Hoe Erg Het Was (deel 1)

Vanochtend, om half zes, trek ik gelijk de gordijnen open. Het eerste wat ik wil weten, voor ik zelfs maar aan ontbijten denk, is of de horrorwintervrijdag al is losgebarsten. Wat een teleurstelling. De straten liggen er nog zwart en nat bij. Dat komt later vast wel goed.

Achter mijn XL schermpje zoef ik naar Apeldoorn. Geen sneeuwvlok te bekennen. Ergens halverwege flitsen oranje lichten voor mij uit. Een strooiauto is bezig om het fietspad te bewerken. Pas vlak voor Apeldoorn beginnen minuscule vlokjes in de dubbele koplampen van Strada 94 op te lichten. Joehoe, het gaat sneeuwen. Pas als ik op kantoor ben zie wat later ik in de eerste schemering dat het nu toch echt lekker neerdwarrelt.

De Marathon Winter band die ik gisteren achter gemonteerd heb, was nog echt niet nodig. De tientallen metalen spikes zorgden wel voor een knisperend fietsgeluid en natuurlijk moest ik merkbaar harder trappen voor een zelfde snelheid.

6:45 uur, nauwelijks zichtbaar: de eerste sneeuwvlokjes iets ten zuiden van Apeldoorn

• Wordt later vervolgd met deel 2: Hoe Erg Het Was op de weg terug.
• Of lees mijn winteravonturen afgelopen donderdag