Witte hoerastemming

Een van de eerste dingen die ik elke werkdagochtend doe is het aanzetten van mijn telefoon. Om een snelle blik op De Alwetende Buienradar te werpen. Pakken zich dichte buien boven mijn beoogde route samen dan weet ik wat mij te wachten staat.  Bij het wegwerken van een dampende kom Brinta (Havermout, hét krachtvoer voor elke velonaut!) kan ik me dan al geestelijk voorbereiden op een natte rit.

Vanochtend om een uur of half zes zag ik ze al digitaal over mijn schermpje schuiven. Een heel fraai buienfrontje dat bij deze temperaturen ongetwijfeld echte sneeuw zou gaan opleveren.  Althans dat hadden de weermannetjes en –vrouwtjes mij beloofd. En als je dit weblog regelmatig volgt weet je dat ik een echte winterfan ben. Elk jaar hoop ik op een strenge winter inclusief een fikse dosis krakend verse sneeuw.  Je kunt je dan ook voorstellen dat er een hoerastemming heerste in de woonkamer van huize Mooi Geel.

Afgelopen weekeinde werd me die de sneeuwpret nog door de neus geboord. Terwijl de ligfietsers van LOL door een dichte laag Veluwse sneeuw ploeterden (zie de tweet van Arjen Haayman hieronder) wandelde ik over het sneeuwloze strand van Vlieland. Heel mooi maar geen echte wintersport dus.

Mountainbiken #velomobiel pic.twitter.com/yjFW3cvaWH
— Arjen Haayman (@haayman) 1 februari 2015

Maar nu stonden alle seinen op wit. Al buiten Dieren zag ik de eerste vlokjes diagonaal in het licht van de koplampen voorbij komen.  Dat ging de goede kant op. Ik fietste verder en raakte toch wat teleurgesteld. Verdorie, blijken ze zelfs in het landelijke buitengebied ten oosten van Apeldoorn te strooien. Kan er een optie in de fietsrouteplanner bijkomen voor fietsen over ongestooide wegen? Speciaal voor mij? Ik wil knerpende sneeuw onder de Marathon Plusjes. Ik wil die mooie, typische drie-sporen van een velomobiel in de sneeuw achter kunnen laten. Ik wil veel wit spul op de weg.

Maar de sneeuwbui lijkt mijn frustratie te begrijpen en stuurt extra legioenen vlokken naar beneden. Dit begint er op te lijken!  Mijn benen malen tevreden rond in een winterse vreugdedans.  Dit wordt mijn eerste echte winterse woonwerkrit. Tijdens de Oliebollentocht 2014 heb ik mij hier goed op kunnen voorbereiden. De ijsrichels, de opgevroren sneeuw, alles was slechts voorbereiding op de dag waarvan ik wist dat die zou komen en waarop ik ongeduldig wachtte. En die dag is vandaag.

Een paar kilometer voor kantoor kruis ik een collega die per Greenmachine onderweg is. Hij waagt zich niet aan de mogelijk glibberige binnendoorroute die ik normaal rijd. Met zo'n tweewieler met onderstuur, vertelt hij me later, lig je zo op je zijkant. En dan is je stuur weer eens verbogen.

Voor mij maakt het allemaal niks uit, ik vier m'n sneeuwfeestje nog een paar kilometer en ben ’s middags dan ook behoorlijk teleurgesteld als dat witte spul alweer als sneeuw voor de zon verdwijnt.