Het gaat bergopwaarts met mij

Met de ligfietsers van LOL rijdt ik al heel wat jaren mee. Ze weten daar wat ze van me kunnen verwachten. Als stabiele factor kom ik of niet, of met de velomobiel. Bij de andere LOL-lers is het altijd maar afwachten met welke van hun n+1 fietsen ze  nu weer gaan verschijnen. Een ander punt waar je bij mij altijd zeker van kunt zijn is mijn afkeer van het heuvelopwaarts fietsen met de velomobiel. Hoe licht je ook schakelt het blijft altijd een gemartel om die zware gele bak de Veluwse hellingen op te duwen. Bij LOL ritten die over en door het Veluws hooggebergte zouden gaan had ik dan altijd twee  mogelijkheden: ik haakte eerder af of ik haakte nog eerder af. Ik had er gewoon geen zin in op m'n vrije zondag. Dat gezweet en gedoe zo'n helling op. Gelukkig is daar binnen LOL ook best wel een stukje begrip voor.

Maar sinds ik zeeën van tijd heb en die naar hartelust kan bevaren is er iets veranderd. Ik heb mij ontwikkeld! Jazeker, op m'n oude dag ben ik niet stil blijven staan maar ben ik nieuwe uitdagingen aangegaan en heb ik nieuwe verten ontdekt. Te beginnen met de gevreesde hellingen van de Lange Juffer, de Posbank, de Schaapsallee en andere illustere bergtoppen in de regio Dieren en Veluwezoom.

En omdat ik er zo langzamerhand vertrouwen in begin te krijgen dat ik eigenlijk echt wel een beetje een helling op kan fietsen wil ik er nu, met inmiddels vele hoogtemeters op mijn Stravapalmares, wel wat over schrijven.

Zo voelde ik me na mijn eerste helling (Foto van de top van Mt Everest door Mario Simoes)

Het begon er eigenlijk allemaal mee dat ik ontdekte dat je heel slim naar de Posbank kon fietsen. Ergens achter Dieren fiets ik het bos in richting pannenkoekenhuis de Carolinahoeve. Van daaruit kun je hééél geleidelijk over brede betonfietspaden naar het uitzichtpunt van de Posbank rijden. Nee, nee, niet over de autoweg want daar zitten gemene hellinkjes in en dat wil je niet. En als je dat tochtje 's ochtends doet heb je het hele bos voor jezelf. Niks grijze golf of enge wielrenners. En zo volgde het ene Veluwehellinkje naar het andere. Best wel een beetje leuk om te doen.

Beneden zie je alleen maar bomen, maar boven zie je het hele bos

Klimmen wordt beloond met mooie uitzichten. Dit jaar overigens bijna geen bloeiende heide door de droogte

Het bewijs: uitzichtpunt de Posbank

Op een gegeven moment begon ik overmoedig te worden. "Weet je wat", dacht ik, "nu ga ik eens over de Bovenallee bij de Emma Pyramide naar Rozendael..."  Dat had ik niet moeten denken, of eigenlijk ik had onderaan die beruchte helling met haarspeldbochten op het allerlichtste verzet moeten schakelen.  Dat had ik, overmoedig door eerdere successen, niet gedaan. Het schijnt hier wel 8% te zijn en daar had ik me goed op verkeken. Ik viel stil, compleet stil. Achter mij hoorde ik twee wielrenners puffend naar boven zwoegen. Snel stuurde ik de Strada de berm in en deed of ik een zéér dringend telefoontje moest beantwoorden ;-). Zo ben ik dan ook wel weer. Zodra ze voorbij waren, sprong ik uit de fiets en duwde de Strada zo snel mogelijk de laatste steile bocht omhoog. Niemand mocht mij zo zien.... Daar ga ik dus voorlopig niet meer langs.

Maar toch, ik heb een voorzichtige start in het bergklassement gemaakt en om dat persoonlijke groeipad gaat het. Stilstand is achteruitgang, zeker op een helling.