Blowin' In The Wind

Er was vanochtend even een twijfelmoment. Voor kuststreekbewoners zal de wind die vandaag de Veluwe teisterde wel niks bijzonders zijn maar voor ons bosmensen in het verre binnenland woei het toch wel erg hard. Maar ik had een vergadering in Twello, ongeveer even ver weg als Apeldoorn, en het enige alternatief was een combinatie van trein en vouwfiets. Dan maar met de Strada zonder stormstrip!

En heb ik er wat van gemerkt? Jazeker! Het was af en toe best spannend. Vooral toen ik om een uur of drie aan de weg terug begon bleek de wind stevig te zijn aangetrokken. Terwijl ik bij een stoplicht stond te wachten rukte een enorme hand al aan mijn gele schuitje. En na dat stoplicht zou het open boerenland tussen Twello en Klarenbeek beginnen. Mijn ultieme stormuitdaging. Ik zette me schrap en besloot het ruime sop te kiezen maar niet harder te gaan dan zo'n 30 knopen.

Daar tussen de kale weilanden doorfietsend merkte ik voor het eerst dat een Strada een echt zeilbootje kan zijn. Een Wind Powered Vehicle dat aan de wetten der zeilkunst gehoorzaamt. Mijn gele bakje bleek een stormzeil en ik klemde mijn roertje stevig vast. Dat was wel nodig want talloze keren greep die enorme hand me weer weinig subtiel beet en zette me een halve meter of zo verderop weer neer. Ik wou nog Blowin' In The Wind gaan zingen zodat ik dat als titel voor mijn verslag kon gebruiken, maar merkte dat ik echt al mijn aandacht nodig had voor de navigatie over deze woelige baren.

En nog andere WPV'ers gezien? Één dappere fietser ergens voorbij Klarenbeek die in een hoek van 45 graden tegen de wind leunend, wanhopig probeerde vooruit te komen. Toen merkte ik ook pas hoe makkelijk ik die iets minder dan 30 km per uur wegtrapte. Er bestaat geen slecht weer, er bestaan alleen slechte fietsen, dacht ik en vroeg me af waar ik die wijsheid vandaan had. Maar ik moest er wel op blijven letten niet overmoedig te worden: een paar honderd meter verderop belandde ik bijna in de berm door zo'n onverwachte windstoot!

Langs het Apeldoorns kanaal was het allemaal wel zo'n beetje voorbij. De schuimkoppen stonden weliswaar op het water maar ik merkte er weinig meer van. Het ging mij voor de wind! Maar toen ik thuis kwam lag er een briefje op tafel van Anja. Of ik niet het kanaal was ingewaaid?  Ze had zich toch blijkbaar een beetje zorgen gemaakt over de risico's van de kanaalroute met dit weer. Als ik dat geweten had, had ik haar snel gerust kunnen stellen. "Lieverd, die storm komt uit het westen...", zou ik gezegd hebben, "...dat betekent dat ik als ik omvergeblazen word, ik helemaal niet in het kanaal maar in de berm beland en tegen een van die meer dan honderd jaar oude kanaalreuzen aan knal!". Dat zou haar wel gerustgesteld hebben.