In een Amerikaanse slee door Dronten

Zo in de loop van het jaar spaar ik allerhande kleine klusjes op om ik die dan in één keer aan te laten pakken.  Dat zijn dan kleine klusjes voor de specialisten in Dronten, wel te verstaan. Voor mij zijn het al snel grote klusjes en daar ben ik niet zo goed in.

Afgelopen maandag was de weersvoorspelling dusdanig dat ik besloot dat het weer eens tijd was voor kleine klusjes en grote afstanden. Naar Dronten is een 'op en neertje' vanuit Dieren al gauw 160 kilometer, maar die dag zou dat flink meer worden.

Collage van de QuattroVelo waarin ik een een stukkie zou gaan rijden

Ik plan het meestal zo dat ik tegen koffietijd in Dronten aankom. Groot voordeel: er is koffie en iedereen heeft tijd voor een praatje en het uitwisselen van de laatste velomobielnieuwtjes. Over de Quattrovelo bijvoorbeeld. Die is zo goed als af maar 'the devil is in the details' en de 80-20 regel lijkt ook hier van toepassing, Afgelopen weekeinde zag ik onderstaande videoclip van een Duitser die meldde: "Nach einstündiger Probefahrt war klar: das Quattro Velo wird meins werden." Als ik het goed begrepen heb zal de QV komend voorjaar echt in productie gaan. Dus Rainer, 'nog ein wenig Geduld!'



Ik had het woord Quattrovelo nog niet laten vallen of Allert bood al aan dat ik na de koffie wel een proefrondje mocht maken. Waarschijnlijk paste ik er zonder veel verstellen in.

Terwijl Theo de volledig futloze veren uit mijn Strada verving door gloednieuwe blauwe exemplaren klauterde ik in de Quattrovelo. Het was lang geleden dat ik in een andere fiets dan de Strada had gereden. Een paar jaar geleden fietste ik een stukkie in de Mango van dorpsgenoot Lorenz en helemaal in den beginne heb ik ook in een Quest proefgereden, en zelfs in een rode Sunrider. Ik heb er inmiddels bijna 1200 vlieguren als velopiloot opzitten dus ervaring heb ik nu genoeg. Vier jaar geleden was dat heel anders. Toen zat ik te bibberen in de Quest waar ik de eerste keer in proefreed ;-).

De eerste indruk: ik nam plaats in zo'n Amerikaanse slee. Zo'n benzineslurper uit de jaren '50 met  veel chroom en van die haaienvinnen achterop. Ja sorry hoor, de hele vorm van de QV is beslist karakteristiek en dan slaat mijn fantasie moeiteloos op hol. En groot dat zo'n QV is. Nagemeten blijkt ie dan toch 4 centimeter korter te zijn dan een Quest maar wel 18 centimeter langer dan dat Stradaatje van mij. En dat riante achterwerk droeg beslist bij aan dat gevoel.

Het Amerikaanse sleegevoel: lekker veel ruimte om kratjes bier en kinderen mee te nemen. Veel kampeerspullen mag ook of gaan de eigenaren van dit soort auto's nooit kamperen? (Bron Pixabay)

En hoe reed ie? Ik slalomde direct al met hoge snelheid tussen die betonnen paaltjes, daar ergens achter Velomobiel.nl, door. Met hetzelfde gemak als in mijn eigen fiets trapte ik 30-32 kilometer per uur. De wegligging leek me prima maar ik ben niet zo'n hardfietser en zelfs met mijn superstabiele Strada is het zeker 3 jaar geleden dat ik een wieltje gelicht heb in de bochten. Het achterkantgevoel was wel weer anders. Bij het passeren van ribbels en gootjes voelde ik het achterwerk van de QV soepel heen en weer wiegen. Logisch met die twee wielen.

Prettig was het nieuwe schakelyssteem aan het stuur. Met zo'n 'Rapid Fire' shifter kun met je duim razendsnel heen en weer schakelen zonder elke keer je pols uit de kom te draaien, zoals met het oude draaisysteem.

Er zijn nu ook mooie foldertjes van de QV (en van de drie andere modellen van vm.nl)

Volgens mij is de QV productieklaar want het voelde allemaal heel vertrouwd, comfortabel, stabiel en solide aan. De Quattrovelo is een uitstekende fiets die je waarschijnlijk aan gaat schaffen vanwege één of meerdere redenen:

1. de wens om bochten en oneffenheden (ijsribbels, tramrails) sneller en stabieler (=veiliger) te nemen. Ook heb je meer grip in sneeuw en modder;
2. je wil een kratje bier (past dat?) of een kerstpakket of een kind mee kunnen nemen, of alledrie. Of je bent een velomobielkampeerder die graag wat extra's meeneemt zonder aan een aanhanger vast te zitten. Bij Velomobiel.nl zelf noemen ze deze fiets "misschien wel de best reisvelomobiel..."
3. je vindt het gewoon een hele mooie fiets. Da's al reden genoeg.

Na een kwartiertje was ik weer terug bij velomobiel.nl en daar vroegen ze me gelijk of ik wel geprobeerd had de QV om te krijgen, want dat zou me toch niet gelukt zijn.

Theo had inmiddels de veren vervangen en nog wat andere kleine klachtjes opgelost. Het was half twaalf, een mooie tijd om weer naar Dieren te vertrekken. Buiten brak de zon door en met wat geluk zou ik om haf drie in Dieren kunnen zijn.  Na een kilometer of 15 kwam Elburg in zicht en hoorde ik een bekend geluid bij het achterwiel. "Het zal toch niet..!", dacht ik. De inmiddels vierde spaak in mijn achterwiel had het begeven. Ik besloot verstandig te zijn en toch maar 'even' naar Dronten terug te rijden. "Hmm, vreemd", zeiden Theo en Allert. "Meestal breken de spaken van het voorwiel, dit maken we  niet vaak mee." Bij nadere inspectie bleek dat ook deze spaak, net als de drie vorige, geknapt was op het punt waar ie een ander spaak kruist.

Strada 94 in de etalage

Met al die extra kilometers vond ik het wel prettig dat mijn Dronten-Dieren route standaard langs het kantoor in Apeldoorn Noord komt waar ik op werkdagen te vinden ben. Ik stortte mij daar gretig op een enorme gevulde koek en een paar bekers warme Choco de Luxe uit de koffie-automaat.

Om vijf uur rolde ik uiteindelijk Dieren binnen. Zo'n 190 kilometers stonden op de teller. "Een mooie training voor de Oliebollentocht, Paul", had Theo bij Velomobiel.nl nog gezegd. En hij had gelijk.