Op het randje...

Ik voel mijn achterwiel wegzakken en S94 begint gevaarlijk ver naar rechts over te hellen. Dit voelt niet goed! Ik knijp in de remmen. Voorzichtig gluur ik links over de rand van mijn fiets de duisternis in. Ik balanceer op de rand van een afgrond. Een paar centimeter verder naar rechts en ik was in een sloot getuimeld. Als dit een film was zouden nu zinderende violen aanzwellen...

Wat is er gebeurd?

Ergens op het allerdonkerste deel van mijn route ten oosten van Apeldoorn was ik even een onverharde zijweg ingedraaid voor een korte sanitaire stop. Bij het terugdraaien naar de verharde weg had ik de bocht iets te krap genomen. En, door de duisternis,  daarbij over het hoofd gezien dat direct in die bocht het steile talud van een sloot begint.

Zo voelde ik me even....
(Foto Smithsonian Institute)

Hoe liep het af?

"Ok, kalm blijven...", denk ik. "Wat is nu wijsheid?" Voorzichtig zet ik wat extra kracht maar met dit verzet kom ik nooit uit de kuil. Wat nu?

Ik zet de fiets op de parkeerrem en ik beweeg mijn bovenlichaam voorzichtig zo ver mogelijk naar links, van de afgrond af. Ik klik mijn schoenen los en klim langzaam en uiterst behoedzaam uit de fiets. "Naar links blijven leunen...", mompel ik, "naar links blijven leunen...".

Een moment later sta ik naast de fiets. Pfff, da's goed afgelopen.... Ach ja, het woon-werk verkeer met een velomobiel is elke dag opnieuw een avontuur.

Lees ook de Dodehoektest die ik later deed