Maar ja, als je eenmaal zo'n ordinair hoge snelheid hebt bereikt blijk je ineens in een toestand van snelfietsen te geraken. Ik bleef maar lekker doortrappen. Apeldoorn gleed met zomerse snelheden aan mij voorbij en ik bereikte het kanaal. Het bekende Apeldoornse Kanaal waar altijd wel iets te beleven valt.
Ik was daar net bezig om wat kunstfietsbochtjes te maken. Van die bochtjes die alleen een geoefende Stradapiloot nog met enige snelheid kan nemen, toen mijn gele bakje onverwacht heen en weer schudde door een korte luchtverplaatsing. Op mijn zwakste moment, tijdens die bochtjes als ik geen snelheid kan maken, was ik heel geniepig van achter beslopen en met grote snelheid ingehaald door een geheel in het zwart gestoken wielrenner. De schurk!
 |
| speed was in the air ♫ |
Eerst een groepje scholieren. Lieve jongens en meisjes allemaal, maar het duurt even voor je er met je fiets ("Banaaaan", joelden ze) voorbij bent. Terwijl mijn opponent in het zwart er zich heel gladjes langs kon wringen. Mij vonden ze veel leuker, dat weer wel!
En dan waren er nog die 26 bochten en bochtjes, al dan niet haaks. Elke keer ontsnapte ie me weer. Ik besloot rustig af te wachten tot na het grote kruispunt bij de Brugkabouter. Dan kwamen er immers geen kruisingen en bochten meer. En toen begon ik als een ervaren visser mijn prooi langzaam maar zeker binnen te hengelen. Z'n snelheid leek iets op te lopen maar dat beschouwde ik als de laatste stuiptrekkingen van een vis die aan de haak zit.
Hij begon wat te slingeren, niet zo vreemd als je aan de haak zit, en ik gaf een waarschuwende ruk aan mijn belkoordje. Bij dit type fietsers toeter ik nooit. Ze moeten namelijk niet denken dat ze door een bromfiets ingehaald gaan worden. Ze moeten hun hoofd gaan breken over de vraag welke fietser met zo'n oubollige oma's ding-dong bel een racefietser die wel 33 rijdt zou kunnen inhalen! De geestelijke kortsluiting die dan in het rennershoofd ontstaat gebruik ik om toe te slaan. Geniaal toch?
Ik schakel over naar de turbostand mét luchtverdunner voor extra snelheid. De cijfers op mijn snelheidsmeter buitelen over elkaar. Ik zie de zwarte wielrenner slingeren in mijn luchtverplaatsing. Dan bereik ik de Soerensebrug en in mijn spiegels zie ik zelfs geen zwart stipje meer.
Ik zei het al: speed was in the air!
Hoi Paul, ik was vandaag ook bevangen door het RIS syndroom. Ik werd ingehaald door een wielrenner, toen ik net optrok na de stoplicht. Hij trok snel op maar voelde al snel de rustige ademhaling van een Strada rijder in zijn nek. Hij reed ook ongeveer 33, haakte even aan toen ik hem met 37 voorbij reed, maar haakte even snel weer af. Bij de pont kwam hij weer bij, en daarna kon hij het testen ook niet laten. We stoven weg, tot dik boven de veertig. Maar hij moest er aan geloven. Mijn ademhaling was niet meer zo rustig. Hij reed trouwens ook ongeveer 60 kilometer per dag, en had mij wel vaker gezien. Petje af hoor!
BeantwoordenVerwijderenGroeten, Wilco
Je verhaal leest weer heerlijk weg Paul.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar dat bellen bij wielrenners. De gemiddelde wielrenner kijkt meestal vreemd om bij het horen van de dingdong bel bij hogere snelheden :)
Groet,
Dirk
Die Paul toch..........De ene dag schrijft ie over ouwe lullen lente fietsen met bijbehorend tempo, de volgende dag worden we weer getrakteerd op een levensecht raceverslag waar hij in de clinch ligt met een zwartrijder..............
BeantwoordenVerwijderenBlijft leuk om je blog te volgen, elke keer weer een verrassing!
Groeten, Adri.
Herkenbaar, Paul. Ik verklaar het maar als gevolg van een beetje mannelijk jachtinstinct.
BeantwoordenVerwijderenAfgelopen zondag, praktisch aan het eind van een 150km rit op mijn M5 CHR, kon mijn ook instinct het niet laten om twee best vlotte racefietsers even in te halen na een aankondiging met een Ting! met 40+ op de teller.
Toch een raar soort van genoegen, eigenlijk ;-)
De geestelijke kortsluiting wordt nog intenser wanneer je ze inhaalt met een quasi nonchalant elleboogje over de rand van de kuip;)
BeantwoordenVerwijderenHaha....en het is nog grappiger als je je eigen zwager, onhekenbaar vermomd als MTB snelfietser achteloos op niet-zweten-want-ik-wil-nog-even-op-bezoek-bij-zus tempo inhaald op zijn sportief-snelle rit van de legerkazerne naar huis....terwijl je even later bij het huis van je zus staat met de Quest met afgenomen kap en duidelijk is dat die redelijk volgepakt zit.
BeantwoordenVerwijderenHij kent mij als een te zware niet erg sportieve 40er dus de verbijstering is dan alleen nog maar groter dat er echt geen motortje in zo'n fiets zit :-)))
Blijft leuk dat voordeel van een stroomlijnfiets. En ik verbaas me er zelf ook nog weleens over waartoe je dat in staat stelt. Welliswaar heb ik 2 dagen nodig gehad om te herstellen van een 2 x 60 km ritje aan ~27 km/u gemiddeld ( daar wen je denk ik wel aan dat je het elke dag kunt ) maar zoweizo dat je in 2 uurtjes zo'n afstand kunt afleggen als je daarvoor totaal niet getraind bent is geheel op toe te schrijven aan het ontwerp van de velomobiel : comfortabel en voor een fiets behoorlijk snel aan matige inspanning.
Daar heb ik stiekem geen last van :-P
BeantwoordenVerwijderen