Into Nature langs de Ems

Er lag nog een stapeltje vakantiedagen op ons te wachten en die hebben we vorige week opgenomen. Vakantie wil in mijn geval al meer dan 30 jaar zeggen dat ik met de fiets op vakantie ga. De reis ernaartoe mag dan met bus, trein of vliegtuig gaan, de vakantie zelf is zonder uitzondering een fietsvakantie. Ik weet niet beter dan dat dit normaal is.

Met ruim een week voor de boeg hadden wij onze aandacht gericht op het Hoge Noorden van Nederland om vandaar uit langs de Duitse Ems Radweg weer af te zakken tot op Dierense hoogte. De eerste dag zette in elk geval niet de toon voor de rest van de week. Het regende en miezerde toen we over de IJsseldijken naar het noorden fietsten. Pas toen de Noordoostpolder in zicht kwam, we zouden gaan kamperen bij Camping de Mig (tip van Belle) bij Kraggenburg, brak de zon echt door.

Camping de Mig. Met een echte Mig op de achtergrond

En als er geen MIG voorhanden is maken we zelf wel het geluid van een opstijgende
straaljager met onze MSR Dragonfly benzinebrander

Een leuk terreintje, zie het uitgebreide verslag van Belle, met een wat weerbarstige aanmeldprocedure. Je meldt je aan bij een zelfbedieningssysteem waar het ons in eerste instantie niet lukte om er een pasje aan te ontfutselen. Uiteindelijk bleken we zelfs twee  plekken te hebben geclaimd ;-) en kregen we toch nog één pasje. Let op: met dit pasje geeft de douche warm water maar dat kost wel 0,25 cent per minuut. Na vijf minuten (= 1,25 euro) stopt het water vanzelf maar je kunt ook eerder stoppen. Best wel duur voor een warme douche van vijf minuten. Overigens kreeg ik alleen koud water maar na een klacht per e-mail reageerden de beheerders snel en beloofden de 1,25 euro terug te storten. Verder een rustig terreintje aan een vaart waar geregeld boten en jachtjes voorbij komen.

De volgende dag reden we Drenthe in. Het doel: de kunstmanifestatie Into Nature. Op allerlei plekken binnen en buiten tussen Assen en Eelde is er van alles te zien. Moet je wel van kunst houden natuurlijk ;-). En is me er nog iets van bij gebleven? Bijvoorbeeld de grafheuvel waar je in kon gaan zitten. Binnen las een zweverige stem allerlei zweverige teksten voor, zoals "It's never too late, to positively desintegrate." Tja... 

Bezoek eens een grafheuvel want het "is never too late to positively desintegrate"

Kunstwerk van stuifmeelkorrels. Bijzonder als je nagaat de de maker ervan maanden bezig is geweest om genoeg stuifmeel te verzamelen om zoiets te kunnen maken.

De voormalige luchtvaartschool Eelde. Op de voorgrond de Monolith waar het water tegenop stroomt en op de achtergrond de Conibeer die ooit groen was. Denk daar maar eens diep over na!

Net buiten Groningen Airport (v.h. vliegveld Eelde) liggen de gebouwen van de voormalige luchtvaartschool. Die zijn al behoorlijk in verval geraakt. Wel een mooi decor voor het eindpunt van de Into Nature kunstroute. We hadden nog tijd genoeg om door te fietsen naar natuurkampeerterrein Wildemansheerd in het Oost Groningse land.

We waren de volgende ochtend nog maar kort onderweg toen ik achter mij een kenmerkend rommelend geluid hoorde. Een seconde later zoefde er een mooie oranje Quest voorbij. Die was van Xander Niezing die zich voor zijn werk als pianostemmer in het buitengebied vooral per velomobiel verplaatst. Xander stak zijn duim op en riep ons toe: "Super!".  Hoe ik dat allemaal weet? Nou, zijn naam stond nogal duidelijk op zijn fiets. Hij moet natuurlijk gedacht hebben: dapper hoor twee fietsers op fietsen met zo'n zadel hier in de Oost Groningse leegte. Laat ik ze een hart onder de riem steken.

Dat was echt niet nodig Xander, het weer was subliem en de wind werkte mee. Voor we er erg in hadden waren we in Duitsland en fietsten we langs de rivier de Ems naar het zuiden. De afwijkende route want getuige de enorme aantallen routefietsers die ons tegemoet kwamen fiets je als 'anständiger Radfahrer'  van de bron naar de zee en niet andersom.

Niet alleen Xander was erg vriendelijk. Bij de Drentsche Aa stonden twee  ligfietsers, net toen wij daar aan kwamen rijden. Eén van hen riep toen ie ons zag: "Kijk dat is nog eens echt fietsen!". Aardige mensen toch die ligfietsers ;-).

Die routefietsers waren eenvoudig te herkennen aan kun typisch Duitsche routefietseruniform: helm, stoer jack ook bij 30 gr., kniebroeken, vierkante fietsttassen, altijd licht aan en vanzelfsprekend op een 'Elektrorad'.  Ze kwamen in groepen van 10-15 personen voorbij.

Heerlijk fietsen langs de toen nog brede Ems

Kijk dat kunnen die Duitsers goed: mooie Schutzhütten, waar je als fietser aangenaam kunt uitrusten ook bij slecht weer. We hebben ze zelfs met wc's gezien.

Het was intussen bloedjeheet. Bij Rheine (links de Ems) bleven we  lang in de koele schaduw zitten.

En toen was de GPS kapot. Het was weer helemaal terug in de tijd met bordjes kijken en kaarten lezen. Maar we hebben het gehaald!

Het was mooi fietsen langs de toen nog brede Ems. Mooie brede paden, verhard en halfverhard. We zouden in totaal zo'n twee en een halve dag langs de Ems rijden maar een groot deel daarvan hebben we niets van de rivier gezien. Die rivier wordt nl. steeds smaller en bochtiger. Wegen en paden lopen er niet meer langs. De routemakers van de Ems Radweg sturen je dan over piepkleine binnendoorweggetjes. In steden en dorpjes is het zoals vaker in Duitsland huilen voor ons fietsers. Stoepjes, hekjes, onmogelijke bochten en oversteekjes. Met een velomobiel is het volledig fietsen van deze route dan ook bijna onmogelijk.

Omdat de tijd begon op te raken verlieten we  in Greven de officiële route. Op eigen kracht fietsten we naar het westen waar ergens Winterswijk moest liggen. Meestal navigeren we  dan met de Dakota 20 gps op het stuur. Maar uitgerekend toen gaf die de geest. Met een papieren kaart en de fietswegwijzers lukte het nog best.

Kampeerterrein Lutje Kossink bij WInterswijk waar de mais altijd hoger staat

Laatste stop op de dijk bij Bronkhorst. Een heerlijk Bronkhorster biertje van de brouwerij uit het nabijgelegen Rha.

En nu het antwoord op de vraag die iedereen al aan het begin heeft gesteld! We fietsten 720 kilometers. Hard ging het niet, want net als in de Strada, doe ik het graag rustig aan. Anja fietst altijd voorop en dan komen we uit op een kruis-snelheid van ergens tussen de 15-20 kilometers per uur.