Een Engelsman die de weg kwijt is?

Bron

Gistermiddag zoefde ik heel ontspannen zuidwaarts naar Dieren. Knus en warm achter mijn homemade schermpje XL dat op deze gure dagen goede diensten bewijst. Op het brede en gladde asfalt vlak voor Dieren zie ik een fietser voor mij uit rijden. Op zich heel gewoon, zou je denken. Een fietser zie je wel vaker op een fietspad. Kijk als het nu een auto was, of een hoogwerker of een aangespoelde bultrug dan had je echt wat te melden!

Maar deze fietser reed strak tegen de linkerzijde van dit superbrede fietspad. Helemaal niet erg, zelf rijd ik vrijwel altijd midden op de rijbaan of fietspad en iedereen die links wil gaan fietsen moet vooral z'n gang gaan.

Maar niet als ik er met 30+ aan kom! Dan moet je netjes rechts rijden, zodat ik je met een ruime afstand kan passeren. Dan wil ik namelijk zelf graag helemaal links rijden.

Als ervaren inhaler heb ik voor zo'n actie een handig setje gereedschap aan boord. Een sonore ding-dong bel en de standaard krachtige velomobielclaxon. Die eerste gebruik ik bijna nooit, de tweede graag en regelmatig.

Terug naar onze linksrijder. Hij komt nu snel dichterbij. Dit vraagt om een dosis claxon. Een krachtig toet, toeeeet, toeeeeeeeet stijgt op uit de Strada. Met onmiddellijk resultaat!

Onze fietser schuift nog verder op naar links en rijdt nu in de hobbelige berm. Hallo, da's niet nodig hoor. Je moet gewoon naar rechts gaan (heel graag) of als tweede keus gewoon links door blijven rijden. Ik rijd nu al uiterst rechts, op een veilige afstand, en een paar seconden later ben ik 'm voorbij. In mijn spiegel zie ik dat ie gewoon aan de linkerkant blijft plakken.

Een Engelsman die even vergat dat ie in Nederland was?  We zullen het nooit weten...