Drie jaar in het vak

Het begint net een beetje licht te worden als ik op vrijdagochtend 27 februari 2015 door de Apeldoornse Autoboulevard fiets. Achter de enorme glazen puien van de automobieldealers staat het blik glanzend en stilletjes te wachten op nieuwe baasjes. Ik steek over en fiets de laatste honderd meter naar het parkeerterrein van mijn werkgever. Het valt me op dat er al veel licht bij het gebouw brandt. Het lijkt verdraaid wel of er feestverlichting tegen de gevel zit. "Misschien is dat wel in verband met de waterschapsverkiezingen volgende maand" denk ik, tot ik iemand hoor roepen: "Daar komt ie!!!"

Op het moment dat ik het parkeerterrein opdraai krijg ik de schrik van mijn leven. Met veel geknal gaat vuurwerk de lucht in, een dweilorkestje zet aarzelend "Bicycle Race" van Queen in en van de bovenkant van de gevel ontrolt zich een enorm spandoek met de tekst: Paul, Gefeliciteerd met 3 jaar velomobielforensen!



OK, zo ging het dus niet. Zelfs al had ik 40 jaar heen en weer gefietst tussen Dieren en Apeldoorn, dan nog waren de festiviteiten véél bescheidener geweest. Laat ik het maar gelijk opbiechten, deze week heb ik zelfs geen meter gefietst. Geveld door de griep zit ik thuis niks te doen.

Maar dat doet niets af aan mijn daadwerkelijke drie-jaars jubileum als velomobielforens. Op 27 februari 2012 draaide ik dus voor het eerst het grote parkeerterrein in Apeldoorn op. Toen was er wél sprake van feestelijkheden. Het was de eerste werkdag in Apeldoorn voor alle medewerkers van het nieuwe (gefuseerde) waterschap. De rode loper was uitgerold.

Die 27ste was ook de eerste dag dat ik in functie was als veloforens. Dat bleek een leuke parttime baan te zijn voor een uur of zes per week. Je bent veel in de buitenlucht en ook nog eens veel actief bezig. Eigenlijk heb ik er niet eens voor hoeven solliciteren. Ik kon zo beginnen en volgens mij zijn er voortdurend vacatures voor dit soort baantjes. Afhankelijk van je werkgever is er soms zelfs sprake van salaris alhoewel dat in de meeste gevallen 'reiskostenvergoeding' wordt genoemd. Enige kennis en ervaring werd niet gevraagd. Ik hoefde zelfs geen sollicitatiegesprek te voeren alhoewel me wel op het hart werd gedrukt liever niet gelijk al het Apeldoornse Kanaal in te rijden. Dat zou slecht zijn voor het imago van het waterschap dat de waterkwaliteit ervan bewaakt.


En wat moest ik er precies voor doen? Nou, elke werkdag met de Strada heen en weer fietsen tussen Dieren en Apeldoorn. Tussen de heen- en de terugrit zat wel een verplichte pauze van een uur of acht waarvoor de vergoeding vreemd genoeg een stuk beter was. ;-).

Zo'n zes uur per week is dit mijn werkplek. Gaan ik niet over klagen dus ;-)

Het sprak me dus wel aan. Je was eigen baas en de kwaliteitseisen waren ook niet echt hoog. Onderweg werd je nog wel geacht wat te doen aan velomobielpromotie. Dat bleek eenvoudig te realiseren door iedereen netjes de ruimte te geven en hier en daar minzaam te zwaaien. Alleen het feit al dat ik me duurzaam langs het kanaal verplaatste was eigenlijk al voldoende. Een ideaal baantje dus en er schijnen in den lande nog tienduizenden onvervulde vacatures te zijn. Ik snap nog steeds niet dat die niet razendsnel vervuld worden.

Die drie jaar heb ik dus heel makkelijk vol gemaakt en er zullen nog heel wat jaren volgen. Wie weet kan ik dan ooit eens carrière maken en doorstromen naar de topfunctie van 'senior velomobielforens'. Maar daarvoor moet je geloof ik eerst 60 worden ;-)