Ik ben boos!

Soms ben ik een boze witte man. Gewoon omdat ik perfect in dat profiel pas, gezien mijn leeftijd, geslacht en het feit dat ik nu ik niet meer werk ik véél tijd heb om boos te zijn. Waarover dat weet ik dan vaak weer niet, en dan ga ik gewoon een stukkie fietsen. Omdat dat helpt. Soms wordt je daar bozer van en soms minder. Als boze witte man van een zekere leeftijd is het voor mij ook nog eens goed om regelmatig te bewegen, dus is dat fietsen sowieso een goed idee. Schijnt 't...

Vanochtend nog, ik was een beetje boos. Ik las dat CO2 gewoon in de cola zit en wie weet gebruiken ze dat in Roemenië ook in grote hoeveelheden om velomobielen te produceren. Als je daar echt wat aan wil doen geef dan heel India een velomobiel. Dan draai ik er als modaalboze witte man niet alwéér voor op en hoef ik dit niet allemaal in een landelijk dagblad te lezen. Met duizend miljard roepiaas kun je heel wat Indiërs van een QV voorzien. Da's beter dan cola drinken. Laat ze daar mijn geld aan besteden! Ik snap er niks van of ze zitten glashard te liegen. Of alletwee!

Maar ik draai door. Vanochtend was hittegolf vier van dit voorjaar weer voorbij en waagde ik mij aan een ritje over de dijken langs de mooiste rivier van Nederland: de IJssel! Een stukje cultuur- en natuurerfgoed van de bovenste plank dat ik als gewone Dierenaar enorm koester. "Dát pakken ze me niet af", dacht ik nog bij vertrek. En nou hebben ze het kapot gemaakt. Nu weet ik waarom al die mensen op Twitter zo boos zijn over CO2 in de cola.

Misschien weten jullie het wel, en als je tot de kenners van onversneden Hollands cultuurgoed behoort weten jullie het zeker,  maar het dijkfietspad tussen Bronkhorst en Doesburg is bezaaid met hele karakteristieke puur-Hollandse monumentjes. Monumentjes uit een ver verleden toen het rood-witte fietspadpaaltje nog niet uitgevonden was. Uniek.

Het zijn de beruchte fietssluisjes met veerooster die elke beginnende (en een enkele gevorderde) velomobielrijder de rillingen over de rug doen lopen. Het ruwe ijzerwerk dat hapte naar de tere flanken van je velomobiel. "Weet je zeker dat het past?", vroeg Anja mij toen ze er voor het eerst met haar witte XS'je doorheen moest. Passage van deze sluisjes was een initiatierite waar elke vaderlandse velorijder een keer door moest. Ach, en uiteindelijk lukte het iedereen.

Fietsers afstappen! Ook dat is nu voorbij :-(

En dié mooie momentjes hebben ze dus van ons afgepakt. Ze zijn weg! Helemaal weg! "t zal wel weer iets met dat klimaatakkoord te maken hebben want ik snap er niks van. Zoiets doe je toch niet? 'Ze' zitten gewoon glashard te liegen en dat verhaal over die cola is vast ook 'fake news'.

Zo ziet het er nu uit! 

Één klein voordeeltje zie ik nog wel, ik ben tenslotte geen onredelijke boze witte man. De LOL-route van Zutphen naar Doesburg is hierdoor sneller geworden en daardoor zullen we dan ook sneller aan dat andere typische Nederlandse cultuurgoed zitten: het appelgebak bij De Waag!