Een ontdekkingsreis naar jezelf

Als je overstapt van een situatie van forensen naar 100% recreatief fietsen krijg je heel wat voor je kiezen. Denk maar niet dat dat makkelijk is. Ik wijdde al eens een hele blogpost aan mijn slimme aankleedroutine waardoor ik makkelijker de drempel kan nemen om geregeld een stukkie te gaan fietsen. Ik kan jullie verzekeren: die truc werkt nog steeds.

Maar als je dan eenmaal op weg bent doet zich het volgende levensgrote probleem voor: waar gaat de reis naar toe? Eigenlijk ga je (bijna) nooit ergens naar toe. Je vertrekt en een paar uur later arriveer je bij het vertrekpunt. Zoiets heet 'een rondje' en daar had ik dus voorheen altijd wel een pesthekel aan. Wat was het heerlijk om elke werkdag precies dezelfde route heen en terug te rijden. Het had iets meditatiefs. Terwijl ik deze blogpost schreef ontdekte ook René deze kant van het fietsen. Ik zeg met opzet ‘meditatiefs’, want dat bleek naast de pure fysieke inspanning inderdaad wel een van de grote pluspunten van dat woonwerkvelomobielen te zijn. En al die matineuze zonsopgangen natuurlijk.

In de eerste maanden van mijn ‘nieuwe leven’ reed ik nogal saaie rondjes, meestal een eind langs het Apeldoorns Kanaal en dan ergens links- of rechtsaf, om met een boogje weer huiswaarts te rijden. Na een paar weken had ik dat wel gezien en begon ik langzaam maar zeker naar een nieuwe manier van rondjesfietsen te groeien. Een methode die ik inmiddels zodanig verfijnd heb dat ik hem met jullie wil delen. Niet interessant voor ‘hard core’ forenzen maar wel voor iedereen die wel eens een rondje wil rijden maar niet weet waar naartoe.

Ik heb deze methode het 'Stream of Consciousness' fietsen genoemd naar de techniek die wordt toegepast in romans en verhalen om een grote veelvoud van indrukken weer te geven die zich aan het bewustzijn van een individu spontaan opdringen..

De SOC techniek volgt als het ware de grilligheid van de gedachten en gevoelens van de personages.Het gaat om de continue stroom van gedachten van een persoon, reflecties die voortvloeien uit observaties. Onze geest springt zonder duidelijke logica voortdurend van de ene gedachte op de andere

Hoe gaat dat in z’n werk? Eigenlijk heel simpel. Ik vertrek zoals altijd vanuit Huize Mooi Geel. Waarheen is per definitie onbekend. Al op de eerste splitsing, 5 meter van de garage-uitrit neem ik een intuïtief (!) besluit: rechtsaf of linksaf. Ik laat mijn daarbij leiden door de veelheid aan indrukken die op dat moment op me af komen. Een auto die er aan komt, een vogel die voorbij vliegt, of ik zin heb een scherpe bocht te maken, de stand van de zon en ga maar zo door. Grilligheid is hier het sleutelbegrip.

Zo gaat dat bij vrijwel elke splitsing. Verrassend genoeg denk ik tijdens het fietsen vaak: "...en dan ga ik zo meteen rechtsaf...". om bij de volgende splitsing te merken dat mijn handen, zonder dat ik er zelf erg in heb, het stuur al naar links draaien. Kijk, en dan ben je goed bezig.

Als je dit kunstje een paar keer goed toepast kom je vanzelf op allerlei nieuwe weggetjes terecht en ontdek je verrassende uithoeken van je eigen regio. En nee, ik kan toekomstige SOC  fietsers gerust stellen: je zwalkt niet als een dronkenman over rare kronkelige routes door het land. Je hoeft het zelfs aan niemand te vertellen dat je deze wat zweverige techniek gebruikt want later op Strava lijkt je route heel normaal. Het lijkt op een gewoon rondje.

Als je echt helemaal ontspannen bent werkt deze techniek het best. Als je ermee begint heb je dan ook vaak wat hulpmiddelen nodig. Een Tibetaanse klankschaal in de fiets schijnt te helpen, een paar staafjes wierook aansteken ook. Het vooraf innemen van een bescheiden hoeveelheid trappistenbier, 20 jaar oude port of dito whisky bevordert ook de juiste geestestoestand.

SOC fietsen is een misschien wel beetje zweverig maar je krijgt er veel voor terug!

Het moet uiteindelijk allemaal  vanzelf gaan en dan krijg je het soort ervaringen zoals ik die deze week had. Ik was bij Bronkhorst de IJssel overgestoken en was daarna lekker door blijven rijden. Ik had geen idee waar ik was (dat is een héél goed teken) en toen zag ik ineens het bordje Keijenborg. “Shit” , dacht ik, “...ik begin nu wel een beetje ver van huis te raken.”  Ja, in een vergaande 'state of consciousness' fiets je ongemerkt verder weg dan je denkt. Uiteindelijk rij je geen rondjes meer maar is elke fietstocht een ontdekkingsreis naar jezelf ;-).

Kortom, een ideale techniek voor mensen die niet van rondjes houden, graag vakjes rijden, veel kilometers willen maken, nieuwe verten willen ontdekken en/of heel veel tijd hebben. Om het helemaal perfect te maken moet ik alleen nog Anja's yogamatje verknippen tot stoelmatje. Dan is mijn fiets 100% 'soc'-klaar!