Zou het kunnen? Zou ik het wagen?

Jullie kennen mijn niet zo geheime liefde voor ijs en sneeuw, voor code geel in de witte uitvoering! Anja heeft er mee leren leven en in supermilde winters schreef ik mijn frustraties van mij af op dit blog. Zo had ik er geen last meer van maar jullie wel ;-).

De afgelopen twee weken alweer, ben ik eigenlijk een geluksvogel. Er is hier op de Veluwe een stoere laag sneeuw gevallen, plaatselijk wel méér dan 10 cm. En nu in elk geval de nachten koud blijven, blijft dat witte goedje ook nog eens goed liggen. Feest voor Paul, zou je dus denken. Nou dat klopt wel, alhoewel ik er als rondjesrijder tegenwoordig ook wel eens last van heb.

Wandelen kon prima, fietsen wat minder ;-)

Inmiddels is al die sneeuw keihard bevroren

Al die sneeuw gooit op dit moment wel eens roet in het eten en blokkeert routes die ik anders zou willen nemen. Ik heb alle tijd, dus een alternatieve route bedenk ik, in zo'n geval terwijl ik verder fiets. Ondanks deze permanente staat van code geel heb ik de afgelopen dagen toch het gevoel gehad dat ik nog iets, iets essentieels miste aan mijn mooie witte wintergevoel.

Vanochtend reed ik langs het Apeldoorns Kanaal. Ja, dat doe ik nog steeds wel eens ;-). Achter het riet hoorde ik ineens een opvallend geluid. Het leek op het schrapen van metaal op bevroren water. Ritmisch, van één en twee, van één en twee, weerkaatste dat geluid tegen de oever. Verdraaid dacht ik, het lijkt wel of er daar geschaatst wordt! En ja hoor, toen 50 meter verderop de rietkraag verdween zag ik 'm. Met soepele lange slagen, haast zwevend gleed ie over het zwarte ijs.

"Ik heb 't gevoel, of 'k op 't bevroren glas

Cirk'lend, zwevend, zwenkend op kunst'ge wijs,

Met 't buigend bovenlichaam daal en rijs:

'T is in mijn rug, of 'k zelf op schaatsen was."  *)

En toen wist ik dus wat ik nog miste. Ik wilde daar óók zijn, op dat gladde zwarte ijs. In mijn Strada, op spijkerbanden voortglijdend over een eindeloos bevroren kanaal. De Marathon Winterbanden die kleine stukjes ijs opwerpen die glinsteren in de winterzon. Schaatsers die ik passeer in een flits, geen stoplicht of kruising houdt mij tegen. En vlak voor Apeldoorn waar de pret voorbij is, en ik weer terug moet, stop ik bij zo'n gezellig koek en zopie tentje! Heerlijk! Verdorie waarom hadden we dit met Kerst niet?  Ja dát gevoel zou het helemaal af maken.

...Als ik de laatste schaatser passeer denk ik nog heel even "Zou het kunnen? Zou ik het wagen?" 





*) Het gedicht is een deel van het mooiste schaatsgedicht van Johannes der Mouw uit Brahman I