Blaffende honden bijten niet?

'T is alweer een hele tijd geleden. Maar pas nu schrijf ik er er wat over. Er waren altijd onderwerpen genoeg die veel leuker waren om met anderen te delen. Maar nu er niet meer te zien is dan een vaag litteken op mijn linkerschouder moet het verhaal toch maar eens opgeschreven worden. Ook al was het niet leuk.

Het was nog in de tijd van mooi, droog en zonnig weer. De tijd die we meestal de zomer noemen. Ik fietste van kantoor naar huis maar niet mijn gebruikelijke route. In plaats van al vroeg het Apeldoorns Kanaal over te steken liet ik mij nog kilometers zuidelijker afzakken omdat het zo lekker fietste in de schaduw van die grote bomen. Genieten!

Aan het einde van het fietspad stonden wat Dierenaren gemoedelijk te kletsen in de schaduw. Met hun honden en hondjes. Tja, en zoals jullie weten hebben wij velonauten een soms wat moeizame relatie met deze categorie huisdieren.

Ik was het gezelschap nog maar net voorbij of ik hoorde geblaf en gegrauw achter mij. En snel sprintende hondenpoten. "Hierrrrr Terry, kommmmm terrrug", riep het baasje nog. Maar we weten allemaal dat die baasjes meestal niks te vertellen hebben. Ze zijn alleen maar het baasje als Terry aan het lijntje zit. 

Blaffende honden bijten niet? (Bron Flickr)

Binnen een paar seconden hoorde en voelde ik een hond achter op m'n fiets springen. Ik hoorde de poten krassen en langs de gladde achterkant afglijden. "Ik ga mooi niet stoppen", dacht ik en besloot gewoon zo hard mogelijk door te rijden. Dat was niet erg hard want juist daar is het wegdek voorzien van grote ruwe klinkers. En ik moest ook nog eens op verkeer letten dat van rechts kon komen.

Links van me rende inmiddels een mini-keffer mee. Ook helemaal hoteldebotel. Met een ruk aan het stuur probeerde ik die te overrijden maar dat lukte niet. Ik kon me beter concentreren op onze veel grotere viervoetige vriend die inmiddels blaffend en grauwend langszij was gekomen.  Dat langszij komen gebeurde nogal plotseling én heel dichtbij. Ik schrok er behoorlijk van en deinsde naar links waarbij mijn schouder onzacht in aanraking kwam met de mooi gele rand van mijn fiets. Au! Ik deed nog een paar pogingen om het beest te pletten tussen de stoeprand en mijn onverbiddelijk ronddraaiende rechtervoorwiel maar dat hielp niet echt. "Had ik nu maar een Dazer, of pepperspray of een shotgun, of een valluik in de weg", dacht ik.

Na een tijdje hadden ze er natuurlijk genoeg van en kon ik weer rustig, zij het met kloppend hart, verder fietsen naar huis. Poeh, dat was niet leuk...  Gelukkig had ik geen schade en ontmoet ik ook wel eens een leuke hond.