"Weet je zeker dat het past?"

Ga even met me terug in de tijd. Naar medio januari 2012. Ik had net een maand mijn Strada in huis en vond elk ritje nog een uitdaging. Elk tochtje bevatte wel een leermoment. Op een mooie winterdag fietste ik langs de IJssel. Niet alleen de mooiste rivier van Nederland maar ook nog eens voorzien van een aangenaam fietspad op de oostelijke oever. Tussen Doesburg en Bronkhorst is het weer of geen weer altijd mooi fietsen. Niet voor niets is dit ritje één van de LOL Classics. Het feit dat in Doesburg het beste appelgebak in de regio wordt geserveerd heeft daar helemaal niets mee te maken ;-).

Een mooi breed fietspad, weidse uitzichten maar óók een aantal uitdagende hindernissen. Op een aantal plekken staan hekken die je uitsluitend via een net-Strada-breed veeroostersluisje kunt passeren. Die januaridag in 2012 moest ik die smalle poortjes voor het eerst in mijn velomobielleven passeren. Met samengeknepen remmen én billen hobbelde ik stap voor stap het sluisje door. En natuurlijk ging het goed. Je hebt namelijk ruimte zat ;-).

Afgelopen dinsdag wilde Anja wel weer eens een stukkie in haar XS46 rijden. Langs de IJssel, wilde ze graag. Velomobielrijschool Mooi Geel is altijd in voor een ritje langs een mooie route.

Ik besloot niks te zeggen over Dé Hekjes Zone. Over de beruchte ruw metalen hekjes die zouden happen en grauwen naar de smetteloos witte zijkantjes van haar XS'je en de grove veeroosters die Marathon Plus bandjes als ontbijt eten.

Zo onschuldig mogelijk klinkend (dat lukt me meestal slecht) stelde ik voor de action camera maar eens op de XS te zetten. Zogenaamd omdat ik dan zelf ook eens in beeld kon komen. In werkelijkheid draaide het om het minutieus vastleggen van haar passage van de De Hekjes zone.



Zo'n eerste keer is altijd lastig. Eerlijk is eerlijk: hekje twee  en drie en vier en vijf gingen al veel vlotter. "Volgens mij werden ze elke keer breder" hoorde ik achter me toen we Bronkhorst binnenreden ;-). Over een paar weken zijn ze vast en zeker nog breder...