Ik zeg "...niet gelukt leek" want er was dus helemaal niks aan de hand. Het is normaal dat dit soort schokdempers de eerste keren enorm stug zijn; nauwelijks willen inveren, meldt Wim Schermer mij via de e-mail én op dit weblog. Wim bedankt voor je vlotte reactie en alle informatie, da's weer een hele geruststelling. Wim mailt ook dat dit verschijnsel in de handleiding een plekje krijgt.
Ik moest toch nog even prutsen om de demper op de juiste maat te krijgen omdat ik aan één zijde het draadeinde uit de demper had moeten verwijderen. Het feitelijke in de fiets plaatsen was weer een fluitje van een cent. Deze keer had ik de demper op 4 bar gezet.
The proof of the pudding is in the eating, en dus nam ik plaats in de fiets. "Zie je 'm iets inzakken?", vroeg ik aan mijn vrouw. "Nou eigenlijk nog steeds niet...", antwoordde ze. Een kort ritje moest meer duidelijkheid geven.
Toen ik even later de fietsschoenen had aangetrokken leunde ik nog maar eens stevig op de kont van de Strada. En zie, ineens er was beweging! Nog een paar keer heen en weer en de fiets liet zich al moeiteloos achteroverdrukken.
Het zou een kort testrondje worden van slechts enkele kilometers met als onverhard hoogtepunt een stukje van de Zuidlaan ten zuid-westen van Dieren. Daar zitten flinke kuilen en hobbels in, en het leek me een goed idee de Risse Genesis daar te beproeven.
The eating of the pudding
De eerste indrukken waren zonder meer positief. Het leek er in elk geval op dat ik strakker door de bochten ging. Zo te voelen is de 4 bar stand wel voldoende voor mij; het gaat mij vooral om comfortabel en veilig forensen. Op het off-the-road traject over de Zuidlaan kon ik goed het verschil voelen. Soepel gleed de Strada door de kuilen en over de hobbels. Dat was een duidelijk verschil met vorige ritjes.
Komende woensdag meer pudding eten tijdens het woon-werkverkeer naar Apeldoorn. Wordt vervolgd in Schokkende avonturen deel 3.
- Lees alle berichten over deze schokdemper avonturen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten