Een kerstverhaal

Het kerstdiner begint op z'n einde te lopen. We hebben er drie gangen op zitten en, godzijdank, Anja komt met het toetje binnen. Één van haar specialiteiten: een 'bombe brûlée', een übermachtig mengsel van slagroom, ijs, cake met een chocolade-vruchtensaus met véél drank erin. Zelfs oom Jos zal de komende minuten z'n mond houden. Ach, het hoort er allemaal bij als je een familiekerstdineetje organiseert.

Zo krijg je ze wel een paar minuten stil, maar wat komt onvermijdelijk daarna...?

"Gelukkig is dit niet van dat vegetarische spul...", mompelt oom Jos nog even maar dan houdt ie z'n mond. Vooral omdat tante Mia 'm een gemene trap onder tafel geeft. Mooi hoor, al die warme saamhorigheid en tradities met Kerst. Ik weet ook al precies hoe het straks verder gaat, na die fameuse 'bombe brûlée'. Dan komt het gesprek onvermijdelijk op fietsen en dan is er altijd wel één wijsneus aan de grote kersttafel die roept: "Hé Paul jij hebt toch zo'n banaanfiets?". Ik zweer het jullie, nooit begin ik er uit mezelf over, alhoewel ik als velomobielrijder normaal gesproken kick op elk beetje aandacht wat ik kan krijgen. Maar niet met Kerst! 

Ik probeer het onderwerp altijd een beetje af te houden want onvermijdelijk, na het beantwoorden van allerlei onzinnige en bekende vragen over dit onderwerp komt er iemand met Dé Vraag: "Als Anja koffie zet dan kunnen wij die fiets van jou even bekijken, Paul?" En voor de lieve kerstvrede stem ik dan altijd in en lopen we naar de garage waar 'dat ding' staat. 'We' dat zijn dan de mannen in het gezelschap want tante Suus,  tante Mia en nichtje Carolien vinden het te koud buiten. Misschien dat er daarom zo weinig vrouwen in een velomobiel rijden?

Ik doe het licht aan in de garage....

Ik doe het licht aan in de garage, en schuif de vijf andere fietsen aan de kant dan begint het. "Best wel een mooi ding, maar wel laag hè? De stemming onder de heren is meestal wat uitgelaten vanwege de drank die in die 'bombe brûlée' zat. "Doe de lampjes eens aan", gilt neefje Johnnie. "Kerstlichtjes", joelt de hele bende als de dubbele koplampen aanflitsen. "En nou wil ik er wel even inzitten...", roept oom Jos. Nu begint de zaak te ontsporen en grijp ik naar mijn geheime wapen. Het werkt elk jaar weer met elk gezelschap.  Ik roep, terwijl ik oom Jos alvast subtiel naar de garagedeur duw:  "Jongens, Anja heeft de koffie klaar en ik maak zo die fles twintig jaar oude port open!"  

Voor ik er erg in heb staat iedereen alweer buiten. Godzijdank, mijn fiets heeft de kerst in elk geval dit jaar weer overleefd!