Paul's laatste rit

Zaterdag 30 november hebben we afscheid genomen van mijn Paul, jullie meneer MooiGeel, door zijn leven te vieren aan de voet van zijn geliefde Posbank. De erehaag van velomobielen en open liggers, voorzien van een geel rouwlintje, en georganiseerd door Wim Huisman en de mannen van LOL en Mooi Twente,  bezorgde mij en veel gasten zowel kippenvel als tranen van ontroering.
Wim heeft mooie herinneringen opgehaald en, als ode aan Paul, zijn lievelingsblog "Sjoerd de Woerd" voorgelezen. Ook hebben we gekeken naar een lievelingsfilmpje van Paul, "Sunrise, I want to see you again", waarin hij een zonsopgang tijdens een woonwerkrit langs zijn geliefde kanaal laat zien. 

In zijn levensverhaal heb ik gememoreerd dat de ligfietscommunity voor Paul een warm bad was. Dat bleek ook uit de vele ligfietsers die aanwezig waren op 30 november, mij appten of een kaart stuurden. Al die blijken van medeleven hebben mij getroost. MGINL zal vanaf nu zwijgen. Maar het blog blijft bestaan, zodat jullie Paul's verhalen nog kunnen nalezen. Strada 94 gaat voorlopig niet op pad, al zal hij ooit, met een nieuwe berijder, weer deel uitmaken van de velomobielvloot.

Als eerbetoon aan Paul stel ik Huize Mooi Geel open als pleisterplaats voor de ligfietscommunity. Jullie zijn altijd welkom voor een kop koffie of thee, al dan niet met zelfgebakken muffin, voor een reparatie bij pech onderweg, of om uit te rusten, bij te kletsen en herinneringen aan Meneer MooiGeel op te halen. Pleisterplaats Huize Mooi Geel vind je in Dieren, aan de Eduard van Beinumlaan 69 en kun je bereiken via 06-81602256 (maar aankondigen is niet nodig).

Huize MooiGeel

Toen Paul nog met een vermeende hernia op de bank lag, kwam ik bij toeval onderstaande kaart tegen. Ik had hem willen geven ter gelegenheid van zijn eerste velorit na zijn herstel. Nu komt hij toch nog van pas, want ik wens jullie allen:

Tot ziens in Dieren, Anja de Graaf

Mooi Geel is niet Lelijk zwijgt

Op 13 november zouden we zijn teruggekeerd van onze reis door centraal-Azië, als altijd vol prachtige herinneringen en sterke verhalen en met duizenden prachtige foto’s op de camera’s. Het liep anders. Half september werden we gerepatrieerd vanuit Kirgizië vanwege een urineweginfectie van Paul. Toen die was bestreden verdwenen de klachten niet.

Op 13 november kregen we nu te horen dat Paul ernstig ziek was. Zaterdag 23 november is Paul aan zijn laatste reis begonnen, mij en vele anderen in verbijstering achterlatend.

Zoals jullie hebben mogen ervaren had Paul altijd overal woorden voor. Vanaf nu zwijgt MGINL helaas in alle talen. Maar niet nadat we in stijl afscheid van Meneer Mooi Geel hebben genomen.

Paul kende een ijzeren regel: geen blogpost zonder illustratie. Daar houd ook ik me aan. Hieronder vinden jullie de gegevens van zijn afscheid. Ik nodig jullie van harte uit zijn leven met ons te komen vieren.

Anja de Graaf

Appelflappen in het spoor van de tornado

"Verdorie, wat is het hier mooi", dacht Karel terwijl hij zijn Mazda CX-5 behendig de haardspeldbochten naar de Lappedeken opstuurde. "Het lijkt hier wel of je in de Ardennen of in het Zwarte Woud bent." Het was overduidelijk een goed idee geweest om zich 'last minute' in te schrijven voor de 2e LOL Appelflappentocht.  Een inspirerende blogpost op Mooi Geel Is Niet Lelijk had hem over de streep getrokken. De fameuze Ongedwongen gezelligheid van de ligfietsers van LOL wilde hij nu wel eens aan den lijve meemaken. En de route zag er spectaculair uit met als hoogtepunten de hellingen van de Posbank, de mooie Havikerwaard en de kilometers langs de Oude IJssel op weg naar pauzeplek Wehl.

altijd mooi

de bekende Posbank

Karel reed het parkeerterreintje de Lappedeken op en zag al diverse auto's met ligfietsdragers staan. Gelukkig maar, dan zou het gezelschap niet alleen maar bestaan uit hardcore geitenwollensokken milieufreaks ;-). Ook wel fijn dat het nog een klein stukje fietsen was naar startpunt de Carolinahoeve; dan hoefde niet iedereen te zien dat ie met een dikke SUV gekomen was waarin wel ruimte was voor twee velomobielen en zijn trouwe M5 low racer natuurlijk.

Het was dan maar een klein eindje fietsen naar de Carolinahoeve maar dat was wel gelijk enorm genieten. Relaxed voortzoeven over een strak betonfietspad door een mooie groene boslaan. Hij hoorde allerlei vogels en in de bosschages ritselde het. Wilde zwijnen of gewoon een edelhert?

De bomen openden zich en omzoomd door weilanden zag hij het startpunt al liggen.

Of gewoon een edelhert?

De Carolinahoeve

De Carolinahoeve ligt hier al sinds 1765. Meer over de geschiedenis

Toen Karel vlak bij de hoeve was zag het het aan de rechterkant. De verwoesting die de Rhedense Tornado had aangericht. Bomen van meer dan een meter dik waren achteloos als luciferhoutjes afgeknapt en tegen de bosgrond gesmakt. Die tornado trok een breed spoor van vernieling verder naar Dieren en Brummen!

De gevolgen van de Rhedense tornado van juni 2019

Inmiddels had Karel de andere Appelflappentochtrijders al ontdekt. Die zaten gezellig op het terras. Hij was benieuwd of Paul van Mooi Geel er ook bij zou zijn want hij wilde hem al bij voorbaat bedanken voor deze gouden fietstip. Maar iemand wist te vertellen dat het nog onduidelijk was of Paul zou komen. Een week eerder was ie namelijk kort in het ziekenhuis opgenomen geweest in verband met een in Centraal Azië opgelopen akelige infectie die resistent bleek tegen de meeste antibiotica. Maar Paul had wel gezegd dat hij zou proberen bij de start aanwezig te zijn.

Raak net als Karel geinspireerd en schrijf je in voor de 2e LOL Appelflappentocht op zondag 29 september (niet voor velomobielen).

"Wat bent zie klien, dit joar..."

"Gaan we zo al?", zei Jan, die ongeduldig begon te worden. "Zo meteen zijn de beste plekjes bie de Oerdiek weer weg."  De hele groep zat in de achtertuin bij Joris nog heel ontspannen aan een biertje of wat. In de aanloop naar hét hoogtepunt van de Lettelese kermis hoorde een bescheiden indrinksessie er elk jaar bij. "Het schijnt dit jaar weer groter te zijn dan vorig jaar, ook de wagens", zei Tina, de dochter van restauranteigenaar Spikker. De Spikkers waren over het algemeen zeer goed geïnformeerd, logisch als hoofdsponsor van het bier.

Toen moest José eerst nog naar de wc en duurde toch het nog een eeuwigheid voor iedereen eindelijk op weg was naar de de kruising Oerdijk - Bathmenseweg. Dé vast stek van deze Lettelese vriendengroep. Daar aangekomen was het al aardig druk. Bijna alle ruim 600 inwoners van dit Overijsselse dorpje stonden of zaten langs de Bathmenseweg waar het allemaal zou gaan gebeuren. Er hing een sfeer van vrolijke spanning in de lucht. Wat 'ze' dit jaar allemaal wel bedacht zouden hebben? Het was een mooie Lettelese traditie dat de bouwers van de wagens en andere optochtonderdelen dat zéér geheim hielden. Éen ding was zeker, vanaf de wagen van kruidenier  'Lekker Makkelijk Lipholt' zou weer flink met bier gegooid gaan worden. De leden van onze vriendengroep hadden dan ook allemaal oude kleren aangetrokken.

Maar voorlopig zat iedereen heerlijk van het fraaie zomerweer te genieten. Tot Joris, de vriend van Tina, zei: "Volgens mij hoor ik wat kom'n...."  Nog geen vijf seconden later verschenen inderdaad de eerste wagentjes om de bocht. Iedereen viel stil. "Wat bent zie klien, dit joar...", zei José. "Wel mooie kleur'n", voegde Tina daar nog wat verbaasd aan toe.

Het was een hele sliert van kniehoge wagentjes in allerlei kleuren, en er reden ook nog een soort bijzondere fietsen bij. Er klaterde een bescheiden maar wat onzeker applausje op uit de rijen wachtende Lettelenaren. Dit  was anders, maar toch wel leuk. Het gezelschap in de voertuigjes wuifde en toeterde vriendelijk. Ze hadden er duidelijk zin in. En voor José, Peter, Tina, Jan en alle anderen van de schrik bekomen waren, was de hele sliert al om de volgende bocht verdwenen.

"Doe mij nog maar een pilsje", zei Jan, "daar ben ik nu wel aan toe. Ik hoop niet dat ze dit elk jaar zo organiseren...."

Al meer dan 100 jaar wordt er in Lettele kermis gevierd. Hoogtepunt van dit feestweekend is toch wel de jaarlijks terugkerende optocht op de zondagmiddag. Een optocht van verklede loopgroepen, versierde fietsen en skelters tot grote wagens.  LOL fietste afgelopen zondag in deze regio en passeerde (waarschijnlijk) net voor de optocht het centrum van Lettele.

Een verhaal met een staartje

Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. Nee, ik heb het dan niet over de hier voor de hand liggende ;-) ligfietsers. Alhoewel de hoofdpersoon van dit verhaal op een hele vreemde manier wel iets met ligfietsen van doen heeft.

vreemde kostganger in de Strada garage  

Onze hoofdpersoon, laten we hem D. noemen, woonde  met een hele groep soortgenoten (geen ligfietsers dus) ergens in de buurt van Huize Mooi Geel. Het was een heel hecht clubje waar verrassend vaak en veel nieuwe broertjes, zusjes en neefjes en nichtjes bijkwamen. Die moesten natuurlijk allemaal eten. Alhoewel een muizenpootje snel gevuld is betekende dit dat er D. en z'n maatjes regelmatig strooptochten hielden in de wijde omtrek.

Zo was het groepje waarvan D. deel uit maakte al vaker in die garage geweest waar zo'n soort klein geel soort autootje stond. Niet gevaarlijk, want het stond daar dus altijd stil. Ze hadden daar in één van de tassen al eens een heerlijk Appelkaneel Sultana soldaat gemaakt. Toen was het ze voor het eerst opgevallen dat D. toch wel wat vreemd gedrag vertoonde. Terwijl de rest de snorharen zat af te likken bij al die heerlijke Appelkaneel Sultanakruimels zat D. met een glazige blik de plastic verpakking naar binnen te werken. "Stop idioot. dat kun je niet eten", had Piet de leider van de groep nog gezegd. Toen had nog niemand het door.

Het liep dus helemaal uit de hand. Zeker toen ze weer eens in die garage met het gele autootje waren. Op zoek naar overheerlijke Appelkaneel Sultanakruimels. Die waren er dus niet en iedereen stond al op het punt weg te gaan tot Piet merkte dat D. nog in dat gele ding zat. Ze gingen terug en vonden hem, knabbelend aan een plastic zak en likkend aan de zwarte rubber slang die daar in zat. 'SCHWALBE SV13 26"' stond erop en het zag er niet goed uit. Met veel moeite hebben ze D. daar toen weg gekregen en niet veel langer daarna is ie opgenomen in een mooi rustig muizennest ergens midden op een uitgestorven zandverstuiving diep op de Veluwe.

Die geur van dat zwarte rubber.....hoe kun je dat weerstaan

Op een dag merkte ik dat muizen een vergeten pakje Appelkaneel Sultana's in de Strada hadden ontdekt. Ik ruimde de resten op en stofzuigde de hele fiets. "Mooi daar ben ik vanaf", dacht ik toen. Tot ik een week of wat later onmiskenbare muizensporen ontdekte op de verpakkingen met reserve binnenbanden. 

Dit verhaal kreeg een staartje. De binnenbanden zelf bleken weliswaar niet aangevreten maar bij een volgende opruim- schoonmaakbeurt ontdekte ik dat muizen een flink stuk uit mijn Ventisit vloermat hadden gegeten. D. had een waardige opvolger gekregen ;-).

Wie heeft er ook al eens vreemde kostgangers in z'n fiets gehad?

Veelkleurig elftal scoort op hoog niveau

Zondag speelde ons vaderlandse damesvoetbalteam, in Albert Heijn spaarpoppetjesjargon 'Oranje Leeuwinnen' genoemd, die retebelangrijke finale tegen de meisjes uit Trumpland. Een nationale gebeurtenis van grote importantie.

Maar waar de media geen enkele aandacht aan besteedden die dag, erger nog ze hadden er zelfs geen enkele notie van, was dat andere belangrijke elftal dat maandelijks altijd op de eerste zondag speelt.

De opstelling varieert nogal eens maar  steevast wordt er in de regio rond Zutphen een meer dan spannende match verreden. Met ligfietsen, dus het is een nogal bijzondere tak van sport en beslist niet door de KNVB erkent.

Qua teamspirit zouden deze dames prima met LOL mee kunnen rijden. Maar misschien dat ze er ook iets te fanatiek voor zijn ;-) (Foto: plaatjesactie Albert Heijn)

Waarschijnlijk als morele steun voor onze voetbalmeisjes in Frankrijk, verscheen het eerste elftal van LOL ook als elftal op de Houtmarkt in Zutphen. Met een aantal bekende basisrijders aangevuld met  bijzondere ligspecialisten van buiten de regio in de basisopstelling. 

Het elftal van 7 juli: Wim, Bas, Bart, Tonnie, Paul, Paul, Wilco, Marc, Johan, Edwin, Gerrit, Casper en als virtuele reserve ''Karel uit Zutphen'.

Zoals te verwachten maakte dit team hun favorietenrol meer dan waar. Er werd gescoord en gecombineerd op fraaie landelijke route, gemoedelijk tempo, grappen en grollen onderweg en voldoende bio breaks. Je merkt aan alles dat dit team al jaren samenfietst en dat incidentele nieuwkomers (bij LOL hebben we het liever niet over invallers) moeiteloos bij deze ligfietscultuur kunnen aanhaken. 

En als de motivatie dan even dreigt weg te zakken dan is er altijd wel een van de teamleden die de anderen weet op te peppen. Zoals deze keer Johan, die uit het diepst van zijn oranje-witte QV een enorme blauwe Bluetooth luidspreker wist op te diepen en de achterhoede met vrolijke Twents Tirolerklanken wist op te peppen. Nog bedankt daarvoor :-).

Maar hoe goed zo'n team ook op elkaar ingespeeld is, het gaat er uiteindelijk toch om of er gescoord wordt. Bij International Airport Teuge bleek daar alle gelegenheid voo te zijn. Koffie 1-0, appelgebak 2-0, met slagoom 3-0! Dat deze prima score bereikt werd door 60 km lui achterover te liggen zegt alles over de kwaliteiten van LFC LOL.

Het was een excellente score zoals we die van dit topelftal gewend zijn. Daar zouden de meisjes uit de States niet van terug gehad hebben, maar ja die kunnen weer veel beter voetballen, bleek later die middag. 

Volgende keer ook deel uitmaken van dit bijzondere elftal? Schrijf je in via ligfiets.net en verzeker je zo van een plek in de basisopstelling....

Ik ben boos!

Soms ben ik een boze witte man. Gewoon omdat ik perfect in dat profiel pas, gezien mijn leeftijd, geslacht en het feit dat ik nu ik niet meer werk ik véél tijd heb om boos te zijn. Waarover dat weet ik dan vaak weer niet, en dan ga ik gewoon een stukkie fietsen. Omdat dat helpt. Soms wordt je daar bozer van en soms minder. Als boze witte man van een zekere leeftijd is het voor mij ook nog eens goed om regelmatig te bewegen, dus is dat fietsen sowieso een goed idee. Schijnt 't...

Vanochtend nog, ik was een beetje boos. Ik las dat CO2 gewoon in de cola zit en wie weet gebruiken ze dat in Roemenië ook in grote hoeveelheden om velomobielen te produceren. Als je daar echt wat aan wil doen geef dan heel India een velomobiel. Dan draai ik er als modaalboze witte man niet alwéér voor op en hoef ik dit niet allemaal in een landelijk dagblad te lezen. Met duizend miljard roepiaas kun je heel wat Indiërs van een QV voorzien. Da's beter dan cola drinken. Laat ze daar mijn geld aan besteden! Ik snap er niks van of ze zitten glashard te liegen. Of alletwee!

Maar ik draai door. Vanochtend was hittegolf vier van dit voorjaar weer voorbij en waagde ik mij aan een ritje over de dijken langs de mooiste rivier van Nederland: de IJssel! Een stukje cultuur- en natuurerfgoed van de bovenste plank dat ik als gewone Dierenaar enorm koester. "Dát pakken ze me niet af", dacht ik nog bij vertrek. En nou hebben ze het kapot gemaakt. Nu weet ik waarom al die mensen op Twitter zo boos zijn over CO2 in de cola.

Misschien weten jullie het wel, en als je tot de kenners van onversneden Hollands cultuurgoed behoort weten jullie het zeker,  maar het dijkfietspad tussen Bronkhorst en Doesburg is bezaaid met hele karakteristieke puur-Hollandse monumentjes. Monumentjes uit een ver verleden toen het rood-witte fietspadpaaltje nog niet uitgevonden was. Uniek.

Het zijn de beruchte fietssluisjes met veerooster die elke beginnende (en een enkele gevorderde) velomobielrijder de rillingen over de rug doen lopen. Het ruwe ijzerwerk dat hapte naar de tere flanken van je velomobiel. "Weet je zeker dat het past?", vroeg Anja mij toen ze er voor het eerst met haar witte XS'je doorheen moest. Passage van deze sluisjes was een initiatierite waar elke vaderlandse velorijder een keer door moest. Ach, en uiteindelijk lukte het iedereen.

Fietsers afstappen! Ook dat is nu voorbij :-(

En dié mooie momentjes hebben ze dus van ons afgepakt. Ze zijn weg! Helemaal weg! "t zal wel weer iets met dat klimaatakkoord te maken hebben want ik snap er niks van. Zoiets doe je toch niet? 'Ze' zitten gewoon glashard te liegen en dat verhaal over die cola is vast ook 'fake news'.

Zo ziet het er nu uit! 

Één klein voordeeltje zie ik nog wel, ik ben tenslotte geen onredelijke boze witte man. De LOL-route van Zutphen naar Doesburg is hierdoor sneller geworden en daardoor zullen we dan ook sneller aan dat andere typische Nederlandse cultuurgoed zitten: het appelgebak bij De Waag!

Hopen op een nieuwe ijstijd...

Het was zaterdagochtend en half zeven. Buiten bulderde de wind en hoorde ik de takken van de boom in de achtertuin heen en weer zwiepen in de storm. Reed ik vorige week nog een hele LOL-toertocht zonder fietspomp aan boord, nu ging ik als stormstriploze de grenzen van  'living on the edge' nog eens wat verder oprekken.

Ik ging meefietsen met een Mooi Twente toertocht terwijl in het hele land evenementen werden geannuleerd en caravans en vrachtauto's op talloze plekken tegen de vangrails waaiden. Dit werd een geweldige dag, ik hoorde het aan de wind buiten! Ik hoopte dat de toerleiding van MT  niet zou  zwichten voor wat vage risico's zoals om- en wegwaaiende velo's!

In mijn velomobielbijbel vers 2:1 staat het duidelijk: pas vanaf windkracht 6 is er daadwerkelijk sprake van wind!

In de voortuin lagen een paar afrukte armdikke takken en de straat lag vol met blad. Het goede nieuws was wel weer dat mijn route naar verzamelpunt Rijssen strak in noordoostelijke richting ging, vrijwel geheel met de wind in de rug. En de terugweg dan Paul? Ach wie dan leeft, wie dan zorgt.

Net buiten Dieren merkte ik het al: terwijl mijn benen zonder veel moeite rondtrapten verscheen het mij vrij onbekende getal '38' op de teller. Normaal gesproken zie ik dat daar nooit, maar nu.....  Het behoeft geen nadere toelichting als ik vertel dat ik keurig op tijd bij Hotel de Sallandse Heuvelrug aankwam.

Er verzamelde zich uiteindelijk een groepje van zeven ligfietswaaghalzen. We zouden naar Ommen gaan om een ijsje te eten  maar  al snel werd met Oosterse wijsheid besloten dat het geen weer was om ijs te eten en dat de terugweg, pál naar het zuiden, dan wel heel erg bikkelen zou worden. Dat laatste vooral voor de vijf velomobielrijders die met hun voertuigjes met véél oppervlakte toch al niet zoveel kunnen hebben ;-). De route werd omgegooid.

Fijn ook dat er deze keer een trikerijder bij was. Die hebben namelijk onveranderlijk een vlaggetje aan hun fiets bevestigd en daaraan konden we voortdurend zien hoe het met de windkracht en -richting gesteld was. Een veilig gevoel! Nu begrijp ik ook eindelijk waarom ze die vlaggetjes hebben! Ik ga aan het NVHPV-bestuur dan ook voorstellen het bekende ligfietsclubreglement aan te passen: "Toertochten worden uitsluitend verreden indien minimaal één trike mét goedgekeurde vlag deelneemt." Dat lijkt me logisch.




Na 135 kilometer was ik weer terug in Dieren met de belofte van de Mooi Twente toerleiding dat we een volgende keer alsnog dat wereldberoemde Ommense ijsje gaan halen. "Wind en weder diendende...", werd er wel bij gezegd ;-).

Weer voor Weizen

Mooi geel

"Je fiets het er zo weer uit..." of "Met dit weer kun je nooit genoeg drinken..." of "'T is een groot glas en ijskoud..."

Dat waren zo slechts enkele van de mooie gedachten die door mijn hoofd schoten vlak voordat we met een tienkoppige LOL-kolonne het dorpje Beek binnenreden.

Eigenlijk had ik toen allang besloten dat ik een groot glas König Ludwig Weissbier zou gaan bestellen. Al was het alleen maar om mijn collega-ligfietsers eens een beetje culinair te kietelen om eens van die eeuwige koffie af te wijken. Dat is één van mijn vele projectjes om het ligfietsen naar een hoger plan te tillen ;-).

Begrijp één ding goed: aan de eeuwige queeste naar het perfecte appelgebak zal nooit, ik zeg nooit, getornd worden. Ik bestelde dus appelgebak én een groot glas van dit koninklijke bier. En dat smaakte meer dan uitstekend. Dat moet ook wel want ik las dat Luitpold Rupprecht Heinrich Prinz von Bayern 'höchst persönlich' het afvullen van de fusten en flessen controleert!

Het smaakte dus uitstekend, tot het moment dat het waarschijnlijk Achterhoekse chapter van de Trailer Trash Travellers MC het parkeerterrein opreed. Maar dat had niemand toen door, we stonden zelfs op het punt om weer te vertrekken. Maar goed ook want voor je het weet zit je in een bende-oorlog en wordt ons clubhuis aan de Houtmarkt overgenomen door deze dubieuze motormuizen. Waarom zijn er eigenlijk geen (lig)fietsbendes? Misschien moet ik daar ook maar eens een projectje van maken.

Ondanks de tropische temperaturen had ik de schade tot één glas König Ludwig weten te beperken. Terwijl we met de hele sliert weer noordwaarts richting Zelhem  en Zutphen fietsten, merkte ik helemaal niets van de inhoud van de grote goudgele glas. "Ik kan er voortaan wel twee nemen...", dacht ik. Alleen als het 30 graden is vanzelfsprekend.

Met werkelijk exact 100,00 kilometers op de teller (hoe krijg je zoiets voor elkaar?) duwde ik mijn Mooi Gele (waar deed die kleur me ook alweer aan denken) Strada de garage in. Bij het uitpakken van mijn velomobieltas ontdekte ik dat ik die hele LOL-rit zonder fietspompje gereden had! Living on the edge! Ook dat is lol!

Zestienduizend meter

Afgelopen week zat het er weer op. Oplettende lezertjes hebben het verloop van onze voorjaarsfietstocht door de westelijke Balkan kunnen volgen via de 'Cycling Around The World' blogposts in de bloglijst hier rechts.

We fietsten in vier weken ruim 1200 kilometer door Albanië, Noord Macedonië, Kosovo, Montenegro, Bosnië Herzegovina en Kroatië. Deze nogal kronkelige route was bedacht met als belangrijkste uitgangspunten het bezoeken van een aantal interessante steden en plekken én het vermijden van de drukte langs de Adriatische kust.

Het fietsen in deze zes landen ging prima, maar we moesten vrijwel elke dag stevig in de pedalen vanwege korte, lange maar altijd steile klimmetjes. In de afgelopen vier weken kregen we 16.000 hoogtemeters voor de banden. Gelukkig gingen we er net zoveel weer naar beneden ;-). De dames en heren automobilisten uit de zes landen gedroegen zich vrijwel altijd voorbeeldig. Keurig wachten met inhalen als het even niet kan en daarna met ruime afstand om ons heen. We reden vrijwel altijd over de kleinst mogelijke wegen en fietsten om die reden ook nog wel eens een stukje om.

Voor de liefhebbers is hieronder een kort beeldverslag van deze fietstocht te zien.

Op dag twee maken we al gelijk kennis met het historisch slechte weer dat die maand de Balkan zal teisteren. Warm was het alleen op onze eerste fietsdag en verder regende het nogal eens. 

Maar zoals vaker klaarde het tegen het einde van de dag weer op. Konden we genieten van het uitzicht op ons eerste wildkampeerplekje. Afgezien van een herder met heel veel schapen was het er heerlijk rustig.

Door de aanleg van een stuwmeer kwam de makkelijke route te vervallen. En moesten we  een klimmetje ;-) maken. Er stonden heel veel 'steile helling 10%' bordjes langs maar dat klopte niet: het was altijd veel meer. Lopen dus!

Door de vallei van de Zwarte Drin. Een mooie route, dachten we. Dat klopte helemaal. Maar die hellingen...en dat wegdek....! Gelukkig regende het niet. 

Na ruim een week waren we in Kosovo. Een land waar je overal nog de gevolgen van de Joegoslavische oorlogen uit de jaren '90 ziet. Zoals die monument. Bus met inzittenden + een stuk of twintig dorpelingen kwamen om bij een 'represaille' van het Servische leger naar aanleiding van een aanval op politie agenten. 

Of deze: bij het dorp Meja. Honderden burgerdoden door een 'actie' van Servische militairen. Overigens wapperen er  in Kosovo vooral Albanese vlaggen (Rood met zwarte adelaar) wanr de Kosovaren voelen zich vooral Albanees. "Maar vanwege de politiek wonen we nu eenmaal in Kosovo", vertelde iemand ons.

Spanningen zijn er nog steeds. Plaatsnamen in andere talen dan het Albanees worden doorgestreept.

Op de grens tussen Kosovo en Albanië ligt een groot bergachtig nationaal park. 

De standaardroute door Albanië van veel toeristen gaat via deze veerboot. Die vaart drie uur lang over een langgerekt stuwmeer van oost naar west. Fietsen kunnen altijd mee maar voor auto's moet je lang van te voren reserveren!

Het hoeft niet altijd afzien te zijn. Hier in Montenegro aan het meer van Skoder was het heel even goed toeven. Op een terrasje met koffie en cheese cake.

Om dat goede weer te compenseren beleven we wat later tijdens de beroemde afdaling via 25 haarspeldbochten naar de stad Kotor (ruim 1000 meter lager te zien op de foto) een dag met 8 graden én stromende regen. Alles wat we aan kleding bij ons hadden, hadden we aan. 

Als we niet kampeerden overnachtten we vaak in appartementen. Zoals hier in Kotor. Goedkoper dan een hotel en comfortabeler. Konden we onze kletsnatte kleding makkelijk drogen.

Een dag later laten we onze paspoorten afstempelen bij de Kroatische grens. Maar je zou zomaar kunnen denken dat we Italië zijn binnengefietst

We nemen een veerbootje naar de toeristische hotspot Dubrovnik. Vanwege het slechte weer vervielen de eerste twee afvaarten.

Hier verlaat ik met spoed de stad King's Landing ;-). Het Game of Trones gehalte van Dubrovnik en de enorme massa's vooral Aziatisch toeristen werden ons al snel te veel. Soms schijnen er wel zes cruiseschepen in de haven te liggen. Als je bedenkt dat er al snel 2000 personen aan boord van zo'n schip zijn, begrijp je mijn haast.

We kunnen bijkomen op een fietsroute over een oude spoorbaan in Bosnië Herzegovina: de Ciro Trail. Erg mooi en vrijwel autovrij. Er liggen hier en daar nog wel wat mijnenvelden want dit was een (ook) frontlinie in de jaren '90. 

Maar als je ooit eens enthousiast was over de bekende Vennbahn dan wil je dit ook. Rust en ruimte en een heel bescheiden hellingspercentage.

En de 12 handgegraven spoortunnels uit 1906 zijn het exclusieve domein van fietsers en....heel veel vleermuizen. Gelukkig is er geen verlichting dus hoor je ze alleen maar ;-)

Aan het eind van die route ben je in Mostar, de stad van de bekende brug... 

We bezoeken een fototentoonstelling over het beleg van Mostar in 1993. 'Sluipschutters, dag en nacht' staat er onder een andere foto. Maar er kon gelukkig ook nog wel eens gefietst worden. 

Vlak voor eindpunt Split kamperen we  nog een keertje. Aan de oevers van de rivier de Cetina. Anja heeft  haar donsjasje weer aan want het koelt alweer aardig af. De tent is nog steeds een Vaude Mark II maar dan wel een nieuwe. De vorige was helemaal op...

Op de dag van vertrek breekt de zon ineens goed door. Zo hadden we het ons voorgesteld ;-). 

Fietsen inpakken en wegwezen! Het was weer heel erg mooi.  Een aanrader voor lig- en gewone fietsers!

De velomobielfluisteraar

We hebben allemaal wel eens van die kwaaltjes, vooral als je een oudere fiets hebt. Er begint iets te piepen, er loopt iets aan, onder je stoeltje ratelt het, het loopt niet lekker of meer van dergelijk ongemak. In veel gevallen kun je dan met je eigen EHBFO-doos een eind komen. Je plakt die band, je smeert die ketting, je trekt een paar moeren aan en veel van die pijntjes en kwaaltjes verdwijnen als sneeuw voor de lentezon.

Heb je dan nog verder gestudeerd in de fietsgeneeskunde met als specialisatie 'velomobiel' dan kun je nog veel meer genezen. Maar als je nooit verder geleerd hebt of het is echt iets terminaals dan moet je naar een VMC in Dronten of Stadskanaal of een andere plek waar ze dat soort dingen kunnen. Daar wordt je fiets op de operatietafel gehesen en binnen een uurtje sta je genezen verklaard weer buiten.

Maar...er zijn zo van die fietsongemakken die ze ook dáár niet verhelpen kunnen. Ondanks talloze ingrepen blijft je velo naar links trekken, of hij fietst gewoon rete-zwaar of dat irritante geluidje is, na drie retourtjes Dronten, nog steeds niet weg. In die gevallen is er vaak meer aan de hand. En niet alleen meer, er is vooral iets anders aan de hand.

Wat ik nu ga vertellen is een bijzonder goed bewaard geheim in de velomobielwereld. Zo goed, dat (bijna) niemand het weet. En diegenen die het wel weten vertellen het slechts zelden door. Let dus goed op...

Heb je dus zo'n probleemfiets die zo irritant slecht rijdt dat je je er zelfs niet bij ligfietsclubs mee durft te vertonen... dan is hulp dichterbij dan je denkt.

Het begint ermee dat je over jouw ellendige fiets gaat bloggen, facebooken, instagrammen of twitteren. Dat is de namelijk enige methode waarmee hij jou zal vinden. Heb je dan je ellende van je af geschreven dan krijg je, als je geluk hebt en tot de uitverkorenen behoort, vanzelf een berichtje van ene V.F.  Met een setje gps coördinaten en een datum en een tijd. Meer niet.

Eerst kilometers lang over dit soort smalle bosfietspaden, dat is geen straf!

Steeds dieper het bos in...

Je zult dan merken dat die coördinaten zich ergens op de Veluwe bevinden, diep in de bossen. Je rijdt op die bewuste dag over smalle schelpenpaadjes steeds dieper het bos in. Tot je op een kruising komt waar je alle verharding achter je laat. Niets dan enkeldiep mul zand en eindeloze dennenbossen. Fietsen gaat niet meer en je zult je velo zwoegend door het zand moeten duwen. Tot je bij een hek komt en een smalle oprit. "V.F." staat er op dat hek. Achter dat hek staat een huisje en daar woont ie: de velomobielfluisteraar.

Hij zal je zwijgend ontvangen, zijn vinger op zijn lippen leggen en in de stilte van het bos zijn handen op de voorkant van je fiets leggen. Minuten gaan er voorbij tot hij knikt en je gebaart verder te komen. Dan is er natuurlijk eerst koffie met appelgebak en vertel jij wat het grote probleem is, volgens jou dan.

"Kijk", zegt de velomobielfluisteraar, "Jouw fiets communiceert vooral non-verbaal terwijl jij misschien wel voortdurend dingen tegen 'm zegt. Zoals: hou nou eens op met dat gepiep. Of, alweer een lekke band! Dat soort communicatie gaat dus niet bij jouw velo binnenkomen. Dat creëert een energetisch spanningsveld waardoor dingen in je fiets makkelijker kapot gaan. We gaan zo meteen buiten aan de slag met een korte werksessie volgens het InnerTeacher principe. Je zult zien dat er gelijk al resultaat is. Ik heb al gevoeld dat jouw fiets geen zwaar geval is. De Quantum Touch hebben we hier niet nodig en na één sessie kun je het verder zelf af..."

Tja, en veel meer mag ik er hier helaas niet meer over schrijven. Behalve dat er een rol zelfklevend klittenband en een SKS Rennkompressor bij aan de pas kwamen. Het wonder van de velomobielfluisteraar is en blijft alleen werkzaam als het zich in Veluwse nevelen kan voltrekken. Maar jullie hebben het nu vast en zeker wel begrepen. Als je dus echt bent uitbehandeld en opgegeven in Dronten (of waar dan ook) dan is er nog hoop. Altijd.

De hoofdpersoon uit dit verhaal reed diezelfde middag alweer naar huis met een werkelijk geruisloze fiets die weer fietste als nieuw. Het leek wel een wonder!

Een rondje Twentestad van 175 kilometer

Zie ook het verslag op de Mooi Twente website

De Grote Velomobiel Kennisquiz (voor familie en vrienden)

Een paar weken geleden had ik weer 'ns zo'n typisch gesprekje. Anja was met de fiets naar Doesburg geweest en had op een terugweg een velomobiel gezien. "Oh, en wat was het er voor één?", vroeg ik belangstellend. "Een witte..", antwoordde ze, maar daar had ik natuurlijk niks aan. Met de vraag "Ik bedoel, was het een Strada of een Quest ofzo?", probeerde ik haar wat meer informatie te ontfutselen. "Weet ik veel", antwoordde ze, "hij ging nogal snel en de andere kant op"

"Was het er één met open wielkasten?", vroeg ik verder. Maar behalve dat ie wit was kwam ik niet veel verder. Nu weet ik dat het best moeilijk is, al die verschillende  merken en modellen velomobielen uit elkaar houden. Zelfs ik, als ervaren velopro, heb daar soms wat moeite mee als ik er een in de verte zie rijden. Maar aan de andere kant, Anja hoort elke dag eindeloze verhalen over diezelfde velomobielen. Ze wordt intussen wel geacht er wat van te weten. Of is dat te veel gevraagd van familie en vrienden van velomobielrijders?  Ik vind van niet ;-)

Nu hoor ik dit soort geluiden wel vaker en in plaats van te gaan zitten klagen besloot ik actie te ondernemen. Meten is weten en gissen en missen. Ik besloot eerst maar eens elke velomobielrijder de gelegenheid te geven het vm-kennisniveau van zijn/haar naasten kritisch langs de lat te leggen.  Zoek maar eens uit hoe groot die betrokkenheid is bij jouw fantastische hobby!

In nauw overleg met de educatieve commissie van de VNHVP ontwikkelde het bekende wetenschappelijke bureau Mooi Geel een leuke en leerzame kennisquiz voor familie en vrienden van...

Quiztime

Deelname is geheel vrijblijvend maar voordat je je man, vrouw, kleinkind, buurman of wie dan ook dit in gaat laten vullen een woord van waarschuwing. Je gaat dit vast en zeker ook zelf invullen en dan wordt je dus wel geacht een gouden medaille te scoren. Gelukkig hoef je daarvoor niet alle vragen goed te hebben.

Ik ben benieuwd hoe er in den lande gescoord gaat worden. Laat het hieronder maar weten :-).

De Grote Velomobiel Kennisquiz voor familie en vrienden

Er is inmiddels een Engelstalige versie (wel veel makkelijker ;-) opgedoken.

Waar de Witte Wiev'n won'n...

"Jongens, we gaan deze keer naar Zwiep", werd bij de voorbereiding van de maandelijkse LOL-tocht gemeld. "Oh waar de witte wiev'n won'n", riepen ligfietsers met kennis van de lokale folklore. Een tocht met enig risico dus, want voor je het weet trekt zo'n wit vrouwtje je een Achterhoeks moeras in en er wordt nooit meer wat van jou en je Nazca Gaucho, je roeifiets of je velomobiel gehoord. Tot over tweeduizend jaar als een archeoloog jou en je fiets in verrassend goed geconserveerde toestand opgraaft bij de aanleg van de 224ste verbreding van de A1,

Nu was de Witte Wiev'n factor deze tocht niet extreem hoog want zoals bekend doemen deze dames vooral op uit dichte mistslierten. Zondag 7 april stond de zon echter al hoog aan de hemel toen een man of twaalf (of waren het er meer?) zich verzamelden bij het Volkshuis in Zutphen.

Iedereen zat net aan de koffie toen één van de LOL'lers ineens riep: "Moet je daar eens kijken, wat is dat nou?" Dat bleek dus Jeroen te zijn die zich op de Houtmarkt manifesteerde in een geheel DIY velomobiel. Een kruising van een WAW, een DF en een Strada gemaakt van vliegtuigtriplex én carbon. Een heel bijzonder voertuigje dat dan ook als een magneet op het ligfietspubliek werkte. "Knap gedaan", "wat weegt ie nou?", "hé geinig met tankbesturing!" waren een paar van de opmerkingen die ik hoorde. Het bleek nog een 'work in progress' maar al wel fietsbaar genoeg voor een rondje via Zwiep.

Bijzondere velo op de markt in Zutphen

"Maar mijn velomobiel is zo breed", lijkt Bart te zeggen ;-) 

Vliegtuigtriplex, waar nodig opgevuld

Lijkt op een...?

Alles zelf gemaakt. De verlichting moet nog worden ingebouwd

Detail

Wel gewone wielen ;-)

De neus

Het weer was overigens  zo geweldig dat je liever op een houten ligfiets zou willen zitten dan in een houten velomobiel, maar toch. In een zeer gemoedelijk tempo slingerden we naar het oosten. De kilomterteller stond vaak op 22 of 21 en ik vond dat het goed was. Zo'n relaxed typisch LOL-tempo waarbij iedereen kan meekomen.

In Zwiep was er dus behalve witte wiev'n van piepschuim en oude lakens ;-) ook koffie en appelgebak. Ik moet daar in de ban van één van de wiev'n gekomen zijn want ik bestelde een groot glas wit bier. "Op één wiel kun je niet rijden Paul", werd mij toegeroepen in een poging mij vol te gieten met nog twee  biertjes, want dat ben je met een driewieler verplicht. Ik kon mij gelukkig ontworstelen aan de witte betovering en zonder loodzware benen sloot ik aan bij de rest voor de terugweg.

Als je in de handen van deze witte dame valt dan ben je verloren

Veel open liggers deze keer, maar gelukkig  ook nog wel normale ligfietsers met hun velomobiel

Intussen was heel Nederland wakker geworden, en was met ebikes, racefietsen, steps, historische jeeps, motorfietsen, wandelschoenen en werkelijk elk ander nog denkbaar vervoermiddel erop uit getrokken. Na Zutphen puilden de fietspaden uit en moest ik een paar keer beroep doen op mijn inmiddels wat versleten oudere-ebiker-passeer-vaardigheden. Sluip tot vlakbij, druk stevig op de claxon en tik ze dan subtiel aan zodat ze de berm in rijden. ;-)

'T was weer mooi....!