nog even recupereren met een typisch Twents huismerkdrankje.

De eerste kilometers op weg naar huis had ik toch wel wat last van dat ene huismerkdrankje, het was een beetje in de benen gezakt;-).  Ergens halverwege sneuvelde de laatste krentenbol en iets na vijven rolde ik Dieren binnen. Anja had als verrassing voor 'dappere fietsers met tegenstorm' een Gouden Carolus Tripel in huis gehaald. Met 165 kilometers achter de rug zakte die pas echt goed in de benen...