Only mad dogs and velonauts...

Vroeger, ja vroeger, toen velomobielen nog van gele glasvezel waren en de gulden van hout, toen keek je niet op de Buienradar. Je ging gewoon. Maar toen was er ook nog geen alwetend buienorakel waar je met heel je velomobiele ziel en zaligheid van afhankelijk bent.

In elk geval zat ik vrijdagavond nogal uitgebreid te kijken naar het eventueel mogelijk voorspelde verloop van de waarschijnlijk te verwachten buienfronten. Ook als je met een velomobiel op pad wil maakt het toch wel een beetje uit of het droog is, gewoon nat of kletsnat. Voor mij maakte het extra uit want ik had het snode plan opgevat om aan te sluiten bij de sinds gisteren fameuze Nieuwjaarsrolletjestocht van ligfietsclub Mooi Twente. Het startpunt was Hengevelde, een Twents dorpje op een fietsafstand van vijftig kilometers van huize Mooi Geel. Tel daarbij op de tocht zelf en je komt al gauw aan een rondje van 160 kilometer. Dan moet het weer wel een béétje leuk zijn ;-).

Only mad dogs and velonauts go out in the midday rain

Niet menselijks is mij vreemd dus ik stelde de definitieve beslissing om te gaan uit, tot het laatste moment, tot zaterdagochtend half zeven. Op dat tijdstip moest ik namelijk opstaan om op tijd te kunnen vertrekken. Die ochtend keek ik op het buienorakel: niets, geen spat, geen drup. Ik deed de achterdeur open en stak mijn arm naar buiten voor de realitycheck: niets, geen spat,  geen drup. Dat betekende een 'go' en drie kwartier later zoefde ik door een doodstil Dieren naar het oosten.

En het ging heel goed. Iets na half tien rolde ik nog steeds kurkdroog de oprit van de woning van Mooi Twente voorman Tonnie op. Daar zouden die beroemde nieuwjaarsrolletjes geserveerd worden. Met slagroom en véél koffie! 

Één van de nieuwjaarsrolletjes. Er waren er meer hoor....

Zelfs toen we drie kwartier later met vier velomobielen  en één open ligger richting Boekelo vertrokken viel er nog (vrijwel) geen spat. Bij 'De Buren' in Boekelo was het erg rustig en aangenaam warm en droog. Door schade en schande wijs geworden weet ik dat ik  tijdens zo'n wat langere tocht met koud weer goed, erg goed, moet eten. Terwijl de rest appelgebak bestelde liet ik een Twents Twaalfuurtje aanrukken: een kloeke kroket, twee maal stevig brood, een omelet, ham, salade en een  emmertje soep. In mijn velomobieltas zaten nog zes krentenbollen, voor onderweg. 

Nog belangrijker dan goed weer: goed eten!

De Heilige Buienradar had het vrijdag al accuraat weten te voorspellen: om een uur of één zou het gaan regenen in het verre oosten van het land. En dat deed het uitbundig. Als gekend dekselmijder trok ik mijn geheel in huisstijlkleur uitgevoerde velomoponcho uit de tas. Nu wel een handig ding... 

De velomoponcho in de juiste kleur...

Toch was ik mijn medefietsers dankbaar dat de route iets ingekort werd waardoor ik op een mooie tijd weer Hengevelde binnenreed.

"Je schiet aardig op", antwoordde Anja toen ik haar net voorbij Borculo meldde dat ik alweer een tijdje op de terugweg was. Zelf had ik dat gevoel niet want de regen werd steeds natter. Dat ze een foto meestuurde van bakvormpjes met gembermuffins in de oven, sleepte me wel weer door die regendip heen.

Op de veerpont over de IJssel bij Dieren vroeg de veerman "...is dat nog wat met dit weer, zo'n fiets?"  En natuurlijk antwoordde ik toen "Het is echt een perfect ding voor dit soort weer" ;-))). Twee kilometer later zat ik aan een hete mok thee met een heerlijke muffin erbij. Volgende keer weer naar Twente, weer of geen weer. 

Het naar huis fietsen waard: Anja's gembermuffins :-)