Nog 34.999 te gaan

De afgelopen twee weken gebeurde er niet veel op fietsgebied. Strada 94 stond als een schone slaapster te suffen in de garage en ondergetekende lag als een schone slaper in bed of op de bank te suffen. Geveld door het inmiddels landelijk bekende griepvirus. Veel verder dan een virtueel ritje met de jongens van LOL kwam ik niet.

Maar zoals dat met bijna alles gaat: het komt vanzelf weer goed. Heel langzaam want toen ik mij afgelopen zondag, op die fantastische eerste voorjaarsdag, weer echt naar buiten waagde viel het toch wat tegen. Dat was eigenlijk ook niet zo vreemd. Niet alleen was ik nog herstellende maar ook had ik een enigszins uitdagende route door de Veluwse bossen opgezocht. Wat was het geval?

Wie herinnert zich nog een jaar geleden toen ik voor het personeelsblad van het waterschap een stuk langs de grens ervan fietste? Dat idee kreeg later nog een heel mooi vervolg toen ik met LOL de hele grens van 275 kilometer in één dag rondfietste. Andere collega's hadden inmiddels ook stukjes gefietst, gewandeld en zelfs gevaren, grotendeels in noordelijke richting langs en over de IJssel. En toen kwam het het verzoek van een redactie in nood. Of ik nog eens zo'n grensetappe voor mijn rekening wilde nemen? Degene die zich oorspronkelijk daarvoor aangemeld had was uitgevallen en de deadline kwam naderbij.

Nu is een stukje fietsen voor je werk geen straf dus zei ik al snel ja. Om dichtbij huis te kunnen starten besloot ik de grens vanaf Dieren in westelijke richting te gaan volgen; dwars door het bos tot aan de A50. En omdat ik wel verwachte dat die grensroute niet helemaal over verharde paden zou gaan haalde ik mijn onverwoestbare Kronan boodschappenfiets uit de garage.

Misschien niet de meest geschikte fiets voor een tochtje over mulle ruiterpaden?

Mijn enigszins uitdagende route langs de grens van het waterschap eindigde in de mooie Loenermark

Het doel was dus de waterschapsgrens te volgen en daar een verhaal over te schrijven. Maar de Veluwe is helaas een gebied met weinig water. Het zou dus een gortdroog verhaal worden. Gelukkig vond ik in de informatiesystemen van het waterschap vermeldingen van zgn. NAP-bouten. Dat bleken bronzen bouten te zijn (meestal in gevels van gebouwen) die dienen als geijkt peilmerk voor de bepaling van de hoogte van o.a. waterstanden. In elk geval had ik nu een wateronderwerp. Ik besloot voor het personeelsblad naar één bepaalde NAP-bout op zoek te gaan: een bout die midden op de Loenermark te vinden zou moeten zijn.

"Zou moeten zijn...", want na anderhalf uur moeizaam ploeteren over mulle ruiterpaden, waar mijn Kronan transportfiets toch niet zo geschikt voor bleek, was die mooie bronzen bout helaas onvindbaar. En zonder een goede foto ervan wilde ik mijn artikel eigenlijk niet inleveren.

Gelukkig had ik een plan B. Dinsdag zou het ook weer een mooie dag worden en wilde ik met de Strada voor het eerst in meer dan 14 dagen een ritje gaan maken. Om te kijken of de benen inmiddels weer voldoende kracht hadden voor de tocht naar Apeldoorn én om nog een poging te wagen zo'n NAP-bout te vinden en te fotograferen.

Zonder enige twijfel de meest geschikte fiets voor een tochtje van Dieren naar Doesburg.

En die bout?  Ja uiteindelijk vond ik er één, verstopt aan de voet van een transformatorhuisje tussen Dieren en Doesburg. Zo zijn er dus nog 34.999, soms goed verborgen en verspreid over het hele land. Maar met die benen viel nog wel een beetje tegen. Ik kwam vooruit maar het was een slappe bedoening. Morgen volgt de test in het echte woonwerkverkeer; een PR zit er dus waarschijnlijk niet in.

Voor de geïnteresseerden: zo ziet dat er dan uit... Een van de 35.000 NAP-bouten