"Can I sit inside..?"

Het was afgelopen donderdagmiddag en ik was net gestopt bij ingang Otterlo van de Hoge Veluwe. Ik was weer op de terugweg van een bezoekje in Amersfoort en had besloten door het nationale park te rijden. Als bezitter van een jaarkaart kan ik zonder dat het me elke keer 9,50 kost zo vaak ik maar wil de mooiere route door het park kiezen. Bij de ingang moet je die jaarkaart dan wel even laten zien.

Ik was nog maar net uitgestapt toen op mijn schouder werd geklopt. Ik draaide mij om en zag daar een klein vrouwtje met een enorme camera om haar nek, ik schatte zo in dat ze uit China kwam. Op korte afstand stond een hele groep van haar landgenoten (ze zijn nooit alleen ;-) afwachtend naar mij te kijken. "Can I sit inside to take picture?", vroeg het kleine vrouwtje, "it's so cool!"  Dat mocht natuurlijk niet, want als ik het haar zou toestaan moest het hele reisgezelschap natuurlijk ook proberen. "To take picture!".

"So cool....!"  ( Origineel via Flickr)

Om de pijn toch wat te verzachten moedigde ik ze enthousiast aan om vooral foto's te maken. "You can take as many pictures as you want, it's completely free", zei ik met een vette ;-) die ze waarschijnlijk toch niet begrepen omdat ze MGINL niet lezen. "Tank you, tank you", zeiden ze en vrijwel direct werd ik onder vuur genomen door een hele batterij aan foto-apparaten: ik zag minstens vijf  iPhones, een dikke Canon 5D Mark IV met een enorme lens, en een onbekend aantal compactcamera's. Gaaf hoor, het gaf mij weer heel even dat 'rode loper gevoel'. Als velomobielrijder kick ik vanzelfsprekend op elk beetje aandacht dat ik kan krijgen. Ik had echter nog zeker 35 kilometer voor de boeg, dus ik moest verder. "One last picture, please", riep ik. Terwijl ik wegreed hoorde ik achter mij de camera's nog klikken. "So cool..!"

Vijf kilometer verder, midden op de fraaie zandverstuivingen, stopte ik alweer. Ik wilde op een rustige plek de meegenomen banaan op te eten. Dat doe  ik liever niet met half China erbij. Terwijl ik die banaan rustig wegwerkte kreeg ik ineens een dieper inzicht. Dit soort interacties met de gewone man langs de weg had ik eigenlijk het afgelopen jaar véél te weinig. Als forens mengde ik mij noodgedwongen onder de gewone fietsers maar sinds meer dan een jaar fietst ik meestal ruim buiten de spits en kom ik zelden andere fietsers tegen. En eerlijk is eerlijk, ik vermijd ze ook wel een beetje. Door mijn optreden voor Chinees publiek  realiseerde ik mij dat dit soort contacten toch een beetje de krenten in de pap zijn. De "banaaaaan!!!" joelende kinderen, de big smile van de dames als je met je viriele trapautootje voorbij scheurt, de scholieren die je net als de Chinezen 'retecool' vinden...

Moraal van dit verhaal
Ik moet mij toch wat vaker onder de mensen begeven en niet als een in zichzelf gekeerde ligfietsidioot kilometertjes maken. Bovendien...dit soort ontmoetingen leveren gegarandeerd stof op voor een nieuw verhaal met een knipoog op dit blog ;-).