Oooh.... een banaan!

Afgelopen vrijdag begon mijn terugreis wat vroeger dan gebruikelijk. In plaats van omstreeks half vijf liet ik mij nu drie kwartier eerder in de Strada zakken. Het vrije weekeinde lonkte, ik wilde naar huis.

De reis van Apeldoorn-Noord naar Apeldoorn-Zuid, dwars door de stad, verliep zoals gebruikelijk. Op de bekende punten vertraging door véél fietsers en door lastige oversteekpunten waar je met je velomobiel niet op de middengeleider voor fietsers past en dus in één keer moet oversteken. Even hing ik nog achter een, met twee stevige meiden, zwaar beladen "blauw plaatje" maar die bleek ondanks die last toch nog ruim 35 te kunnen halen. Ik dacht dat die dingen maar 25 km per uur mochten?

Tot zover "business as usual...".  Pas langs het Apeldoorns Kanaal merkte ik dat ik ruim drie kwartier vroeger was. Er waren scholieren. Niet één klein groepje maar veel meer, soms waren ze wel met z'n zevenen of meer. Bellen helpt hier niet, ik gooi er bij deze medeweggebruikertjes gelijk de claxon tegenaan. En dan ontstaat er vanzelf een gat waar ik in pas.

Eén van de laatste groepjes die ik inhaalde bestond uit vier meiden die natuurlijk de hele weg nodig hadden. Even toeteren en ze maakten keurig plaats voor de aanstormende Strada. Dit soort damesclubjes wil bij het passeren nog wel eens in hysterisch gegil uitbreken maar dit viertal had letterlijk meer noten op de zang.

Op het moment dat ze mij voorbij zagen stormen riepen zij met vier wonderschone sopranen en volmáákt in koor: "Ooooh een banaan....!".  Er is toch niets mooier dan een heldere meisjessopraan die de schoonheid van een velomobiel bezingt.

Volgende week wéér drie kwartier eerder weg, misschien kom ik ze dan wel opnieuw tegen.