Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain

Buienrader 14 december 2013

Schreef ik in een vorig bericht nog over een besneeuwde planeet Strada, nu ging de werkwoonrit beslist niet door een wond're witte wereld.

Ik had voor vertrek op de buienradar gegluurd en zag dat er een fiks buienfront boven het land dreef waar ik zonder enige twijfel mee ging kennis maken.

Het was een front van bijbelse proporties; een ware zondvloed kletterde continue neer op mijn gele bakje. Waar ik vertrok met slechts mijn velomoponcho aan, moest het innig geliefde schuimdeksel helaas al snel uit de fiets getrokken worden.

Langs het duistere Apeldoorns Kanaal werd de zichtbaarheid almaar minder. Het  hemelwater begon mij in de ogen te lopen, elke paar kilometer stopte ik om mijn bril een soort van droog te maken. De harde wind maakte dat ik steeds verder onder mijn deksel probeerde weg te zakken. Voor zover ik nog wat zag, zag ik dat de snelheid maar net boven de 20 kilometer lag. Harder durfde ik niet aan. De randen van het fietspad kon ik nog maar net zo'n beetje zien.

Helpt een Flevobike dakje wel bij dit weer?

Ëén van de redenen dat ik velomobiel ben gaan rijden was de ultieme weersbestendigheid. Maar bij deze stand van de hemelsluizen was het ook in mijn gele bootje ploeteren. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat op een rechtopfiets met goede regenkleding ik waarschijnlijk wel compleet verzopen zou zijn aangekomen.

Op het hele stuk tussen Apeldoorn en de bebouwde kom van Dieren kwam ik maar één fietser tegen: een gele Quest. Het klopt dus wat ze zeggen: "Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain...".

(De titel is geïnspireerd door het lied Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun. De foto van het velomobieldakje komt van www.flevobike.nl )