De fiets van zes miljoen...

Strada 94 is niet, net zoals de gelijknamige man, na een zwaar ongeval volledig herbouwd met modernste bionische technologie. Waardoor ik vanaf nu zelfs de snelste Questrijder er met twee vingers in de neus uitfiets. Het is allemaal veel simpeler.

Exact vandaag een jaar geleden reed ik voor de eerste keer van huis naar werk en weerom als velomobielforens. De teller stond vanmiddag op ruim zes miljoen meters (oftewel 6407 mooie kilometers). 

Een moment bij uitstek om terug te blikken op mijn ervaringen met S94 als forensenvelomobiel. Want als velonaut kom je mij 99% van de tijd tegen op een vaste route: die van Dieren naar Apeldoorn en v.v.  Daarnaast fiets ik niet zo veel. Op mijn vrije dinsdag soms een tochtje, een keer naar Dronten en natuurlijk de deelname aan de Oliebollentocht.

Voldoende ervaring

Alles bij elkaar heb ik pas sinds een tijdje het gevoel een redelijke ervaring als velomobielrijder te hebben opgebouwd. In den beginne voelde ik mij ongemakkelijk als ik van de bekende route af moest wijken. Wie weet kwam ik wel rare bochten of Strada-blokkerende situaties tegen. En wat dan? Inmiddels voelt dat gele bakje heel vertrouwd aan.

Wat viel soms tegen

Vielen er ook nog zaken tegen? Jazeker, het zicht bij zware regen in combinatie met duisternis wordt er niet beter op als je zo laag zit.

En het blijft voortdurend opletten op obstakels op en langs de weg. Je ziet ze op tijd maar ze verdwijnen snel uit het zicht onder je fiets. Da's wel eens lastig. En dat schuimdeksel vind ik ook maar een $%#&! ding dat vooral ruimte ligt in te nemen in je fiets.

In het spitsuur in het Apeldoornse stadsverkeer is zo'n geel gevaarte niet altijd handig. De 7 km dwars door Apeldoorn kosten mij in verhouding tot de 19 km buiten de stad veel meer tijd.

De fiets van zes miljoen...

Kleding toch aangepast

Oh ja, verder dacht ik wel te kunnen forensen in gewone kantoorkleding. Klemmetje om de nette kantoorbroekspijp en gaan met die banaan. Dat bleek toch niet zo'n praktische gedachte.

Nu beschik over een complete fietsgarderobe en kleed ik mij op het werk even om. Dat kost tijd, maar is tegelijkertijd een mooi start- en eindpunt van de werkdag. Andere kleren, andere gedachten....

Handige dingetjes

Ik merk dat ik met de werking van zo'n velomobiel meer bezig bent dan bij mijn gewone fietsen. Handige dingetjes die het fietsen vergemakkelijken probeer ik graag eens uit.

De topideetjes van de afgelopen 12 maanden waren wel het zelfgemaakte schermpje XL en de truuk met het kleine schuimdekseltje achter het stoeltje.

Door de eerste kon ik ook op de koudste dagen heel comfortabel, zonder schuimdeksel, blijven fietsen. Door de tweede is het lekker opgeruimd in de fiets.

Heimelijke Questgedachten?

Indertijd koos ik na twee keer proefrijden voor de wendbaarheid van de Strada, Dat leek me gewoon handiger voor mijn dagelijkse route waar nogal wat scherpe bochten inzitten. Nu, ruim 6000 km verder, denk ik dat het allemaal niet zoveel uitmaakt. Dat van die wendbaarheid klopt, maar ook met een Quest kan ik deze route prima rijden. Misschien zelfs iets sneller ;-).

Het hoofd leegmaken

Verder was het een forensenjaar van gewoon lekker ontspannen fietsen. Anders dan met het openbaar vervoer, kom ik na een ritje met S94 meestal met een heerlijk leeg hoofd aan. En door die regelmatige inspanning viel ik ook nog eens kilo's af,

Van deze, toch wel dure, aankoop heb ik geen moment spijt gehad. Ik ga gewoon voor nog zo'n prima forensenjaar. Volgend jaar 27 februari spreken we elkaar weer. Tot dan!

• in juli 2013 ging ik over de 10.000 kilometergrens