Superbenen...

Als ik lees welke snelheden sommige velonauten blijkbaar moeiteloos halen, vallen mij de oordopjes uit de oren. In mijn gele landzeppelin stuur ik aan op een mooie kruissnelheid van zo'n 30-33 kilometers per uur. Fiets ik zo snel dan ben ik tevreden. Gaat het harder dan ben ik heel tevreden en gaat het langzamer dan is het vrijdagmorgen. Zo simpel steekt mijn velomobielwereldje in elkaar.

Maar soms heb je van die dagen. Al vanaf de fietsenstalling voelde ik die tinteling in mijn benen. De belofte van een snelheid die zeker zou komen. Zelfs de eerste honderd meter roffelt S94 al met een stevige vaart over de klinkers.

Ik voel het, dit gaat een heel mooi snel ritje worden. Hebben jullie dat ook wel eens? Dat gevoel van voorspellende snelheid?

There is more to life than increasing its speed (Mahatma Gandhi)

Wat later, als de Autoboulevard van Apeldoorn achter mij verdwijnt weet ik het helemaal zeker. De brughelling van het viaduct over de A50? Oh, ben ik daar al overheen? Niks van gemerkt! Knallen, scheuren... Op de teller verschijnen getallen die ik daar zelden zie. En ik zag dat het goed was! Met nog maar drie kilometer onderweg weet ik nu al dat dit een reistijd van niet meer dan een uur gaat worden. Wie weet een PR!

Het jaagpad langs het Apeldoorns kanaal wordt ineens een jachtterrein waar de jacht op snorfietsers is geopend. Hoezo mij inhalen, als ik al 37 fiets? Dat hoef ik niet te nemen! Oh, snorfietser blijkt ruim boven de 40 uit te komen en is een maatje te groot voor een landzeppelin-die-alleen-vandaag-snel-is.

I travel light. But not at the same speed (Jarod Kintz)

"No worries...", het gaat tenslotte niet om die supersnelheid want superbenen heb ik toch alleen maar op woensdagmiddagen. Maar toch verschijnt er een tevreden grijns op mijn gezicht als ik met rokende banden de finish over rol: 58 minuten, een nieuw PR op deze route.