Max en mijn linker wang

Als velonaut heb ik een bijzondere relatie met de dierenwereld om mij heen. De eenden en waterhoentjes langs het Apeldoorns Kanaal blijven gewoon op het fietspad zitten slapen als ik voorbij zoef. Paarden daarentegen, je kent dat wel, worden altijd wat gespannen van dat Mooie Geel. Ooit racete ik zelfs eens tegen een aalscholver en verloor. En dan natuurlijk onze trouwe viervoeters! Ja dat is altijd afwachten. Hebben de baasjes ze onder controle of, zoals gebruikelijker, helemaal niet.

Meer dan eens passeer ik zo'n dierenvriend om luttele seconden later in mijn spiegels een grote stofwolk te zien. In zijn interesse naar dat vreemde gele ding heeft hond baasje omver getrokken en sleept die nu spartelend achter zich aan. "Zo doet ie anders nooit...", willen die baasjes dan nogal eens roepen. "Hij doet niks hoor...", is een ander veelgehoorde bewering.

Zó kun je als velonaut problemen met honden voorkomen. Laat ze een stukje proefrijden.
Wel oppassen voor natte neuzen en idem tongen. Foto Flickr

Ik denk er het mijne van en nader dit soort ongelijke duo's dan ook behoedzaam. Sowieso tik ik kort de claxon aan. Dan kan het zgn. baasje er alvast rekening mee houden dat ie zo door de berm getrokken wordt.

Vaak valt het allemaal wel mee. Zo ook op één van die mooie voorjaarsdagen van de afgelopen tijd. Baasje, type jongeman met stoppelig baardje liep met hond, type jong, zwart en springerig en niet aangelijnd, heerlijk langs het kanaal. Ja en toen? Nou toen kwam er zo'n banaan aan. Die zag het allemaal al aankomen, natuurlijk. En stopte even. Voor het geval dat.

Foto Flickr

Die hond, laten we 'm Max noemen, vond dat wel erg leuk! Max sprong vrolijk kwispelend rond S94. "Mooi, dat gaat goed", dacht ik en richtte mijn aandacht op de jongeman met het stoppelbaardje. Maar voordat we tot een goed gesprek konden komen zette Max z'n grote modderige poten tegen de rand van de fiets, stak z'n kop naar voren en haalde uit met die enorme roze tong van 'm. Van kin tot oor was ik nat. Max vond het blijkbaar óók erg leuk en sprong nu uitbundig blaffend rond de fiets die een gele badkuip geworden was.

"Ach...", sprak ik toen de filosofische woorden, "...dan hoef ik straks in elk geval niet meer te douchen!".